ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΘΕΑΜΑ 'ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ'
- Ημερομηνία: Τρίτη, 27/12/2016 12:09
Προχωρημένη βιντεοτεχνολογία, χορογραφίες που εξάπτουν τη φαντασία και ποίηση αντλημένη από τις πιο διαφορετικές εποχές και χώρες: αυτό είναι το τρίπτυχο που συνδυάζει στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης το οπτικοακουστικό θέαμα «Εκτός ορίων».
Οι So7 (Δημήτρης Κουρούμπαλης και Φρόσω Κορρού) συναντούν την ποιήτρια Παναγιώτα Παρασκευοπούλου και τον συνθέτη Κώστα Ξενόπουλο, ζωντανεύοντας επί σκηνής ποιήματα και στίχους που μέχρι σήμερα ξέραμε μόνο από τις αναγνώσεις μας. Αρωγός στην προσπάθεια των So7, ο ποιητής και μεταφραστής Γιώργος Μπλάνας, που έχει επιλέξει σε συνεργασία μαζί τους ποιήματα και στίχους, μεταξύ άλλων, των Αλεξάνδρου, Έλιοτ, Ελύτη, Καβάφη, Κάλβου, Καρυωτάκη, Λαπαθιώτη, Λειβαδίτη, Μαγιακόφσκι, Μποντλέρ, Μπόρχες, Πάουντ, Πόε, Πρεβέρ, Ρίτσου, Σαχτούρη, Σεφέρη, Σινόπουλου, Σοφοκλή, Χάινε και Χικμέτ. Ποια είναι, όμως, ακριβώς η ιδέα; Πώς ακριβώς καλείται να λειτουργήσει επί σκηνής η ποίηση; «Τη βάση αποτελεί ένα ποίημα του Μάριου Μαρκίδη, το οποίο μιλάει εξ ονόματος μιας ομάδας ανθρώπων των οποίων την πόλη κατέλαβαν οι εχθροί, ρίχνοντας τους ίδιους σε ένα βαθύ πηγάδι», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιώργος Μπλάνας: «Πρόκειται για ένα θεατρικό και ποιητικό παιχνίδι με στοιχειώδη πλοκή, όπου οι εξόριστοι της επιφάνειας κινούνται συνεχώς, προσπαθώντας να επανέλθουν στον τόπο τους, αλλά και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Μέσα σε μια τόσο ρευστή δομή, τον κυρίαρχο ρόλο αναλαμβάνουν η κίνηση του σώματος, η μουσική και τα φωτιστικά εφέ.
Είναι σαν να φουσκώνει ένα ποτάμι από προσδοκίες, σε μια παράσταση που θέλει να δείξει μέχρι πού μπορεί να αντέξει και να φτάσει η ανθρώπινη ύπαρξη. Για να το πω διαφορετικά, ενώ ο σκηνικός χώρος μοιάζει στην αρχή με κάτι μακρινό και ανοίκειο, μετατρέπεται γρήγορα σε κάτι απίστευτα οικείο. Είναι μια θεατρική περιδιάβαση στην ποίηση, ένα πέταγμα από ποίημα σε ποίημα και από στίχο σε στίχο - κάθε φορά ένα διαφορετικό ποίημα κι ένας διαφορετικός στίχος. Πρόκειται για μια διακειμενική θάλασσα, όπου τα πράγματα συνδέονται και συντονίζονται από μόνα τους. Κι εδώ κρίνεται και η αντοχή της ποίησης - τι λέει και πόσο μπορεί να είναι το ψαχνό της». Δεν τρομάζει, παρόλα αυτά, η τόση ετερογένεια; «Όταν ξεκίνησα, σκέφτηκα: πώς είναι δυνατόν να πηδάμε από τον Σοφοκλή στον Μαγιακόφσκι; Πώς μπορεί να ακουστεί ο Κάλβος δίπλα στον Χάινε; Κι όμως, δεν ακούμε στην πραγματικότητα ποίηση γιατί όλα είναι δραματοποιημένα και θεατροποιημένα. Για την ακρίβεια, δεν καταλαβαίνουμε πότε αναλαμβάνει δράση ο ποιητικός λόγος και πότε ο θεατρικός.
Γιατί θεατρικός και ποιητικός λόγος αποτελούν μιαν αδιάσπαστη ενότητα: μια ενότητα που λειτουργεί ως θέαμα και ως ακρόαμα. Αν κλείσουμε τα αυτιά μας, βλέπουμε θέαμα. Αν κλείσουμε τα μάτια μας, ακούμε ποίηση. Μιλάμε στην ουσία για ένα fractal: σε όποιο σημείο κι αν κοιτάξουμε, επαναλαμβάνεται το όλον», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιώργος Μπλάνας.
Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι των Δ. Κουρούμπαλη και Φρ. Κορρού. Η επιμέλεια της κίνησης ανήκει στη Φρ. Κορρού, η δραματουργία στον Δ. Κουρούμπαλη, η μουσική και ο σχεδιασμός των ήχων στον Κ. Ξενόπουλος, το εικονικό περιβάλλον και το projection mapping στον Στάθη Μήτσιο, οι φωτογραφίες στην Ελευθερία Καλπενίδου και τα κοστούμια στη Δομινίκη Βασιαγεώργη. Παίζουν: Αγοραστή Αρβανίτη, Λάζαρος Βαρτάνης, Ηλέκτρα Καρτάνου, Μαρία Κωνσταντά, Χρήστος Τσαβλίδης και Σταύρος Τσουμάνης. Παραστάσεις μέχρι το τέλος Ιανουαρίου.