ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ. ΔΩΣΕ ΦΩΤΑ! ΞΕΚΙΝΑΜΕ!
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 11/06/2018 11:19
Αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται ο χρόνος σπουδών, ο χρόνος σεμιναρίων, ο χρόνος κάθε είδους μαθημάτων, σε πολλούς και διάφορους τομείς, μεταξύ αυτών και στα περί της τέχνης του θεάτρου θέματα.
Μια καινούρια φουρνιά νέων, όχι απαραίτητα και ηλικιακά, ανθρώπων, θα σκάσουν μύτη στο στίβο, ή καλύτερα στο ρινγκ, της κάθε είδους θεατρικής σκηνής, έτοιμοι να αγωνιστούν, να συναγωνιστούν, να ανταγωνιστούν. Φτερά με ελπίδες θα ανοίξουν, θα αντέξουν, θα καούν.
Ο ουρανός κατακόκκινος, για να χρησιμοποιήσω σαν εικόνα τον τίτλο του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη. Το μέλλον βαμμένο με ένα κόκκινο που δεν αφήνει περιθώρια να διακρίνει τον ορίζοντα ο νέος με λαχτάρα για το άθλημα. Κόκκινο με πολύ φωτιά και κάπνα και θολούρα.
Ευχής έργο, ο μη κατάλληλος για την δύσκολη πορεία στην τέχνη, να το αντιληφθεί εγκαίρως. Σαφώς δεν θα του το ξεκαθαρίσουν οι απίστευτες σε αριθμό σχολές, οι απίστευτοι σε αριθμό σεμιναρίστες. Δεν θα του μιλήσουν καθαρά και ξάστερα γιατί το αντίτιμο των σπουδών εξασφαλίζει τη λειτουργία τους.
Αν όμως είναι έξυπνος ή πονηρός, πράγμα που οφείλει να είναι, γιατί η βλακεία είναι όλεθρος, σε όποιο επάγγελμα, αλλά και στη ζωή γενικώς. Βγαίνοντας λίγο από το θέμα θα σημειώσω πως τα παλαιότερα χρόνια των απροκάλυπτων «μέσων», γιατί στις μέρες μας τα «μέσα» απαιτούν άλλη τσαχπινιά, Παλαιότερα λοιπόν, συνήθως τα «βαριά παιδιά», τα μη ευέλικτα σε δυνατές στροφές, χωνόντουσαν σε κάποια υπηρεσία του δημοσίου και παίδευαν τον κόσμο... Άλλο είναι όμως το θέμα μας.
Το της τέχνης και δη της τέχνης του θεάτρου επάγγελμα απαιτεί δρομείς μεγάλων αντοχών.
Για όσους λοιπόν ξεκινούσαν πατώντας στο εφαλτήριο, μέχρι κάποια χρόνια πριν, υπήρχαν κάποια δεδομένα, ίσως και ηθικοί ή επαγγελματικοί κανόνες της διαδρομής.
Ας πούμε, διάλεγες ή σε διάλεγε ο χώρος με τα φρουφρού. Φρόντιζες προς τα εκεί να ακονίσεις και να βελτιώσεις τα προσόντα σου. Οι συγκυρίες, ή τα πιστεύω και ο χαρακτήρας σου σε οδηγούσαν σε χώρους που απαιτούσαν γνώση και μέτρο και διαρκή αναμέτρηση με τα δύσκολα. Ήξερες πως αν ταχθείς σ’ αυτή τη δύσκολη πορεία, πάλι θα βρεις το δρόμο για την όποια εξέλιξή σου. Ήταν κι ο δρόμος με τις επιλογές στους χώρους του ελεύθερου θεάτρου, που θιασάρχες και παραγωγοί με σεβασμό στο κοινό και τις απαιτήσεις του αστικού γούστου, θα σε καλούσαν σε συνεργασίες μαζί τους, συνεργασίες που απαιτούσαν και πάλι πολύ γερά και ακονισμένα με γνώση και τεχνική προσόντα. Απαιτούσαν ταλέντο με αποδείξεις δηλαδή.
Κάποια ωραία πρωία όμως, με ένα τσακ, στο άψε σβήσε, όλα αυτά, τινάχτηκαν στο αέρα. Ο κόσμος που οργανωμένα και με σχέδιο αποβλακωνόταν μέρα με την ημέρα, έπαψε να χρειάζεται σκέψη, έπαψε να χρειάζεται ακόμα και το φρουφρού που διέθετε κάποια αισθητική, ώστε να συγκινήσει. Ο κόσμος χρειαζόταν μόνο αρένα. Πρόσωπα που θα έβγαιναν σε θέα δημόσια για να κατασπαραχθούν. Ταμείο έκανε πια το μαζικά αναγνωρίσιμο, το προετοιμασμένο συνειδητά να προσφερθεί βορά σε γούστα και σε βίτσια.
Κώλοι, μπούτια, κοιλιακοί, μπράτσα, βυζιά, ήταν που έπρεπε να δουλευτούν, να τορνευτούν, να εκπορνευτούν, να κάνουνε ταμείο. Ποιο Ηρώδειο και ποια Επίδαυρος; Τα κείμενα τα αρχαία τις περισσότερες φορές ήταν για να κρατηθούν προσχήματα. Δεν τα ‘λεγε, ή δεν ήξερε τι έλεγε ο «αστέρας» και η «αστέρο» που ήταν αναγνωρίσιμος και αναγνωρίσιμη, ε, και;...
Οι ξεναγοί στην Επίδαυρο σκίζουν χαρτί, ρίχνουνε κάποιο κέρμα δίπλα στη Θυμέλη, για να αντιληφθεί ο τουρίστας πως ο ήχος φτάνει ως τις τελευταίες κερκίδες. Κι όμως ο «αστέρας» και η «αστέρο» για να ακουστεί η φωνή θέλουνε ψείρα ασύρματη.
Ας επιστρέψουμε όμως στο κέντρο το αστικό. Στα θέατρα που σέβονταν τους σοβαρούς στόχους της ύπαρξης και της λειτουργίας τους, αλλά και σε εκείνα που είχαν στόχο το ταμείο, τη μεγάλη προσέλευση κοινού, τη διασκέδαση με τους αστικούς ή μικροαστικούς όρους.......
Α! Όχι. Πόσα ν’ αντέξει μια δημοσίευση; Η ιστορία που ανοίξαμε έχει και έκταση και παραμέτρους. Για σήμερα ως εδώ. Κι αν ενδιαφέρει συνεχίζουμε.