Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Τρίτη, 08/03/2016 13:36
Ο Βασίλης Κατσικονούρης γράφει για τη μέρα που κέρδισε το πρώτο βραβείο διηγήματος, που περιλαμβάνεται στη συλλογή «Η Ρωγμή των 7 και 45΄ και άλλες ιστορίες», των εκδόσεων Καστανιώτη.
Γενάρης του 2003. Στο νυχτερινό, στη Βάθης. Τα καλοριφέρ δε ζεσταίνουν, τρέχουν τα νερά τους στο πάτωμα. Η τάξη είναι λίγο σαν σκηνικό Ταρκόφσκι. Αλλά δεν κρυώνουμε, είμαστε όλοι κάπως ξαναμμένοι ακόμα. Απ` το πέσιμο που έγινε στο διάλειμμα. Ρωσάκια εναντίον Αλβανών. Ήρθανε κι οι μπάτσοι. Καλά, δεν είναι πρώτη φορά, εμείς άσυλο ποτέ δεν είχαμε. Κι ούτε και σχολείο είμαστε καλά καλά. Τον Οκτώβριο που ήρθα εδώ, ο διευθυντής με τράβαγε απ` το μανίκι καθώς έμπαινα στην τάξη, «…δεν πιστεύω να τους κάνεις μάθημα, εμείς άλλη δουλειά κάνουμε εδώ»,
«Τι δουλειά;»
«Θα μάθεις».
Έλα να μάθεις στην Πλατεία Βάθης. Όμως εγώ απόψε προσπαθώ να κάνω μάθημα εδώ: «Johnny is driving a Rover». Ενεστώτας εξελικτικός.
«Χέσε μας, ρε δάσκαλε, πού την είδες την εξέλιξη; Εμείς μια ζωή κάνα μπεβερλάκι να καβαλάμε…»
«Ποιος το είπε αυτό;…» Σιωπή.
Τα χέρια τους σκληρά, φαγωμένα, ακουμπούν βαριά, στα ακόμα πιο φαγωμένα θρανία. Με κοιτάζουν. Αυτοί με τα χέρια τους κοιτούν. Κι όχι μόνο, μ` αυτά μιλάνε κιόλας.
Ο Φατιόν κάνει φασαρία.
«Φατιόν, πέρνα έξω». «Δε γουστάρω». «Τι εννοείς;» Δε γουστάρω. Γενικά..» «Πρέπει να φύγεις». «Καλά, θα τα πούμε έξω, μετά».
Φεύγοντας τραβάει κάτι κάτω απ` το θρανίο του. «Δε μασάω, ό,τι ώρα θέλεις», φωνάζω πίσω του καθώς βροντάει την πόρτα.
Θεέ μου, τι καθηγητής είμαι εγώ, που τσαμπουκαλεύεται με τους μαθητές του;
Μετά από λίγο μπαίνει ο διευθυντής: «Κύριε Κατσικονούρη, είπε το ραδιόφωνο ότι κερδίσατε το πρώτο βραβείο, τι βραβείο είναι αυτό;»
Αυτό είναι, η διπλή μου ζωή έχει αποκαλυφτεί. Έτσι μαθαίνω ότι έχω πάρει το πρώτο κρατικό βραβείο θεατρικού έργου για το 2002 με το «Καλιφόρνια Ντρίμιν».
Οκέϋ, πολύ καλό αυτό.
«Τα συγχαρητήριά μας», λέει κι ο διευθυντής, «παιδιά, περάστε». Και μπαίνουν στην αίθουσα όλα τα παιδιά από τις υπόλοιπες τάξεις. Σύνολο καμιά ογδονταριά, να με κοιτάζουνε με το ίδιο χάσιμο που τους κοιτάζω κι εγώ.
Ο διευθυντής, αφού βγάζει ένα σουρεαλιστικό λογύδριο την κάνει, «εμείς με τους συναδέλφους θα πιούμε ένα καφεδάκι κάτω στο γραφείο, κρατήστε εσείς τα παιδιά να τους μιλήσετε για το θέατρο, εσείς ξέρετε καλύτερα. Με την ησυχία σας».
«Για το θέατρο»; Στέλνω τον Μάκη να φέρει τυρόπιτες και χυμούς απ` το κυλικείο, να κεράσω. Αυτός φέρνει απ` την πλατεία μπύρες και σουβλάκια. Έχουν όλοι μιαν ακαθόριστη εντύπωση ότι έχω καταφέρει κάτι σπουδαίο. Αλλά όχι και τρομερά σπουδαίο, άμα δεν το δείξει κι η τηλεόραση. Κοιτάζω τα χέρια τους καθώς κρατάνε τα σουβλάκια και τα κουτάκια της μπύρας. Βαριά, φαγωμένα… Παιδικά.
Μερικοί απ` αυτούς που πλακώνονταν στο διάλειμμα, κάθονται μαζί τώρα και μασουλίζουν αμίλητοι. «Για το θέατρο»;
Στο σχόλασμα, βλέπω τον Φατιόν να `ρχεται καταπάνω μου. Είμαι στην τσίτα, προσπαθώ μες στο σκοτάδι να δω αν κρατάει κάτι στο χέρι του. «Δάσκαλε» λέει, «τι έμαθα; Γουστάρω»
-Γουστάρεις;
-Συγχαρητήρια, δάσκαλε.
-Φχαριστώ.
-Και σ` ανώτερα.
- Φχαριστώ, ρε.
- Και να μη μας ξεχνάς…
Για τους μαθητές μου του 6ου Εσπερινού Γυμνασίου Αθήνας, τις χρονιές 2002, _03 και _04.
Βασίλης Κατσικονούρης
φωτογραφία slider: popaganda