ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ;
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 17/03/2016 14:33
Πολλές οι απόψεις. Συνήθως οι ηθοποιοί, προτρέπουν τους φίλους και τους γνωστούς τους να μην πηγαίνουν στις αρχές, αλλά αργότερα, «όταν σφίξει» η παράσταση, όπως λένε, και βρουν τους ρυθμούς τους. Οι σκηνοθέτες όμως μάλλον έχουν αντίθετη άποψη, καθώς πολλάκις παραπονιούνται και δηλώνουν ότι βλέπουν το όραμά τους να υπόκειται σε τριγμούς, που αθροιστικά μέρα με τη μέρα, συχνά αποβαίνουν καταστροφικοί.
Οι πρεμιέρες φέρουν όλο το φορτίο της δουλειάς που έχει προηγηθεί στην πρόβα. Υπάρχει μεγάλη ένταση, άγχος και αγωνία, η οποία σε συνδυασμό με την επισημότητα της πρώτης παράστασης, δημιουργεί μια ιδιαίτερη θεατρική ατμόσφαιρα.
Το να παρακολουθήσει λοιπόν κανείς μια πρεμιέρα ή τις πρώτες παραστάσεις ενός έργου έχει την σημασία του. Αυτό που σίγουρα θα δει ο θεατής, είναι τη σκηνοθετική δουλειά του έργου, καθώς οι ηθοποιοί είναι έτοιμοι και απόλυτα συγκεντρωμένοι στο να εκτελέσουν το έργο, όσο πιο κοντά, σ αυτό που διδάχθηκαν στην πρόβα.
Στις πρεμιέρες συχνά και εφόσον έχει προηγηθεί σκληρή δουλειά, εμφανίζεται η ακρίβεια, ο συντονισμός και η καθαρότητα των προθέσεων των ηθοποιών, οι οποίοι είναι συνήθως κοντά στη σκηνοθετική γραμμή και στο πνεύμα του συγγραφέα, λίγες ώρες μετά το τέλος των προβών. Σίγουρα η πρεμιέρα είναι μια φορτισμένη μέρα, καθώς το πόνημα τόσων μηνών για πρώτη φορά θα αντιμετωπίσει το κοινό του και θα δεχτεί κριτικές, γι’ αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι του θεάτρου είναι επιεικείς εκείνη τη μέρα, αναγνωρίζοντας την πίεση της έκθεσης. Γι’ αυτό άλλωστε έχει πλέον καθιερωθεί η επίσημη, όπως λέγεται, πρεμιέρα να δίνεται μέρες ακόμη και εβδομάδες μετά την έναρξη.
Στα αρνητικά μπορούμε να βάλουμε το άγχος και το ανάλογο σωματικό σφίξιμο στους ηθοποιούς, που τους εμποδίζει να φανερώσουν σε όλο το εύρος την δουλειά πάνω στο ρόλο.
Καθώς οι παραστάσεις προχωρούν και φτάνουν σχεδόν στο μέσον, οι ηθοποιοί αρχίζουν να νιώθουν πιο άνετα, απελευθερώνονται, βρίσκουν όπως λέμε τα «πατήματά» τους και η παράσταση αρχίζει να ρολάρει. Εδώ είναι που αρχίζουν να φαίνονται και οι ερμηνείες σε όλο τους το εύρος και την κλίμακα.
Το πέρασμα του χρόνου, μαλακώνει τις εντάσεις και τη νευρικότητα, οι ηθοποιοί αρχίζουν να νιώθουν πιο ασφαλείς με αυτό που κάνουν, να το κατακτούν ολοένα και περισσότερο και να αναπτύσσουν καλύτερους κώδικες επικοινωνίας μεταξύ τους, έτσι ώστε οι σκηνικές σχέσεις να είναι πιο ξεκάθαρες κι ανάγλυφες.
Βέβαια, εδώ είναι που παρατηρείται και κάποια χαλάρωση, κυρίως στον ρυθμό ή ακόμη χειρότερα, να χάνεται η αίσθηση του μέτρου.
Αυτό συμβαίνει, ως επί το πλείστον στην κωμωδία, όπου το γέλιο του κοινού, είναι ένας ακαταμάχητος πειρασμός για τους ηθοποιούς, που προκειμένου να το κερδίσουν συχνά εκτρέπονται.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι μια παράσταση που έχει δουλευτεί σωστά, τόσο από τους ηθοποιούς, όσο και από το σκηνοθέτη, δεν κινδυνεύει και μπορεί να διατηρήσει το επίπεδό της, με τις αναμενόμενες βέβαια αυξομειώσεις, επειδή μια παράσταση είναι ανθρώπινο δημιούργημα κι όχι μια ρομποτική διαδικασία.