Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 22/05/2017 12:30
Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο, κοίταξα φευγαλέα το ημερολόγιο τοίχου. Δυο μέρες μένουν μέχρι να πάρω τη βαλίτσα, να πάρω το ταξί που θα με πάει στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων στις Σέρρες και από κει, Θεσσαλονίκη, αεροπλάνο, Αθήνα. Μια επαγγελματική ιδιότητα που ελάχιστα με αφορούσε, φεύγει σαν ξένο ρούχο από πάνω μου, για να επιστρέψω στη δική μου πραγματικότητα, στην ζωογόνο ανασφάλεια της δουλειάς στο θέατρο, σαν συγγραφέας, ίσως και σαν ηθοποιός. Η δικαιολογία της συνταξιοδότησης, ήταν απλά ο ευγενικός και γραφειοκρατικός λόγος της αποχώρησης.
Τι αφήνω πίσω μου φεύγοντας από μια όμορφη πόλη όπως οι Σέρρες; Αγαπημένους συνεργάτες, συναδέλφους και φίλους. Συνεργάτες παλιούς και νεώτερους που ξέρω πως θα συνεχίσουμε να επικοινωνούμε. Αφήνω ανθρώπους που διαπίστωσα πως αγαπούν το θέατρο και τον πολιτισμό που προσφέρει. Αφήνω ένα Δημοτικό συμβούλιο και έναν Δήμαρχο που ξέρω πως δεν θα το εγκαταλείψουν και θα το στηρίζουν σε κάθε δυσκολία.
Αφήνω όμως πίσω μου και ανθρώπους που με αντιπάθησαν με μανία και το έδειξαν από πολύ νωρίς. Δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο αν δεν θεωρούσα αναγκαίο να μιλήσω για τη νοοτροπία που γέννησε την αντιπάθεια προς το πρόσωπό μου. Νοοτροπία που έχει να κάνει με τη μιζέρια που μαστίζει τη χώρα μας σε μικρές, αλλά και σε μεγάλες πόλεις της επικράτειας, άρα στο σύνολό της. Αυτή η μιζέρια ήταν που με ώθησε στο να παραιτηθώ πριν τη λήξη της θητείας μου. Διαισθανόμενος πως έπρεπε να το κάνω για το καλό του χώρου που υπηρετούσα. Για το καλό του Θεάτρου.
Πολλές όμορφες θεατρικές αίθουσες υπάρχουν σε όλη τη χώρα και κατά καιρούς σε κάποιες απ’ αυτές, ο θεσμός των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων, έδωσε σπουδαίες παραστάσεις, σε σπουδαίες θεατρικές περιόδους. Όλα όμως είχαν την κατάρα να πνιγούν και να θαφτούν κάτω από τις νοοτροπίες των εντοπίων παραγόντων και συνθηκών. Στις όμορφες αίθουσες των θεάτρων παίζουν πιο συχνά οι ερασιτέχνες, καταχρηστικώς ονομαζόμενοι ηθοποιοί, παρά επαγγελματίες. Καθηγητές και καθηγήτριες της Μέσης, ή και της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στήνουν κάθε χρόνο σειρά παραστάσεων, που πρέπει να παρουσιαστούν οπωσδήποτε στη θεατρική σκηνή. Χορευτικοί σύλλογοι με έδρα την πρωτεύουσα του κάθε νομού, αλλά και τα περίχωρα πρέπει να παρουσιάσουν τα χορευτικά τους σχήματα, συντηρώντας τους δεσμούς με τη ρίζα και την παράδοση. Η εκκλησία θέλει τις αίθουσες για τα μεγάλα θρησκευτικά «Ιβέντ» της. Σύλλογοι φιλανθρωπικοί θέλουν το χώρο του θεάτρου για εκδηλώσεις φιλανθρωπικές επίσης, όπου οργανώνονται βραδιές απείρου κάλλους με τοπικούς αοιδούς και τοπικούς καλλιτέχνες πάσης φύσεως. Να μην ξεχάσουμε πως κάθε πόλη διαθέτει και τους φιλόμουσους συλλόγους που πρέπει να παρουσιάσουν τις δικές τους μουσικές εκδηλώσεις. Προσθέστε στα πάρα πάνω, το Λύκειο Ελληνίδων, που πρέπει να πάρει την αίθουσα. Προσθέστε κάποιες εκδηλώσεις του τοπικού παραρτήματος της Ουνέσκο… και άλλα… και άλλα…
Και για να επανέλθω στα όσα σας έλεγα για μένα, δεν ξέρω πως, αλλά τα κατάφερα να με αντιπαθήσουν σχεδόν όλοι, από τους προαναφερθέντες, «θεσμούς». Ή καλύτερα οι ηγήτορές τους. Την πρωτοκαθεδρία στην αντιπάθεια την είχαν οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης, οι οποίοι σταμάτησαν να συμμετέχουν και ως θεατές στις παραστάσεις του θεάτρου, τις αμιγώς θεατρικές, όταν έπαιρναν κι αυτές κάποια στιγμή σειρά.
