ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΒΙΖΥΗΝΟ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 24/05/2017 18:10
Εκείνος ο υπομονετικός, γλυκομίλητος και υποταγμένος παππούς του Γεωργίου Βιζυηνού (υποταγμένος στον ίδιο ρυθμό της ζωής του και στη δεσποτική γιαγιά και συμβία του), έκανε, τελικά, το ένα και «Μόνον της ζωής του ταξείδιον», ξεκινώντας για την τελευταία του διαδρομή.
Εν τω μεταξύ όμως, έχοντας το χάρισμα της αφήγησης και οξυμμένη φαντασία, είχε πείσει τον εγγονό του ότι είχε κάνει αλλόκοτα και υπέροχα ταξίδια, σε τόπους μαγικούς, λαμπερούς ή τρομακτικούς. Ο Γεώργιος Βιζυηνός, σε ένα από τα πιο ακριβά κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, «παίζει» με τις δικές του μνήμες, με τη δική του διαδρομή (όταν ο ίδιος δούλευε παραγιός σ' έναν σκληρό και τυραννικό ράπτη στην Κωνσταντινούπολη), με την ιστορία του τόπου καταγωγής του και με τη μοναδική του τάλαντο να συνδέει τη φαντασία με την πραγματικότητα και να εξιστορεί.
Οσοι βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις (Ιάκχου 19, Γκάζι) είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε, μέσω της παράστασης που σκηνοθέτησε εκ νέου ο Δήμος Αβδελιώδης, πολλά ταξίδια.
Ταξίδι στη λογοτεχνία πρώτα πρώτα. Σ' ένα κείμενο που δημοσιεύστηκε σε δύο συνέχειες στο περιοδικό «Εστία» τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1884.
Ταξίδι στη γλώσσα κατά δεύτερον. Στη γλώσσα του Βιζυηνού, στη γλώσσα της εποχής του, στη συνέχεια της γλώσσας, στη γλώσσα που έχει πολλά επίθετα, πολλά ουσιαστικά, που περιλαμβάνει και τις λόγιες εκφράσεις και τις λαϊκές, -στα ίδια βήματα πάτησε κι ο Παπαδιαμάντης λίγο αργότερα-, ένα ταξίδι στον πλούτο της γλώσσας δηλαδή.
Ταξίδι στην ευλαβική επιμονή και υπομονή ενός δημιουργού, του Δήμου Αβδελιώδη, να καταπιάνεται με κείμενα που έβαλαν τις βάσεις στη λογοτεχνία και στη γλώσσα και να τα αναδεικνύει στη σκηνή. Στο πείσμα του να εκφέρονται οι λέξεις μ' έναν διαφορετικό τρόπο, μ' έναν διαφορετικό τονισμό, και να γινονται έτσι πιο κατανοητές, πιο ζωντανές.
Ταξίδι στο ταλέντο και την ευαισθησία που γίνεται τέχνη και συγκεκριμένα στο ταλέντο τηςΙωάννας Παππά, που υποδύθηκε το σύμπαν του Βιζυηνού, του μικρού ραφτάκου, του παππού του, της γιαγιάς, του φίλου του Θύμιου με μοναδικό, σπαρακτικό, μεστό και μαζί ντελικάτο τρόπο.
Ταξίδι στο χώρο και στην ιστορία των κτισμάτων, αφού το μόνο σκηνικό σ' αυτή την παράσταση ήταν ένα ξύλινο σκαμνί και ο πέτρινος τοίχος του θεάτρου -που ίσως να είχε πάνω του τα ταξίδια πολλών παλιών και σημερινών κτιστάδων. Ξύλο και πέτρα. Ταξίδι στην αυθεντικότητα.
Ταξίδι στη λιτή αλλά ουσιαστική θεατρική τέχνη. Με τους φωτισμούς (που φρόντισε ο Δήμος Αβδελιώδης), με τη μουσική στο πιάνο που μετέφερε ο Αλέξανδρος Αβδελιώδης, με τη θωριά των θεατών που είχαν αφεθεί, που χαμογελούσαν ευτυχισμένοι και μαγεμένοι και ταξίδευαν.
Ενα από τα πολλά θεατρικά ταξίδια, που κάνουν τον θεατή να γαληνέψει, να νιώσει, να απολαύσει, να ταξιδέψει.
Πηγή: Όλγα Σελλά - monopoli.gr