Ο ΚΩΝ/ΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΝΙ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 31/12/2017 13:28
Κοιτάζω το γιo μου που κοιμάται. Παρατηρώ. Πόσος κόσμος μπορεί να χωρέσει μέσα στον ύπνο του. Πόσο σύμπαν. Πόση ελευθερία έχει, να «κυκλοφορεί» εκεί μέσα, με τα μάτια κλειστά.
Σκέφτομαι καμιά φορά, πως θα αρκούσε απλά μια τέτοια παρατήρηση για να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος.
Σε λίγο θα ξυπνήσει και θα με ψάχνει. Όμως εγώ, θα είμαι στο Θέατρο. Σε άλλο σύμπαν.
Θα είμαι ο Χάϊμε για μιάμιση ώρα. Ο πατέρας του Λουίσμι, ενός αγοριού δέκα χρονών. Και μαζί με την την γυναίκα μου την Ιρένε θα δοκιμαστούμε γι ακόμα ένα βράδυ. Αντίπαλος – τι αστείο – ένα Μικρό Πόνι, ένας μικρός δούρειος ίππος. Η αθώα επιλογή του γιου μας να πηγαίνει μ' αυτό στο σχολείο, έχοντας το σαν ζωγραφιά πάνω στη σάκα του.
Ως που φτάνει η θεωρία της αγάπης και ως που η πράξη της; Νομίζω πως σ' αυτή τη ζωή, όλα αυτά που είναι «μικρά», μας δίνουν τη χαρά.
Μικρές καθημερινές στιγμές με ανθρώπους που αγαπάμε, μια μικρή έκπληξη, ένα μικρό ταπεινό δώρο που θα κρατήσουμε για πάντα, ένα μικρό παιδί που σου λέει σ’ αγαπώ, ένα Μικρό Πόνι κάπου στον Νέο Κόσμο που σε καλεί κάθε βράδυ να το ανακαλύψεις.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