ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΡΩ ΤΟΝ ΜΟΛΙΕΡΟ!
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 08/02/2016 12:43
O Γιώργος Λιάντος γραφεί για τον ΤΑΡΤΟΥΦΟ του Μολιέρου και για τις κοινωνικές, αλλά και πολιτικές υποκρισίες που μαστίζουν την εποχή μας.
Όσες φορές στο παρελθόν, έτυχε να βρεθώ θεατής στον ΤΑΡΤΟΥΦΟ του Μολιέρου, ήθελα να μπω στην μηχανή του χρόνου, να βγω στον δέκατο έβδομο αιώνα, να βρω τον Μολιέρο και να τον δείρω. Τόσο πολύ με εκνεύριζε αυτό το έργο του και η υποτιθέμενη ευπιστία του κεντρικού ήρωα του.
Μέχρι που φτάσαμε αισίως στο 2016 και το έργο έπεσε στα χέρια του Αιμίλιου Χειλάκη.
Αυτή η μηχανή υπόκρισης, αντιλήφθηκε πως το έργο είναι ένα καλυμμένο, με τον μανδύα της κωμωδίας, θρίλερ. Ένα μασκαρεμένο σπλάτερ. Όλοι οι ήρωες του έργου είναι ζόμπι, διόλου χορτοφάγα. Ζόμπι που διεκδικούν το κοψίδι τους, ο κόσμος να χαλάσει.
Για λίγο, ένας απατεωνίσκος τους χαλάει τις ισορροπίες, μέχρι να γίνει κι ο ίδιος τροφή της υποτιθέμενης τροφής του.
2016 και ο τόπος μας έχει γεμίσει Ταρτούφους. Ταρτούφους που απλώνουν πάνω σε τράπεζες εξουσίας ιερά δισκοπότηρα, εικονίσματα και καντηλέρια μιας εξαγιασμένης τάχα αριστεράς, βγάζοντας υποκριτικούς λόγους για επαναστάσεις, δημοκρατίες, παγκόσμιες αλλαγές, την ίδια ώρα που με το αριστερό χεράκι τους, πιέζουν τα εναπομείναντα ψίχουλα του γεύματος, για να τα φέρουν στο πειναλέο στόμα τους.
Ταρτούφους δημοσιογράφους που ασκούνται στην ρητορική του μίσους, για να ανεβαίνουν οι ακροαματικότητες τους και έναν λαό ζόμπι, που όλο όλα τα αλλάζει και όλα τα θέλει κατά βάθος να μένουν ίδια.
Λαός ευκολόπιστος από συμφέρον. Σίγουρος πως στο τέλος θα υπερισχύσει η συλλογική απάτη, του μικρού χαμογελαστού απατεωνίσκου. Θα έρθει ο επόμενος Ταρτούφος και αφού θρέψει την φαντασίωση μεγαλείου, μοναδικότητας και επαναστατικού οίστρου, θα γίνει τροφή κι αυτός ξανά και ξανά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Παίζω σκηνοθετική αδεία και σκηνοθετική μεγαλοψυχία, τον βασιλιά Ήλιο. Τον από μηχανής θεό, που δίνει την λύση στο έργο. Για την ακρίβεια τον “ θεό μηχανή ”, που στήνει μηχανές για να διασκεδάζει με την απόδοση της δικαιοσύνης του. Που τοποθετεί τα πιόνια ξανά στην σκακιέρα, όπως εκείνος θέλει, για να φαγωθούν πάλι και πάλι με τους δικούς του κανόνες.
Η αμοιβή θα είναι πάντα η ίδια, "λησμονιά ενός ανθρώπινου λάθους, μπρος στην άξια του νομιμόφρονος ανδρός ” .