Μια άλλη παράμετρος νοοτροπίας στην περιφέρεια, είναι οι εύποροι των πόλεων και κυρίως οι εύποροι που έχουν εμπλακεί κάποιο φεγγάρι και με τον πολιτισμό. Αυτοί απαιτούν πρόσκληση δωρεάν. Το διάστημα της θητείας μου, μόνο έναν πραγματικό άρχοντα συνάντησα δίπλα στο θέατρο. Ιδιοκτήτη μιας γαλακτοβιομηχανίας στη βόρειο Ελλάδα, που στήριξε το θέατρο και σαν χορηγός και ποτέ δεν καταδέχτηκε πρόσκληση. Οι περισσότεροι εύποροι όμως νομίζουν πως το πρεστίζ τους ανεβαίνει στην πόλη, αν μπούνε δωρεάν στο θέατρο, παρά αν σαν αληθινοί άρχοντες, διαθέσουν το φτηνό συνήθως αντίτιμο του εισιτηρίου, υποστηρίζοντάς το.
Γράφοντας αυτό το «προσωπικό» κείμενο, δεν το έκανα για αυτοπροβολή, ξέρω άλλωστε πως μάλλον λάδι στη φωτιά ρίχνω, κάνοντας να με αντιπαθήσουν ακόμα πιο πολύ κάποιους. Το έγραψα επειδή στη χώρα μας τα αδιέξοδα, το τίποτα των επιτήδειων και των καταφερτζήδων, το ψώνιο με τη χειρότερη έννοια, Το δήθεν της πολυγνωσίας και του όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, έχουν πάρει φαλάγγι κάθε προσπάθεια για τα επί της ουσίας. Το έγραψα επειδή στη νοοτροπία του νεοέλληνα έχει σβήσει το νόημα του γιατί πηγαίνω στο θέατρο. Είναι απίστευτο το ότι ο νεοέλληνας και κυρίως ο κάτοικος της επαρχίας, πηγαίνει στο θέατρο όχι για να δει ένα θεατρικό έργο, ή μια παράσταση. Πηγαίνει για να δει επί σκηνής το εγγόνι του, το παιδί του, τη γυναίκα του, τη γκόμενά του, ή τον γκόμενό τους οι κυρίες, καθώς επίσης όταν έχει προκύψει παράσταση με φίρμες, για να βγάλουν «σέλφι» και να τις μοστράρουν στο φέϊσμπουκ.
Αυτή την εποχή πολλά από τα Δημοτικά Θέατρα της χώρας μας είναι στη διαδικασία προκήρυξης για νέους καλλιτεχνικούς διευθυντές. Προσωπικά αποχώρησα από ένα θέατρο που αγάπησα και μαζί με τους συναδέλφους και τους συνεργάτες, σε όλα τα πόστα, εκεί, κάναμε το ό,τι ήταν δυνατό να γίνει. Αφήνω πίσω μου, θα το ξαναπώ, αγαπημένους φίλους και αγαπημένους ανθρώπους. Για ότι καινούριο έρθει, με τους καινούριους καλλιτεχνικούς διευθυντές, στα Δημοτικά Θέατρα, καταθέτω μια ευχή: Να αλλάξουν κάποτε στη χώρα μας οι νοοτροπίες. Θα σωθούμε από πολλά δεινά.