ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΗΝΗ: ΗΛΕΚΤΡΑ ΛΑΜΠΡΙΑΝΙΔΟΥ- ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΣ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 31/07/2015 11:55
Η Ηλέκτρα Λαμπριανίδου έραβε από μικρή χωρίς να έχει ιδέα από ραπτική. Τελικά κατάλαβε ότι η ενδυματολογία είναι ο δρόμος της ταιριάζει. Προσπαθεί να δημιουργεί κοστούμια που δεν είναι ρούχα, αλλά μπορούν να υπάρξουν μόνο εντός του πλαισίου μιας παράστασης. Η Ηλέκτρα ετοιμάζεται να συνεργαστεί με την Κίρκη Καραλή στην «Γαβριέλλα Ουσάκοβα».
Με μια σύντομη ενδοσκόπηση, μπορώ να επισημάνω τα στοιχεία που σηματοδότησαν τη μελλοντική μου καριέρα. Οι θεατρικές παραστάσεις που ετοιμάζαμε με τις ξαδέλφες μου και την αδελφή μου στα εξοχικά μας το καλοκαίρι. Ήταν υπερπαραγωγές για τα δικά μας μέτρα, όσο κι αν είμαστε ερασιτέχνες, και πάντα εγώ αναλάμβανα τη ραφή των κοστουμιών, χωρίς να έχω ιδέα από ραπτική και χωρίς ποτέ να έχω δει κάποιον να άνθρωπο να ράβει μέσα στο περιβάλλον της οικογένειάς μου.
Οφείλω να ομολογήσω ωστόσο πως σχετικά με αυτό το τόσο φλέγον ζήτημα των πανεπιστημιακών σπουδών μου οι απόψεις μου ήταν αρκετά συγκεχυμένες ως την ημέρα του Career’s Day, της ημέρας επαγγελματικού προσανατολισμού δηλαδή, στο σχολείο. Μια εισαγωγική ομιλία της κ. Μανωλεδάκη για τις σπουδές στο Τμήμα Θεάτρου της Καλών Τεχνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημείου, μου έδωσε το έναυσμα να σκεφτώ προς μια πιο συγκεκριμένη και απτή κατεύθυνση. Η κατεύθυνση αυτή θα συνδύαζε αρκετά πεδία γνώσεων και αρκετές τέχνες και θα απαιτούσε την ταυτόχρονη την ανάπτυξη πολλών δεξιοτήτων απο μέρους μου, με άλλα λόγια θα ήταν ένα θαυμάσιο έδαφος για μένα. Στο επάγγελμα του ενδυματολόγου κατέληξα μέσα από τις σπουδές μου, θέλοντας να ασχοληθώ με κάτι που να συνδυάζει την ιστορία, την ιστορία τέχνης, την καλλιτεχνική δημιουργία, την αγάπη μου για τις ψευδαισθήσεις, κι όλα αυτά σε μια αγαστή συμβίωση με το αξεπέραστο λογοτεχνικό κείμενο. Η εξειδίκευση μου στην ενδυματολογία απέκτησε ακόμη βαθύτερες ρίζες όταν ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στο London College of Fashion, με θέμα το σχεδιασμό κοστουμιών για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Εκεί συνειδητοποίησα εντονότερα από κάθε άλλη φορά ότι το ρούχο στο θέατρο πρέπει να είναι εργαλείο για τη δραματουργία, να είναι όχημα και συνειδητά να μην έχει τη δυνατότητα να σταθεί αυτούσιο στο χώρο, αλλά να μπορεί να λάμψει πάνω στη σκηνή και να λειτουργεί επικουρικά ως προς το κείμενο, χρησιμοποιώντας τη δύναμή του.
Όσο κι αν θαυμάζω τη μόδα και το προσωπικό στυλ, αγαπώ και υπηρετώ το ένδυμα μέσα στα πλαίσια της σύμβασης του θεάματος, εκτός αυτής δε με αγγίζει και δε με αφορά. Στον τρόπο εργασίας μου προσπαθώ να λειτουργώ όσο αυτό είναι εφικτό σύμφωνα με τις αρχές που διδάχτηκα. Μελετώ το κείμενο, έπειτα σκιτσάρω ελεύθερα χωρίς να αφήσω εξωγενείς παράγοντες να με επηρεάσουν. Στη συνέχεια εισάγω τη βιβλιογραφία στη δουλειά μου, την ιστορία του ενδύματος, την κοινωνική ιστορία της εποχής στην οποία αναφέρεται το κείμενο, την ιστορία τέχνης, την επικαιρότητα και τέλος και πιο κορυφαίο όλων, το όραμα του σκηνοθέτη. Δουλεύοντας μέσα από σταδιακά βήματα προσπαθώ παντα να δημιουργώ ενδύματα που να έχουν νόημα και δύναμη. Ποτέ δε θέλω να καταλήξω να ντύσω κάποιο ρόλο ,χωρίς να μπορώ να υποστηρίξω το λόγο για τον οποίο ενας συγκεκριμένος ηθοποιός σε μια ορισμένη σκηνή φοράει ένα ρούχο και όχι ένα άλλο. Το ρούχο γίνεται κοστούμι μέσα από τη δύναμη που του δίνει το κείμενο.
Καθοριστική αποτέλεσε για μένα η συνεργασία μου με την αγαπημένη συμφοιτήτριά μου και ενδυματολόγο Ηλένια Δουλαδίρη. Αλληλοπσυμπληρώνοντας η μία την άλλη, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε όλες τις παραμέτρους που ενέχει η δουλειά μας, χωρίς να αφήνουμε κατα μέρος την καλλιτεχνική διάσταση του έργου που πρέπει να επιτελέσουμε. Οι συνεργασίες μας στις παραγωγές «Αρμαντέηλ», σε σκηνοθεσία Κ. Ασπιώτη και «Ντόλλυ η Προξενήτρα» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη, αποτέλεσαν για μένα πηγή δύναμης και ελπίδας για την επαγγελματική μου πορεία. Αυτή την περίοδο θέτουμε τις βάσεις για μια θαυμάσια συνεργασία με την αγαπημένη Κίρκη Καραλη στο ανέβασμα του έργου «Γαβριέλλα Ουσάκοβα», ένα έργο αφιερωμένο στην πολυτάραχη ζωή της ομώνυμης ηρωίδας!