Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΑΥΡΟΜΑΤΑΚΗΣ ΚΑΙ Η 'ΡΙΜΑΔΑ' Η ΖΩΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 14/07/2016 17:41
Ένας τρυφερός, ασταθής, κλονισμένος άνθρωπος, πικραμένος προσπαθεί να συγκροτήσει την απολογία του, για κάποιο σφάλμα που το συγχέει διαρκώς με άλλα, άλλων, καθώς σιγά-σιγά το ανακαλεί. Αυτός είναι ο ήρωας του Γιώργου Κοροπούλη, που θα ερμηνεύσει στις 29 και 30 Ιουλίου ο Μανώλης Mαυροματάκης, στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, σε ένα βαθιά εξομολογητικό μονόλογο, με τον τίτλο Η 'ΡΙΜΑΔΑ' Η ΖΩΗ.
Ο Μ. Μαυροματάκης μας εξηγεί: «Ο ήρωας μας είναι ένας αφηγητής που λέει μια ιστορία σε έμμετρο λόγο και ομοιοκατάληκτο. Μια ιστορία ενός ανθρώπου ταραγμένου και κατεστραμμένου από τη ζωή. Αφηγείται μια ζωή, όχι απαραίτητα τη δική του, γιατί δεν ξέρει αν τη ζωή του τελικά όντως την έζησε ή τη σκηνοθέτησε. Βιώνει έναν διχασμό, όπως κι εγώ που παίζω και σκηνοθετώ την παράσταση. Προσπαθεί να βρει λέξεις να πει όσα τον στοιχειώνουν. Μερικές φορές δανείζεται λόγια άλλων ηρώων, από άλλες εποχές, εξίσου ταραγμένες και μεταιχμιακές, όπως του Στέφανο Σαχλίκη απ’ το Ενετοκρατούμενο Ηράκλειο του 14ου αιώνα ή του λόρδου Βύρωνα. Το κείμενο είναι του Γιώργου Κοροπούλη και για τα εμβόλιμα μέρη που ο ίδιος έχει προσθέσει, κατά τη διάρκεια των προβών συνεργαστήκαμε».
Η 'ΡΙΜΑΔΑ' Η ΖΩΗ είναι η αφήγηση μιας ζωή που ρημάχτηκε… Από προσωπικές επιλογές ή από μια κοινωνική και ιστορική συγκυρία άραγε; «Αυτό ψάχνει και ο αφηγητής μας και τραυλίζει για να το πει. Δεν είναι το δράμα ενός ανθρώπου αυτός ο μονόλογος, αλλά μια παρωδία του δράματος. Μα παρωδία λυρισμού, θα την χαρακτήριζα την παράσταση. Έχει πολύ χιούμορ όμως το κείμενο, αυτό είναι το όπλο του. Άλλωστε μόνο με χιούμορ, μπορείς να πάρεις απόσταση από αυτό που συμβαίνει και να το δεις ξεκάθαρα. Σήμερα πια δεν είναι το θέμα ποιος έχει δίκιο, είναι μπλεγμένα τα δίκια μας, το θέμα είναι τι μπορείς να κάνεις από εδώ και πέρα», λέει ο καλός ηθοποιός. «Είναι ένας από εμάς αυτός ο αφηγητής. Το πρώτο κίνητρο για αυτή την παράσταση, ήταν το κείμενο του Κοροπούλη, που μαζί με τον Τάσο Ρωσόπουλο, τον μουσικό μας, είναι για μένα μια δεύτερη καλλιτεχνική οικογένεια. Το δεύτερο δέλεαρ ήταν να μιλήσω για πράγματα που συμβαίνουν και σε μένα και σε άλλους ανθρώπους. Αναγνωρίζω ότι σήμερα πολλοί μιλάμε και κρίνουμε, χωρίς να ξέρουμε από ποια θέση μιλάμε. Μας λείπει η ταυτότητα. Αυτό είναι το έργο, η προσπάθεια για ένα άλλο παράδειγμα, όπως λέει και ο συγγραφέας. Ο αφηγητής αναζητάει ένα άλλο παράδειγμα , έναν άλλο τρόπο ζωής, ή έναν άλλον τρόπο να ζήσει αυτή τη ζωή. Με συγκινεί ο τρόπος που συμπεριφέρεται ο ήρωας μας και ταυτόχρονα με θυμώνει. Ο θυμός όμως, είναι μια αυτιστική λειτουργία, χρειάζεται αγώνας να τραβηχτείς πίσω και να δεις και τον εαυτό σου και τον άλλον. Το πώς θα δεις τον εαυτό σου έχει να κάνει με το πώς θα δεις και θα αντιμετωπίσεις και τον διπλανό σου».
Όταν τον ρωτάω αν αισθάνεται μοναξιά που μόνος του θα βρεθεί στη Μικρή Επίδαυρο, μου λέει: «Δεν έχω κάνει καμιά σκηνοθεσία ως σκηνοθέτης με ωραίες εικόνες και τα λοιπά, η σκηνοθεσία μου είναι ως ηθοποιός. Βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί δεν μπορώ να με δω. Ευτυχώς όμως με βοηθούν η Αγγελική Τόμπρου και η χορογράφος μας, η Μαρία Φουντούλη, που ουσιαστικά κάνει την επιμέλεια της κίνησης. Υπάρχουν επίσης δυο μουσικοί στην παράσταση, οπότε δεν είμαι μόνος μου, αυτό που δείτε είναι δουλειά πολλών ανθρώπων».
Ο Μανώλης Μαυροματάκης είναι ένας καλλιτέχνης με βαθιά πολιτική σκέψη και η δράση του πολλές φορές έχει αποδείξει τις θέσεις του. Αναπόφευκτα λοιπόν, η συζήτηση πηγαίνει σε όσα μας συμβαίνουν και στο ρόλο του καλλιτέχνη: «Για όλη την κοινωνία είναι δύσκολα τα πράγματα. Το θέατρο όμως έχει συνηθίσει τις δυσκολίες. Εμείς θέλουμε να πούμε κάτι και θα το πούμε και με λιγότερα χρήματα. Πολλοί συνάδελφοι τώρα, μπορεί να αντιδράσουν, αλλά πραγματικά τι άλλο μπορείς να κατοχυρώσεις σε αυτή την ανοχύρωτη κατάσταση, πέρα από την ανάγκη να μιλήσεις για όσα μας συμβαίνουν. Έχει φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο και ήρθε η ώρα πια να μιλήσουμε αληθινά, όχι ως ανταποκριτές, αλλά ως καλλιτέχνες. Και κυρίως να ξαναθυμηθούμε την αξία της ίδιας της ζωής κι όλες τις αξίες που την ορίζουν».
Όσο για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στο οποίο συμμετέχει και στο διάλογο που έχει ανοίξει σχετικά με τον χαρακτήρα του λέει: «Το φεστιβάλ έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα, από την εποχή του Λούκου κι ένα άνοιγμα προς τα έξω. Εμείς όμως, δεν πήγαμε έξω κι αυτό είναι ένα ζητούμενο. Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη ταλέντου, κυρίως δε των ηθοποιών- έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς στην Ελλάδα- , αλλά σε οργανωτικά θέματα και σε μια τάση που έχουμε να τα λέμε όλα στις παραστάσεις και να μην επικεντρωνόμαστε. Να υπάρξει λοιπόν μιας υγιής ανταλλαγή, χωρίς διάθεση επιβολής και διδακτισμού και να μιλήσουμε γι΄ αυτό που ζούμε».