Ο ΧΑΡΗΣ ΑΤΤΩΝΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Κυριακή, 10/04/2016 12:44
Έπεσα στο (χρωματισμένο και πανέμορφα νοσταλγικό) "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα", στο σημείο που η Κοντού ζητάει διαμέρισμα ρετιρέ, γιατί δεν αντέχει άλλο να μένει στο αχούρι της Πλάκας και σκέφτηκα πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές, πόσο τυχερούς θεωρούμε όσους μένουν σε αυτές τις παλιές γειτονιές, πόσο εγκλωβισμένοι νιώθουμε συχνά στα ρετιρεδάκια του κέντρου, πόσο για ολόκληρες γενιές η άνοδος σε ορόφους σήμαινε και κοινωνική άνοδο, πόσο η απερισκεψία κι η κακώς ε(υ)ννοούμενη ανάπτυξη οδηγούν σε μια κοινωνία περιφραγμένη στο τσιμέντο και στην έλλειψη επιλογών - μετά άλλαξα κανάλι κι έπεσα στο μπράβο Ρούλα και σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1995 - εσείς ελπίζω να έχετε επιλογές Σάββατο βράδι, γιατί μια μέρα θα ξυπνήσουμε στο 2065 και εκείνο το βράδι θα κάνει το 20ο comeback της η Ρούλα και θα φάμε και τον 21ο αιώνα ρε παιδιά έτσι και κρίμα που είμαστε αιωνόβια όντα, σκεφτείτε και τα εφημερόπτερα που ζουν 1-2 μέρες και τα αρνάκια που θα ζούσαν, μπορεί και 20, αν δεν τα θυσιάζαμε για το θείο στομάχι μας κάθε χρονο, πριν βγουν από την κούνια και τι να προλάβουν να δουν κι αυτά σουβλιστά - το μεσημέρι πέρασα από Ομόνοια και άκουσα φωνές και μετά είδα ένα τροχόσπιτο που έγραφε εθνικό θέατρο και μετά κατάλαβα πως είναι το deathday του Shakespeare και γνωστοί Έλληνες ηθοποιοί τιμούν τη μνήμη του και παίζουν αποσπάσματα από το έργο του και θυμήθηκα τις δικες μου δόξες όταν παίξαμε αποσπάσματα στη σχολή στο Λονδίνο, στο φρέσκοανακαινισμένο θέατρό του, το Globe κι ένιωθα λίγο θεούλης και γυρίζοντας Ελλάδα, έδινα διαρκώς ακροάσεις με τον Puck, σε σκηνοθεσία χορογραφία ερμηνεία δικές μου και τραγουδούσα στάνταρ και το μια πόλη μαγική κι ήταν όλα υπέροχα και το μέλλον διαυγές και λαμπρό και περνούν τα χρόνια και λέω να πάρω το τροχόσπιτό μου να το αράξω σε μια γωνίτσα της Μάνης και να βουτάω στη Μεσόγειο, δεν έχω τροχόσπιτο έχω όμως Σαίξπηρ άπαντα, όποιος θέλει να έρθει στο μπαλκόνι να του διαβάσω έχω και μπράουνι τσιζκέηκ φρεκσοψημένο, καληνύχτα τώρα το 2065 πιθανόν να μη ζω, οποτε δε θα με νοιάζει τιποτα από όλα αυτά, άρα δείτε όση Ρούλα θέλετε.
Χάρης Αττώνης