ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΟΥ. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΑΡΛΟΟΥ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 07/08/2017 12:20
Παντοτινό Καλοκαίρι
To ομαδικό ποδοβολητό της παρέας μου που ροβολάει τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο σπίτι μας, ταράζει τα απομεσήμερα και τα απογεύματα των παιδικών μου χρόνων. Ο Δημητράκης, ο Κωστής, ο Σωκράτης, ο Τάκης ο Παπούα, ο Μωσαϊκός, ο Γιαννούλης, ο Σταμάτης (Θεός σχωρέσ’ τον), ο Κοντός, τα διδυμάκια, ο Τσάπρας, ο Φυρίος. Ο παντοτινά χαμένος αυτός Παράδεισος υπάρχει στη μνήμη μου και στην ψυχή μου εσαεί, «φάρος αυτός του υπερτάτου φαροδείκτου, του φαροδείκτου σύντροφοι που είναι ο ουρανός».
Αυτή η Άνδρος -η έμπνευση μου για κάθε σκηνοθεσία- ξαναζεί πια μέσα από το ποδοβολητό των παιδιών μου. Κάθομαι στην βεράντα κι αγναντεύω κατά την Αγιά Θαλασσινή. Οι φιγούρες του Φίλιππου και της Μανιώς, μαζί και του φίλου τους του Νικόλα του γείτονά μας, παύουν να είναι ζωντανές για λιγάκι και μέσα στο ροδί - μαβί της ελληνικής δύσης γίνονται φιγούρες από αυγοτέμπερα της Νίκης Καραγάτση που μας ευλογεί από ψηλά. Αυτή η στιγμιαία ακινησία σκέφτομαι, πρέπει να είναι η αθανασία. Κολύμπι στα Γυάλια, τρέξιμο στο ποτάμι, μπάλα στο γήπεδο, επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι στο σπίτι, ζωγραφικές, φαγητό στο αυλιδάκι, ή στου Βαγγέλη του Λουκίσα, ή στην Άρνη στον κυρ- Γιάννη τον Στάβαρη, που με την γυναίκα του την Κική φυλάττουν Θερμοπύλες στις εσχατιές της ορεινής βόρειας Άνδρου.
Αντάμωμα με τον Λεωνίδα Εμπειρίκο, ας μου μιλήσει για τους φουρνούς έστω για ένα βράδυ και σα να ξαναβλέπω τον Ανδρέα να παραδοξολογεί χαριτωμένα μέσα σε μιάν αχλή. Όλοι τελικά επιστρέφουμε εκεί που ανήκουμε: σε χώμα δικό μας. Αρκεί να ανήκουμε κάπου. Αυτή την ευτυχία λίγοι την έχουν. Έκτη Δημοτικού, Πρώτη και Δευτέρα Γυμνασίου, τρεις χειμώνες δραπέτης από τη λέρα του κάμπου που μας κατατρώει τα σωθικά, βούτηξα την ψυχή μου στα νερά της βροχής του Νοέμβρη, στα άφθονα χιόνια του Φλεβάρη, νότισα τις αισθήσεις μου μέσα στη Σοροκάδα, αλατίστηκα μέσα στο οκτάρι μελτέμι του Ιουλίου, έμαθα να προβλέπω τους καιρούς, να τους αγναντεύω, να τους απολαμβάνω.
Τώρα στα 48 μου, καταλαβαίνω πια ότι αυτές οι αναμνήσεις είναι ό,τι έχω, μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Δημήτρης Τάρλοου
(Πρώτη δημοσίευση 3/8/2014)