Ο ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΕΛΜΗ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 03/02/2018 10:15
«Καλή ευκολία» μου εύχεται κάθε φορά που με βλέπει. Δεν με κοιτάζει απλά. Με βλέπει. Όπως με έχουν δει λίγοι άνθρωποι. Σα να καταλαβαίνει περισσότερο τη δυσκολία που αισθάνομαι με τους άλλους παρά τη φαινομενική μου άνεση.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που την είδα εγώ, παιδί. Σ’ ένα βαγόνι του ηλεκτρικού. Τα μαλλιά της ήταν κόκκινα, καστανά. Το πρόσωπο της κουβάλαγε ένα βάσανο.
«Ηθοποιός, σίγουρα τότε θα είναι ηθοποιός» σκέφτηκα. Έψαξα και τη βρήκα. Ξεχώρισα αμέσως τη φωνή της. «Η φωνή είναι το τελευταίο πράγμα που ξεχνάς» λέει η συγγραφέας που ερμηνεύουμε φέτος παρέα μαζί με τη Μάρω και την Αναστασία.
Και πράγματι η φωνή της «έμεινα μόνη.. σιμώνει βροχή που να σε κρύψω πικρή μου ψυχή.. που να βρω ένα χέρι ζεστό να πιαστώ..» με στοιχειώνει.
«Ο παιδικός μου έρωτας!» αναφέρει για τον άντρα της τον Κωστή, «σαν παιδί που πηδά στ’ αψηλό το κλαδί και …δε σ’ απλώνει ποτέ το χέρι..»
Πρώτη φορά την είδα στη σκηνή στο Αμφιθέατρο του Ευαγγελάτου στο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι» του Ουίλιαμς. Τεράστια ευαισθησία. Τρομερή δύναμη.
Συναντηθήκαμε χρόνια μετά στη Φιλοσοφική. Διαβάζαμε για τη Σμύρνη, σε κάποια εκδήλωση. Με άγγιξε σα να ήμουν εγγονός και μαθητής της μαζί.
«Τη γιαγιά όμως; Ποιά θα παίξει τη γιαγιά Ερασμία;» αναρωτιόταν η Φωτεινή Τσαλίκογλου.
«Σκέφτηκα την Κατερίνα Χέλμη» της είπα.
«Αν δεχτεί η Χέλμη..».
Και δέχτηκε!
Και περάσαμε ενάμισι χρόνο συντροφιά στο Τέχνης και στο Σταθμό.
Ο Κουν, ο Κατσέλης, ο Φίνος, ο Βολανάκης, η Αλίκη, η Καρέζη, ο Χορν, ο Κούρκουλος, ο Χατζιδάκις, ο Μαυρίκιος…
Μια «πατρίδα» μνήμες και άνθρωποι.
Μια «πατρίδα τώρα» και για εμάς που μας έλειψαν οι μύθοι και οι δάσκαλοι.
«Ήρθε η κυρία Χέλμη!» φωνάζανε τα παιδιά στο θέατρο κάθε βράδυ..
Κι εκείνη ευγενής και αγέρωχη,
ροκ και αστή,
ηλικιωμένη και κοριτσάκι,
πάντα εκεί να περιμένει το τρίτο κουδούνι.
Ναι.
«Είναι ωραία η ζωή Κατερίνα!»
Μάνος Καρατζογιάννης