ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 05/04/2016 11:46
Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, οφείλει να κάνει κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα, ανεξαρτήτως προσωπικών προτιμήσεων όποιου διευθυντή.
Ο κ. Γιαν Φαμπρ, αν και υπέπεσε σε σειρά ατοπημάτων, παραιτήθηκε, λειτουργώντας ως καλλιτέχνης που θεώρησε ότι το έργο του παρεμποδίζεται, εγκατέλειψε την καρέκλα και τον μισθό του διευθυντή κι επέστρεψε στα καλλιτεχνικά του πρότζεκτ. Τώρα, στο τιμόνι του Φεστιβάλ θα βρεθεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ένας άνθρωπος αγαπητός στους καλλιτεχνικούς κύκλους, με διοικητικές ικανότητες - αφού εδώ και χρόνια διευθύνει επιτυχώς το Θέατρο του Νέου Κόσμου - και υποστηρικτικός προς τους νέους καλλιτέχνες. Ως καλλιτέχνης, ο κ. Θεοδωρόπουλος, είναι επικεντρωμένος στο πολιτικό θέατρο, ενώ συχνά αναλαμβάνει δράσεις που σχετίζονται με κοινωνικά θέματα.
Όλα αυτά καλά, όμως η υπόθεση του κ. Φαμπρ, μαζί με όσα συμβαίνουν εδώ και έναν χρόνο περίπου και ταλανίζουν τον πολιτισμό αυτής της χώρας, αποδεικνύει περίτρανα ότι το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι ίδιοι οι θεσμοί. Αυτό που κρίνεται αναγκαίο, αυτή τη στιγμή, για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου (που είναι από τους ελάχιστους εναπομείναντες πολιτιστικούς θεσμούς), είναι να στηρίξει τον πολιτισμό.
Καταρχάς το φεστιβάλ, όπως και κάθε άλλος κρατικός θεσμός, οφείλει να λειτουργεί με ποσοστώσεις. Τι σημαίνει ποσόστωση και τι εξασφαλίζει; Ποσόστωση, εν ολίγοις, σημαίνει ότι το κρατικό χρήμα μοιράζεται δίκαια σε διάφορες κατηγορίες ή ομάδες και όχι συνεχώς στα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, λοιπόν, οφείλει να στηρίζει όλες τις τέχνες ισομερώς, ανεξαρτήτως των προσωπικών προτιμήσεων όποιου διευθυντή.
Σε σχέση με το Θέατρο, ένας κρατικός θεσμός οφείλει να στηρίζει την εγχώρια δραματουργία, όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτισμένη χώρα. Αυτό σημαίνει ότι στο ρεπερτόριο πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνονται και σύγχρονα νεοελληνικά έργα.
Τρίτον, ένα σημαντικό ποσοστό πρέπει να πηγαίνει σε νέους καλλιτέχνες, κι όταν μιλάμε για νέους, η ηλικία δεν αποτελεί το μοναδικό κριτήριο, αλλά το κατά πόσο έχουν επιχορηγηθεί από την κρατική μηχανή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όσο περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν την ευκαιρία να δοκιμαστούν, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες να παραχθεί σημαντικό καλλιτεχνικό έργο. Το κρατικό χρήμα δεν μπορεί να παραμένει στα χέρια των λίγων με την δικαιολογία ότι είναι "πολύ σημαντικοί". Η πολιτιστική πολιτική μιας χώρας, οφείλει να δημιουργεί "σημαντικούς" και να μην επαναπαύεται στην ασφάλεια του "καθιερωμένου".
Τέταρτον, πρέπει να υπάρχει ισομερής καταμερισμός ανάμεσα στα δύο φύλα. Όσο αναχρονιστική κι αν ακούγεται μια τέτοια άποψη, στην Αγγλία και στην Αμερική, αυτή τη στιγμή, οι γυναίκες καλλιτέχνιδες διεκδικούν το δικαίωμα τους να αντιμετωπίζονται ισότιμα. Κι αυτό είναι απαραίτητο και στην Ελλάδα, όπου η ανεργία πλήττει σε μεγαλύτερο ποσοστό τις γυναίκες. Εν προκειμένω, για το θέατρο: οι σκηνοθεσίες πρέπει να μοιράζονται ακριβοδίκαια ανάμεσα στα δύο φύλα. Επίσης, σε ό,τι αφορά στις διανομές, πρέπει να υπάρχει ίσος καταμερισμός.
Στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, για παράδειγμα, γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να εξισορροπηθούν οι διανομές προς αυτή την κατεύθυνση. Φυσικά και οι γυναίκες συγγραφείς πρέπει να έχουν λόγο και βήμα.
Το σημαντικότερο, όμως, όλων είναι να δημιουργήσει το Φεστιβάλ ένα γόνιμο έδαφος, να προκύψουν νέες τάσεις. Ας μην ξεχνάμε πως το ύψιστο καθήκον των θεσμών, αλλά και των πολιτών μιας χώρας, είναι να μεριμνούν για τις επερχόμενες γενιές και για το τι θα παραδώσουν σε αυτές. Αυτή η φροντίδα για το μέλλον, άλλωστε, εξασφαλίζει και βελτιώνει και το σύντομο παρόν μας…