Ο ΠΛΩΡΙΤΗΣ, Ο ΝΤΑΣΕΝ ΚΙ ΕΝΑΣ.. ΑΙΘΙΟΠΑΣ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 30/05/2017 14:44
Όπως ξέρετε ο ηθοποιός είναι πολυσυλλεκτικό όν, παρατηρεί τη ζωή, μαζεύει εμπειρίες, ενεργοποιεί τη φαντασία του, έπειτα συνδυάζει όλα όσα συνέλεξε , τα φιλτράρει μέσα από την τέχνη του και τα ξανακάνει ζωή. Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει ένα πρότυπο που θα μπορούσα να σας πω ότι με έχει κυριεύει και επηρεάσει απόλυτα, ένα πρότυπο ανθρώπου ή καλλιτέχνη εννοώ. Σκεφτείτε μόνο, ότι είχα την ευλογία να παίξω με όλους τους σχεδόν τους μεγάλους ηθοποιούς της προηγούμενης γενιάς -Μελίνα Μερκούρη, Αλέκο Αλεξανδράκη, Νόνικα Γαληνέα, Τζένη Καρέζη, Κώστα Καζάκο, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρη Παπαμιχαήλ- και να συνεργαστώ με μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Ζυλ Ντασέν, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Ανδρέας Βουτσινάς… Για να μην μιλήσω για τους σύγχρονούς μου.
Πώς είναι δυνατόν, όταν ένας άνθρωπος έχει φτάσει σε τόσο υψηλά επίπεδα την τέχνη του και την προσωπικότητά του, όπως όλοι αυτοί που προανέφερα, να σε αφήσει ανεπηρέαστο; Σίγουρα έχω πάρει κάτι απ’ όλους. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει μια μοναδικότητα, όλα πρέπει να περνάνε μέσα από τη δική μας προσωπικότητα, το δικό μας χαρακτήρα, τη δική μας αισθητική, τη δική μας καλλιτεχνική ματιά πάνω στα πράγματα και τη δική μας εποχή.
Αν προσπαθήσει κάποιος να δημιουργήσει μια προσωπικότητα- κλώνο μιας άλλης προσωπικότητας θα πέσει εύκολα θύμα της καρικατούρας, ακόμα και της γελοιότητας… Είναι γνωστό ότι αυτό που καταφέρνουμε να είμαστε στο παρόν έχει χτιστεί στο παρελθόν. Είμαι λοιπόν ό,τι έχει προηγηθεί και ό,τι κατάφερα να χτίσω.
Ο Ζυλ Ντασέν και ο Μάριος Πλωρίτης στάθηκαν δάσκαλοι για μενα, γιατί η ματιά τους πάνω στη ζωή, στην τέχνη, αλλά και σε μενα τον ίδιο, ήταν μια ματιά πιο ακαδημαϊκή, πιο ήπια, διεισδυτική.
Το υλικό της τέχνης είναι η ζωή, γι’ αυτό δε μου αρέσει ο διαχωρισμός τέχνης και ζωής, Ο τρόπος σκέψης λοιπόν και αντιμετώπισης των πραγμάτων αυτών των δύο ανθρώπων γενικότερα με επηρέασε βαθιά . Μια φράση τους μπορούσε να σου λύσει περισσότερα και πιο σφαιρικά προβλήματα απ’ όσα μια εξειδικευμένη παρατήρηση που πιθανόν να αφορά στην υποκριτική ενός μόνο ρόλου.
> Θυμάμαι ένα περιστατικό με τον Ντασέν σε σχέση με την παράλληλη δράση πάνω στη σκηνή. Παίζαμε το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» με την Καρέζη και τον Καζάκο στο θέατρο Αθήναιον. Με είχε βάλει λοιπόν ο Τζούλι σε ένα μονόλογο της Καρέζη να στέκομαι μπροστά στους θεατές. Σε αυτό το μονόλογο, που διαρκούσε περίπου ένα τέταρτο, εγώ επειδή καθόμουν δίπλα στον πρώτο θεατή, ένιωθα φοβερά αμήχανος.
Κάποια στιγμή του ζήτησα να φύγω στο σκοτάδι, όταν αρχίσει το μονόλογο της η Τζένη. Και με τα σπαστά ελληνικά του που έπεφταν σαν βόμβα , γιατί δεν είχαν τελειοποιηθεί και ήταν εξαιρετικά χαριτωμένα. εκείνος μου είπε: « Είσαι τρελό. Θα κάνει το Τζένη το μονόλογο και εγώ θα βλέπω ένα Αιθίοπα να πηγαίνει προς τα πίσω;»
«Όχι ένας Αιθίοπας, εγώ θα πηγαίνω», του απάντησα σαστισμένος. «Εσύ είσαι Αιθίοπα» είπε ο Τζούλι και κατάλαβα ότι εννοούσε ηθοποιός…
Αυτό όμως το περιστατικό αυτό μου έμαθε πολλά, για το πώς μπορεί κανείς να αποσπάσει την προσοχή του θεατή όταν το γκρο πλαν είναι αλλού και περιμετρικά του κάδρου πετάει μια μύγα.
Όσο για το Μάριο, θα θυμάμαι πάντα τις ατέλειωτες μέρες των προβών με την Κάτια Δανδουλάκη, που είχα τη χαρά να παίξω μαζί της έξι χρόνια, κι αν βάλουμε και την τηλεόραση θα μπορούσε να πει κανείς οχτώ. Και μετά την πρόβα τις συζητήσεις μας στο τραπέζι…
Όταν είσαι δίπλα σε έναν τέτοιο άνθρωπο, μπορεί να σου διαμορφώσει την κοσμοθεωρία σου. Θυμάμαι ότι μάζευα τα πολιτικά του άρθρα- πολλά τα έχω ακόμα. Ήταν υπόδειγμα οι θέσεις του και τρόμαζες με τις παραπομπές που έκανε, γιατί από τις παραπομπές καταλαβαίνεις τα κείμενα που έχει μελετήσει ο αρθρογράφος. Τα βιβλία δεν το συζητώ, τα έχω όλα….
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο λοιπόν μετά από μια τόσο μεγάλη πορεία- μπορώ πια να το λέω αυτό, είμαι 35 χρόνια στο θέατρο- να ξεχωρίσω και είμαι πανευτυχής που δεν μπορώ να ξεχωρίσω και που κουβαλάω όλους αυτούς τους ανθρώπους μέσα μου, γιατί αυτό που μένει και κουβαλάς ως το τέλος είναι αυτό που αξίζει.