Ο ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟ ΚΟΥΝ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 12/01/2018 10:12
Το θέατρο, ξέρετε, δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου είναι θέμα ήθους. Είχα την τύχη να γνωρίσω μεγάλες προσωπικότητες και να διδαχτώ από αυτές. Φυσικά θυμάμαι, πάνω απ’ όλους τον δάσκαλό μου, τον Κουν.
Ο Κουν αντιμετώπιζε το θέατρο με την ιερότητα, αυτό σήμερα σπανίζει. Τον είδα για πρώτη φορά μέσα σε μια ομίχλη σε ένα σύννεφο καπνού- κάπνιζε αρειμανίως-, όταν μικρό παιδί έδινα εξετάσεις στο Υπόγειο για να μπω στη σχολή. Ο Κουν δεν αποκάλυπτε τα μυστικά του, μιλούσε με τα νεύματά του, έπρεπε να τον αποκωδικοποιήσεις. Μας οδηγούσε σε δρόμους πολύπλοκους. Είχε μανία με την τελειότητα, ήθελε να είμαστε απόλυτα ενορχηστρωμένοι στο σκοπό της παράστασης. Γιατί μια ορχήστρα είναι η παράσταση, ξέρετε…
Θυμάμαι όταν θα ανεβάζαμε το «Τέλος του παιχνιδιού» του Σ. Μπέκετ, είχε αρνηθεί να κάνουμε τις πρόβες στο Υπόγειο, δεν ξέρω γιατί. Κάναμε λοιπόν τις πρόβες στο σπίτι του, κάπου στη Σόλωνος. Μόνο την τελευταία εβδομάδα πήγαμε στο θέατρο. Αυτό το έργο με σημάδεψε ιδιαίτερα. Εγώ έπαιζα τον Κλοβ.
Μια μέρα μου έκανε μια παρατήρηση και μου ζήτησε να πλησιάσω πιο πολύ στον τοίχο. Κι εκεί πραγματικά ένιωσα ότι ο ρόλος άρχισε να σαλεύει μέσα μου. Έτσι μιλούσε και μας καθοδηγούσε ο Κουν…. Ένιωσα αυτό το βάσανο του ήρωα, που πρέπει να υποφέρει για να πάει παρακάτω. Είναι λίγο, όπως η χώρας μας, σήμερα…
Είχα τη τύχη να έχω μεγάλους δασκάλους και πήρα από αυτούς. Από τους δασκάλους μας παίρνουμε όσα μπορούμε και μετά πρέπει να τους καταργήσουμε, αν μπορούμε, για να προχωρήσουμε.
Επίσης θυμάμαι, τον μουσικό , τον Γιάννη Χρίστου, μια μεγάλη προσωπικότητα. Μάλιστα μου είχε γράψει ένα τραγούδι για τους «Βατράχους» σε σκηνοθεσία του Κουν. Είχε διακρίνει ότι μπορούσα να τραγουδήσω. Κι ήμουν από τους πρώτους που τραγούδησα επί σκηνής, γιατί τότε στο Θέατρο Τέχνης – δεν ξέρω γιατί- δεν τους άρεσε και πολύ οι ηθοποιοί να τραγουδούν. Ο Χρίστου μού άνοιξε έναν καινούργιο δρόμο, όπως και ο Τσαρούχης, που ήξερε πώς πρέπει να φοράμε το κάθε κοστούμι….
Αλλά δυστυχώς, αυτές οι εποχές μάλλον παρήλθαν. Σήμερα υπάρχει μια κλίκα, μαφία θα την έλεγα, χειρότερη από όλες, στα θεατρικά δρώμενα. Αρκεί να δει κανείς και πώς διανέμονται τα πράγματα και θα καταλάβει. Όλα γίνονται με κριτήρια κομματικά και παρέας, δυστυχώς….