Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΣΑΠΟΓΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΑΝΤΗΣ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 30/04/2020 19:41
Άφρισαν οι παπάδες. Άναψαν και κόρωσαν. Έβγαλαν όξος και χολή για τον καλλιτέχνη, που μέσα από ένα τραγούδι, τόλμησε να προβάλει τον ισχυρισμό: «δεν υπάρχει Θεός».
Είπαν και ελάλησαν υστερικά: Να απαγορευτεί η κυκλοφορία του άσματος! Να τιμωρηθεί ο αμαρτωλός!
Αν ζούσαμε σε άλλες, μακρινές εποχές, θα απαιτούσαν να οδηγηθεί και στην πυρά. Προσφιλής η συνταγή. Δοκιμασμένη και άκρως αποτελεσματική!
Ο λόγος τους δεν σηκώνει αντίλογο. Ο δικός τους λόγος, όχι του Θεού. Η εξουσία του παπάτου δεν επιτρέπει στον πιστό να έχει απορίες, να ερευνά, να κάνει διαπιστώσεις. Το θυμικό του πιστού πρέπει να είναι σε ύφεση, απαγορεύεται η οργή, απαγορεύονται τα ξεσπάσματα. Απαγορεύεται η παντός είδους κριτική στο έργο του Παντοδύναμου.
Ο Θεός υπάρχει εξ' ορισμού, τελεία και παύλα. Επ' αυτού, ουδείς και με οποιαδήποτε ιδιότητα, δικαιούται να διαφωνήσει∙ δεν πάει να είναι επιστήμονας, ερευνητής, πολύ δε περισσότερο καλλιτέχνης. Άπαντες, μηδέ και του Δάντη εξαιρουμένου, οφείλουν να αναγνωρίσουν τον Ύψιστο, ως πατέρα παντοκράτορα, ποιητή ουρανού και Γης και ό,τι άλλο τελοσπάντων περιλαμβάνει η μπροσούρα.
Ο Δάντης, κατά την ταπεινή μου εκτίμηση, δεν είναι άθεος. Πικραμένος πιστός είναι, όπως οι περισσότεροι εξ' ημών. Άπιστος είναι εκείνος που, εξ' ορισμού, δεν αποδέχεται την ύπαρξη του Θεού. Αλλά ακόμα και σ' αυτή την περίπτωση, καταλήγουμε στο εύλογο συμπέρασμα, πως αυτός που θεωρεί κάτι ως ανύπαρκτο, δεν έχει λόγο ν' ασχολείται μαζί του. Να το αμφισβητεί ή να το αποδέχεται. Από το ανύπαρκτο δεν έχει τίποτα να περιμένει. Δεν έχει τίποτα να κερδίσει ή να χάσει.
Ο Δάντης τα έβαλε με τον Θεό. Άρα δεν Τον θεωρεί ανύπαρκτο. Θύμωσε με τον Δημιουργό του και αποφάσισε να παίξει και ο ίδιος ρόλο δημιουργού, ποιήσας το επίμαχο άσμα.
Το τραγούδι του Δάντη δεν αποκηρύσσει τον Θεό, ούτε καν τον αμφισβητεί. Επισημαίνει την απουσία Του σε στιγμές κρίσιμες. Τον βάζει να λογοδοτήσει. Να απολογηθεί ως πατέρας στο παιδί του – πολλές φορές οι γονείς έχουν διαφορές με τα παιδιά τους, καθώς και τα παιδιά με τους γονείς. Έρχονται στα λόγια, τσακώνονται, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο ένας μισεί τον άλλο. Τσακώνονται και τα ξαναβρίσκουν. Παράπονο εκφράζει το τραγούδι του Δάντη. Δεν είναι παρά ένα ξέσπασμα αγανακτισμένου παιδιού, απέναντι στον άστοργο πατέρα του. Θες να μην είναι έτσι; Θες να είναι άθεος ο καλλιτέχνης; Θες με το τραγούδι του να ήθελε να φέρει αναστάτωση στο μαντρί; Να αφυπνίσει το κοπάδι; Ακόμα κι έτσι να είναι, χαλάλι του. Κατάφερε να πατήσει τους παπάδες στον κάλο. Να τους κάνει να θορυβηθούν, να ξεσπάσουν. Να εκδηλωθούν! Το τραγούδι βλέπεις, του Δάντη, δεν θίγει τα συμφέροντα του Θεού, αλλά της εκκλησίας -αυτής της πανίσχυρης πολυεθνικής του Σαούλ, με τη μεγάλη, τη σταθερή και προσοδοφόρα πελατεία της, μια πελατεία που αγοράζει, από λιβάνι μέχρι θαύματα.
Προσωπικά, δεν μ' αρέσει το λιβάνισμα και δε πιστεύω σε θαύματα. Κι αν με βάλεις να διαλέξω μεταξύ του παράδεισου που μου τάζουν οι παπάδες κα του «άλλου προορισμού», θα σου πω ανεπιφύλακτα: «προτιμώ την κόλαση του Δάντη»!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΣΑΠΟΓΛΟΥ
Θεατρικός συγγραφέας