Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΛΤΑΜΠΑΣΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 16/03/2016 19:15
Η βιβλιοθήκη στη γειτονιά μου, κλείνει στις οχτώ...
Μετα το σχολείο, το μεσημέρι ή μετά το φαγητό και το διάβασμα, το απόγευμα, είναι η αγαπημένη συνήθεια μας. Εγώ και οι φίλοι μου, αν δεν έχει καλό καιρό για να παίξουμε μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τζαμί ή μήλα, κλεινόμαστε εκεί και με πρόσχημα το διάβασμα, σιγοψιθυρίζουμε και γελάμε ατέλειωτα.
Οχτώ η ώρα όμως, η Βάγια, μας διώχνει ευγενικά, κλείνει τα φώτα, κλειδώνει και φεύγει κι αυτή.
Έλα όμως που μια μέρα και ενώ όλα δείχναν ίδια, η Βάγια μας είπε ότι είναι οχτώ η ώρα και πρέπει να φύγουμε, αλλά ούτε φώτα έκλεισε ούτε τη πόρτα κλείδωσε. Και σα να μην έφτανε αυτό, φεύγοντας εμείς, "τρακάραμε" με καμιά δεκαπενταριά παιδιά, τουλάχιστον πρώτη γυμνασίου.
Εμείς πάμε τρίτη δημοτικού. Κι από πίσω μια κυρία, μεγάλη, τουλαχιστον 20 χρονών(!) που κρατούσε ένα χοντρό κείμενο και πολλά πολλά χαρτιά.
"Συγνώμη", της είπα, "σε λίγο η βιβλιοθήκη κλείνει, που πάτε;"
"Κλείνει για εσάς, τα μικρά παιδάκια", μου είπε, "εμείς θα κάνουμε πρόβα για ένα θεατρικό έργο" και συνέχισε ψυχρά προς τη βιβλιοθήκη.
"Μπορώ να μπώ να δώ;" την ρώτησα
"Όχι", μου απάντησε κοφτά χωρίς σχεδόν να με ξανακοιτάξει, "είσαι πολύ μικρός", και έκλεισε με δύναμη τη πόρτα.
Κρύφτηκα σε μια άκρη και άρχισα να κρυφοκοιτάζω μέσα, ενώ οι φίλοι μου ήδη είχαν φύγει. Η μόνωση δεν ήταν καλή, οπότε άκουγα αρκετά καλά. Το ίδιο έκανα και την άλλη μέρα και τη παράλλη και τη πιο παράλλη και την πιο πιο παράλλη.
Για ένα περίεργο λόγο, μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που έβλεπα, που από το πρωί που ξυπνούσα για το σχολείο, σκεφτόμουν πότε θα πάει οχτώ, να στηθώ έξω απ' τη βιβλιοθήκη.
Μια μέρα ήρθε κι ένας άλλος κύριος στη πρόβα, ευγενικός και με γένια. Μου θύμιζε τον Αη Βασίλη, αλλά σε πιό σκούρο!
Αυτόν τον λέγαν Σκηνοθέτη, πρώτη φορά άκουγα τέτοιο όνομα. Την άλλη τη κυρία δε ξέρω πως τη λέγαν, γιατί όλοι τη λέγαν Κυρία ή βοηθό του κυρίου Σκηνοθέτη.
Σε αυτόν το κύριο, τα παιδιά δείξαν όλα αυτα που είχαν κάνει, όλον αυτό το καιρό.
Αυτός τους διόρθωνε και τους έλεγε αστεία και γελούσαν και μετά σηκωνόταν κι έκανε αστείες κινήσεις, τις οποίες τα παιδιά προσπαθούσαν να αντιγράψουν.
Κι εκεί που έβλεπα και είχα απορροφηθεί, κάνω μια άτσαλη κίνηση και χτυπάω κατά λάθος το τζάμι μπροστά μου.
Βγαίνει θυμωμένη η κυρία βοηθός και μου λέει "Δεν είπαμε ότι εδώ δεν είναι για σένα; Να πας σπίτι σου, είσαι μικρός εσύ!"
"Συγνώμη" είπα κι έκανα να φύγω.
"Έι μικρέ!"φώναξε ο κύριος Σκηνοθέτης, "για έλα εδώ εσύ..."
Προχώρησα διστακτικά, νιώθοντας ότι έχω κάνει κανά βαρύ έγκλημα και τώρα θα πρέπει να απολογηθώ.
"Πως σε λένε;"
"Θανάση" απάντησα.
"Γιατι κρυφοκοίταζες;"
"Μου άρεσε πολύ, γιαυτό κύριε Σκηνοθέτη" απάντησα και το βλέμμα του άστραψε με έκπληξη χαράς, μάλλον επειδή ήξερα το όνομά του.
"Συγνώμη, δε θα το ξανακάνω"
"Βλέπεις καιρό κρυφά από δω;", με ρώτησε.
"Απ'τη πρώτη μέρα που ήρθαν τα παιδιά" του απάντησα.
"Φύγε και να μη σε ξαναδούμε εδώ" πετάχτηκε η στρυφνή κυρία βοηθός
"Επ επ επ!" της φώναξε με αυστηρό ύφος ο κύριος Σκηνοθέτης.
"Δε μιλάμε έτσι Μαρία!" .
Ώστε την λένε Μαρία... Κρίμα σκέφτηκα, ίδιο όνομα με τη Παναγία αλλά συμπεριφορά Φαρισαίου...
"Θές να ρθείς να δείς πρόβα και να δούμε αν μπορείς να παίξεις κι εσύ;", μου πε ο σκούρος Αη Βασίλης. Τα 'χασα... Ντράπηκα κι ενθουσιάστηκα μαζί.
"Βεβαίως κύριε Σκηνοθέτη" απάντησα και μπήκα.
Πρώτη φορά έμπαινα στη βιβλιοθήκη μετά τις οχτώ....
(1991-"Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο" του Γ. Ξανθούλη-Σκηνοθεσία Βασίλης Κατσίκης, ο δικός μου Άη Βασίλης, που μου 'κανε το ωραιότερο δώρο ζωής!...)
Θανάσης Τσαλταμπάσης