ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΒΛΕΠΑΝ ΟΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ ΑΡΑΓΕ...
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 23/06/2016 13:20
Τη δεκαετία του ’70 η ανθρωπότητα έστειλε στο διάστημα μηνύματα από τη Γη (Pioneer Plaques, Voyager Golden Record) σε περίπτωση που βρεθούν από εξωγήινα όντα. Τα μηνύματα αυτά, ήταν η εικόνα ενός γυμνού άνδρα και μιας γυναίκας, χαιρετισμοί σε διάφορες γλώσσες, μια δήλωση του Αμερικανού Προέδρου, εικόνες, ήχοι και μουσική από τον πλανήτη μας κ.α. Το «One Small Step for a Man: Hello, Goodbye» της Δανάης Θεοδωρίδου που θα παρουσιαστεί από τις 21-23 Ιουλίου στο Φεστιβάλ Αθηνών, επιχειρεί να επαναλάβει αυτή τη χειρονομία με το δικό του τρόπο, υπογραμμίζοντας τη λογική και το παράλογό της.
Η σκηνοθέτις που ζει στις Βρυξέλλες, ερευνά το σύγχρονο θέατρο και τις τεχνικές της performance, παρουσιάζοντας την καλλιτεχνική και ερευνητική της δουλειά σε όλη την Ευρώπη, επιδιώκει, σύμφωνα με δηλώσεις της: «Η παράσταση να αποτελεί τη συνάντηση μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, γύρω από ένα τραπέζι, στρωμένο με γλυκά και ποτά για όλους. Εκεί, με χιουμοριστική και ταυτόχρονα κριτική διάθεση, δύο γυμνοί κάτοικοι της γης, εισάγουν τους καλεσμένους τους στις βασικές αρχές της ζωής στον πλανήτη μας, σαν αυτές να τους ήταν εντελώς άγνωστες. Όλα αυτά συμβαίνουν στην κατεξοχήν γλώσσα του διαστήματος, την αγγλική».
Ο τίτλος αυτής της παράστασης έχει επίσης τη δική του ιστορία.
Στις 21 Ιουλίου 1969, ο Νηλ Άρμστρονγκ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που πατάει το πόδι του στη σελήνη, λέγοντας τη φράση: «That's one small step for a man, one giant leap for mankind».
Στην επέτειο αυτού του, ιστορικού πλέον, γεγονότος, τον Ιούλιο του 2016, το «One Small Step for a Man: Hello, Goodbye» προτείνει μια νέα εκδοχή της παραπάνω φράσης, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο εδώ και το τώρα του μικρού μας πλανήτη, καθώς και στη δυναμική των μικρών δωματίων, όπου συναντιόμαστε στο πλαίσιο μιας θεατρικής παράστασης.
Κατά την Δανάη Θεοδωρίδου το «One Small Step for a Man: Hello, Goodbye» την επέλεξε, κατά κάποιον τρόπο. Όπως λέει η ίδια: «Ήταν περισσότερο ο τόπος στον οποίον βρέθηκα, μετά από μια μακριά και συχνά εξαντλητική πορεία καλλιτεχνικής έρευνας στο Βέλγιο, την Γερμανία και την Αθήνα, που διήρκεσε ενάμιση χρόνο.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Eugenio Barba έχει πει, πως είναι προτιμότερο κατά τη διαδικασία των προβών, να αντιμετωπίζει κανείς τον πανικό του να πέφτει στο κενό, χωρίς να είναι σίγουρος πως το αλεξίπτωτο του θα ανοίξει, παρά να παραδοθεί σε έναν «αναμενόμενο» τρόπο δημιουργίας. Το αντάλλαγμα για τις στιγμές του πανικού, σύμφωνα με τον Barba, είναι πως έτσι έχει κανείς την ευκαιρία να συναντήσει πραγματικά τη δουλειά του, σαν