ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΗΝ ΜΕΛΙΝΑ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 18/09/2018 11:31
Τι οραματίστηκε αυτή η γυναίκα για την επαρχία των αρχών του 1980. Μια επαρχία που έσπρωχνε τα παιδιά της στην πρωτεύουσα για πιο καλή ζωή και ξεπουλούσε τις αγροτικές της μονοκατοικίες, για ένα διαμέρισμα δυάρι στα Κάτω Πατήσια.
Οραματίστηκε θέατρα σε κάθε Ελληνική Περιφέρεια. Μεγάλες σκηνές ικανές να παρουσιάζουν ρεπερτόριο, για να συμβάλλουν στην ισότιμη πολιτιστική ανάπτυξη της Ελλάδας και να βοηθήσουν την επαρχία να χτίσει ένα σύγχρονο πρόσωπο, χωρίς να είναι στο σκοτάδι, χωρίς να είναι αποκλεισμένη από τις ευρύτερες εξελίξεις.
Τα στέριωσε αυτά τα θέατρα θεσμικά με θεμέλια γερά. Τα όρισε να υπάγονται απευθείας στο υπουργείο Πολιτισμού, ώστε να μην μπορεί κανείς που δεν αντιλαμβανόταν την αξία τους, να τα απειλήσει και επέβαλλε μέσω της προγραμματικής τους σύμβασης στους Δήμους που τα είχαν, να πληρώνουν τουλάχιστον τόσα χρήματα, όσα και το υπουργείο, αν μπορούσαν περισσότερα, σε καμιά περίπτωση λιγότερα.
Επέβαλλε το θέατρο ως βασικό θεσμό μέσα σε κάθε μικρή κοινωνία, μαζί με τα σχολεία, τις εκκλησίες, τα μουσεία και ζήτησε τις δικές τους παραγωγές, ακόμη κι αν ήταν άγουρες.
Έπρεπε να γίνει η αρχή. Και κάθε αρχή δεν είναι μόνο δύσκολη, είναι και άχαρη.
Σήμερα, κοντά 35 χρόνια μετά κοιτάζω αυτήν την σπουδαία γυναίκα με δέος και μαθαίνω από αυτήν πως άλλο οραματίζομαι κι άλλο διεκπεραιώνω. Από μια δημόσια θέση μπορεί κάποιος να διεκπεραιώνει ακόμη και με επιτυχία υποθέσεις.
Μπορεί όμως και να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Να ανοίξει νέους δρόμους που άλλοι δεν φαντάζονται ότι υπάρχουν, δρόμους που οι άνθρωποι θα τους βαδίζουν ακόμη κι όταν ο ίδιος δεν είναι πια εδώ.
Η διεκπεραίωση δεν κάνει τον κόσμο καλύτερο. Σπρώχνει την μέρα προς τα μπροστά αλλά δεν έχει ορίζοντα.
Χρειάζεται όραμα για να γυρίσει ο ήλιος. Και για να υπάρξει όραμα χρειάζονται αξίες. Και για να υπάρξουν αξίες χρειάζεται αγάπη. Χρειάζεται να ξέρεις να αγαπάς και να μοιράζεις.
Όλα από εμάς ξεκινούν. Κι όσα δεν γίνανε είναι γιατί δεν τα κάναμε. Κι όσα δεν εξελίχθηκαν είναι γιατί δεν τα αγαπήσαμε αρκετά. Κι ευτυχώς υπήρξαν κάποιοι που αγάπησαν τόσο πολύ που στα δικά τους αποτυπώματα βρίσκουμε τον δρόμο και βαδίζουμε ακόμα.
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΟΥ