ΠΑΜΕ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ;
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 05/04/2017 14:15
Έφτασε ο καιρός που ηθοποιοί, παραγωγοί, σκηνοθέτες και λοιποί εμπλεκόμενοι κλείνουν τα βιβλία του κακού- κατά γενική ομολογία- χειμώνα και ανοίγουν αυτά των καλοκαιρινών περιοδειών. Εκεί που όλα τα είδη θεάτρου θα συναντηθούν σε πιάτσες, θα ανταλλάξουν θέατρα και κανένα μα κανένα είδος δεν θα λογοκριθεί από το άλλο. Η επαρχία και τα νησιά έχουν την τιμητική τους, όπου νέοι, γέροι και παιδιά θα γεμίσουν (ή και όχι) ανοιχτά θέατρα (ή και όχι) για να δουν τους αγαπημένους τους (ή και όχι!) ηθοποιούς.
Γιατί μην ξεχνάμε πως ένα πραγματικά μεγάλο μέρος των παραστάσεων σε περιοδεία, είναι αρχαία δράματα μεταφρασμένα και μεταφερμένα στο σήμερα. Εκεί λοιπόν, οι θεατές σπανιότερα πηγαίνουν "για το αυτόγραφο".
Στις παραστάσεις αυτές, ιδιαίτερα στις τραγωδίες, έως και μια δεκαετία πίσω βλέπαμε περισσότερο μια προσπάθεια αναπαράστασης ή προσομοίωσης της πράξης, όπως περίπου πιστεύεται πως ανέβαινε στην αρχαία Ελλάδα και πολύ σπανιότερα μία καλλιτεχνική πρόταση.
Πράγμα πολύ ενδιαφέρον, αν σκεφτεί κανείς πως εξαιτίας αυτού αναβίωσε ο όρος "τραγωδός" μετά από χιλιάδες χρόνια. Ηθοποιοί έχουν ταυτιστεί με ρόλους ή και με ολόκληρο το είδος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Λυδία Κονιόρδου.
Στις κωμωδίες τώρα δεν συμβαίνει το ίδιο. Εκεί μονοπωλεί ο Αριστοφάνης, ο πιο σπουδαίος σατιρικός ποιητής οικουμενικά. Δυο χιλιάδες χρόνια και κάτι πριν από μας κατέγραψε τα δυο πιο απλά και διαχρονικά συμπεράσματα για την ζωή. Πως ο άνθρωπος πολεμάει, καταστρέφει και μισεί παράλογα και πως όσο σοβαρά και να το πάρεις δεν θα αλλάξει. Όποτε οφείλεις να το διακωμωδήσεις. Η αρχαία κωμωδία λοιπόν, ως λαϊκή και άμεση, κερδίζει στην μάχη των εισιτηρίων. Κατακρεουργημένη πολλές φορές, αλλά κερδίζει.
Όχι ότι βάλαμε μυαλό, ούτε ότι θα βάλουμε. Απλώς κουνάμε το κεφάλι και γελάμε. Τουλάχιστον το γέλιο δίνει ζωή!