να μην ήταν δική του, να τη δει να πλησιάζει από μακριά, αυτόνομη, με τη δική της ιδιαίτερη ύπαρξη. Βρίσκω αυτή την περιγραφή πολύ ταιριαστή για τον τρόπο που προέκυψε το «One Small Step for a Man: Hello, Goodbye» . Αρχίζοντας τον Απρίλη του 2014 να δουλεύω πάνω στην «Οδύσσεια του Διαστήματος» του Κιούμπρικ, κατέληξα το Νοέμβρη του 2015 στο «One Small Step for a Man: Hello, Goodbye» που πραγματεύεται τα μηνύματα που στείλαμε στο διάστημα τη δεκαετία του ’70. Αυτό που μεσολάβησε περιλαμβάνει αποφάσεις, συναντήσεις, πειράματα, απογοητεύσεις που δε θα χωρούσαν σε λίγες σελίδες. Αυτό που παρέμεινε ίδιο από την αρχή μέχρι το τέλος όμως ήταν η ανάγκη να ερευνήσω την έννοια του «κοινωνικού φαντασιακού» και να προκαλέσω θεατρικά το γεγονός ότι, όπως έχει αναφερθεί από διάφορους αναλυτές και φιλόσοφους, στη σημερινή εποχή, είμαστε ανίκανοι πλέον να φανταστούμε, γενικότερα αλλά και ειδικά όσον αφορά εναλλακτικούς τρόπους κοινωνικής και πολιτικής ύπαρξης. Αυτό θελήσαμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε με την παράσταση. Να αναρωτηθούμε, με χιούμορ αλλά και με κριτική, σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη και τη θέση μας στον πλανήτη και ν’ ανοίξουμε χώρο να ξαναφανταστεί κανείς τον εαυτό του πάνω σ’ αυτόν».
Η παράσταση απευθύνεται σε ένα μικρό κοινό 20 ατόμων τη φορά, οι οποίοι βρίσκονται μαζί με τους δύο ηθοποιούς (Μάνος Βαβαδάκης και Κατερίνα Ζησούδη) γύρω από ένα τραπέζι στρωμένο με γλυκά, ποτά και φωτογραφίες από τη ζωή στη Γη, όπως αυτές στάλθηκαν στο διάστημα το 1977. Το στήσιμο αυτή αποτελεί μια επιλογή, που στόχο έχει να δημιουργήσει ένα πιο οικείο θεατρικό πλαίσιο, αλλά και να προκαλέσει τα όρια κοινού και ηθοποιών.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί κι η εξαιρετική προσπάθεια των δύο ηθοποιών της παράστασης, οι οποίοι αντιμετώπισαν με ιδιαίτερη προσοχή ένα αρκετά απαιτητικό γι' αυτούς εγχείρημα και λόγω του ότι εμφανίζονται γυμνοί , αλλά κυρίως λόγω του ότι τους έχει ζητηθεί να προσεγγίσουν μ' ένα αίσθημα αποξένωσης και να ξαναπαρουσιάσουν από την αρχή, ως άγνωστα στο κοινό πράγματα της καθημερινής μας ζωής, που είναι σχεδόν μπανάλ, καταφέρνοντας μια πραγματικά δύσκολη ισορροπία υποκριτικά.
Η παράσταση (που είναι βέλγικη παραγωγή) θα παρουσιαστεί στα αγγλικά (χωρίς μετάφραση), γιατί ο χώρος του διαστήματος και της επιστημονικής φαντασίας που διαπραγματεύεται, αφενός συνδέεται άμεσα για εμάς με την Αμερική και τη NASA κι αφετέρου γιατί η ξένη γλώσσα προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο «παραξενιάς», πράγμα που αποτελεί στόχο της όλης παράστασης. Τα αγγλικά που χρησιμοποιούνται είναι πολύ απλά και δεν υπάρχει πρόβλημα γλώσσας, ακόμα κι αν κάποιος δεν τα μιλάει καλά. Όποιος μπορεί να καταλάβει τον τίτλο της παράστασης μπορεί να καταλάβει και τα υπόλοιπα, όπως μας διαβεβαιώνουν οι συντελεστές της.