Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΑΛΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΙΜΑΡΔΑΝΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 16/03/2018 12:27
Σήμερα δόθηκε η τελευταία πράξη αποχαιρετισμού για τον αγαπημένο μου φίλο - αδελφό Χρήστο Σιμαρδάνη.
Αγαπημένε μας φίλε, αδελφέ μας, ξάδελφε, ανιψιέ, νονέ, Τάκη, όπως σε φώναζαν οι γονείς σου και σε ήξεραν οι παιδικοί και εφηβικοί σου φίλοι, αλλά και Χρήστο όπως συστηνόσουν πια όταν μεγάλωσες και αργότερα χρησιμοποιώντας πλέον και το επώνυμό σου, Σιμαρδάνης για τον υπόλοιπο κόσμο, όπως την περίοδο της απασχόλησής σου στα αεροπλάνα ως ιπτάμενος, που ήταν και η μεγάλη σου αγάπη όπως και τα ταξίδια, στην σχολή σου ως ηθοποιός, στο θέατρο, στην τηλεόραση, στο χώρο της διαφήμισης ως εκφωνητής που μάγευες με την υπέροχη φωνή σου και ακόμα στον απλό κόσμο, που όπου συναντούσες έπιανες κουβέντα, έκανες αστεία με το ξεχωριστό χιούμορ σου… και που όλοι αυτοί είναι, είμαστε σήμερα εδώ για να σε αποχαιρετήσουμε…
Να 'μαστε λοιπόν τώρα εδώ, στο σύνορο του χρόνου που όλοι γνωρίζαμε ότι θα έρθει αλλά απευχόμασταν. Γιατί ήρθαμε όλοι εδώ για σένα και εσύ λείπεις… αστείο δεν είναι; Μπορεί πράγματι ο θάνατος να ματαιώνει την επικοινωνία όπως την αντιλαμβανόμαστε, όμως εσύ εξακολουθείς να διατηρείς την ομορφιά της μελαγχολίας σου και να μας ενώνεις, να μας θυμίζεις στιγμές που ο καθένας έζησε μαζί σου. Το βλέμμα, το δάκρυ συναντά την ανάμνηση και την κάνει λουλούδι αμάραντο για να το πάρει ο καθένας μας μαζί του. Δώρο ακριβό από τον θεό έλεγες, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό οι φίλοι. Και ναι και όχι, γιατί ό,τι κέρδισες ήταν και δική σου κατάκτηση. Κι ας υπήρξες υπέροχα συνεπής στην ασυνέπειά σου… σε παίρνω σε πέντε λεπτά έλεγες και εξαφανιζόσουν πέντε μέρες, πέντε βδομάδες ίσως και πέντε μήνες… Έρχεται ο Χρήστος λέγαμε, καλά μην είσαι και τόσο σίγουρος, μπορεί και να μην έρθει. Όμως το πλάσαρες καταπληκτικά…! Ήταν το χαρακτηριστικό που ξέραμε όλοι για σένα και γι αυτό τελικά κανείς δεν σου θύμωνε. Αλλά ξέραμε και τόσα άλλα που δεν ήξεραν οι άλλοι, όπως και εκείνοι ήξεραν που δεν ξέραμε εμείς. Αλήθεια, ήξερες ότι έχεις τόσους φίλους; «Κάτι καλό θα έκανα και είστε τόσοι μαζεμένοι εδώ» έλεγες κάθε τόσο και δεν το πίστευες. Όμως αγάπησες με τον δικό σου μοναδικό τρόπο και γι' αυτό αγαπήθηκες. Τιμούσες την φιλία με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο, όπως και τον κάθε άνθρωπο και γι' αυτό έγιναν όλοι μια αγκαλιά μέσα στην οποία ανάπαυσες τον φόβο και τις αγωνίες σου. Η μεγάλη σου αγωνία αυτούς τους λίγους αλλά δύσκολους μήνες ήταν να μη φύγουμε όλοι μαζί από το σπίτι σου. Ξέρεις και εμείς δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι θα φύγεις. Νομίζαμε ότι κάνεις πλάκα. Πως στο ραντεβού σου με τον θάνατο θα άλλαζες γνώμη και απλά δεν θα πήγαινες. Κι όμως. Τελικά ήσουν απίστευτα συνεπής όπως κάθε φορά που δεσμευόσουν πραγματικά για κάτι. Και να τώρα που ήρθαμε όλοι εδώ και έχεις φύγει εσύ…
Όσα σου λέω αυτή την στιγμή δεν τα γράφω εγώ, είναι η μετάφραση των συναισθημάτων μας της ζωής που ο καθένας έζησε όλα αυτά τα χρόνια μαζί σου, αλλά και όσων ζήσαμε δίπλα σου αυτούς τους σχεδόν 5 μήνες, με την έγνοια να μην πονέσεις, να μην νιώσεις μόνος, να μην φοβηθείς, να μην σου λείψει τίποτα. Προσπαθώντας να έχεις ποιότητα ζωής, όπως άλλωστε πάντα σου άρεσε. Δεν σου είπαμε ψέματα. Απλά δεν σου είπαμε όλη την αλήθεια. Μιαν αλήθεια που την γνώριζες από την αρχή και όσο ένοιωθες ότι σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου, προσπαθούσες να την ξορκίσεις κάνοντας όνειρα. Έλεγες πως ήθελες να γράψεις, πως ήθελες να παίξεις στο θέατρο. Σου άρεσε να γελάς και να χαρίζεις απλόχερα χαμόγελα. Σου άρεσε να ζεις και να γεύεσαι την κάθε στιγμή της ζωής, ήθελες να ζήσεις και φαινόταν πως είχες ακόμη χρόνο. Όμως τελικά πήρες το δρόμο της «φυγής», ακτινοβολώντας ακόμη και με την παρουσία του θανάτου. Έφεγγες με μιαν ευγένεια και καλοσύνη, σάν να αντλούσες δύναμη απ΄ το αιώνιο φώς. Πλάσθηκες με θνητό σώμα, αλλά κατάφερες να αφήσεις την ανάμνηση της γλυκιάς ψυχής σου. Έφυγες ξαφνικά. Σχεδόν ανυποψίαστα. Σχεδόν αθόρυβα. Σαν ένα σούρουπο που ξεψύχησε πίσω από κατεβασμένες κουρτίνες. Σαν ένα πουλί που κάθονταν πάνω στο κλαδί και τίναξε αθόρυβα τα φτερά του και χάθηκε... Δεν το καταλάβαμε. Απλά γυρίσαμε στο σπίτι και δεν ήσουν εκεί.
Και τώρα ευχόμαστε να είσαι καλά. Ευχόμαστε να μην είσαι μακριά. Εμείς θα συνεχίσουμε να σε αναζητάμε… όπως όταν εξαφανιζόσουν...
Ο θάνατος δε σβήνει το φως... τη λάμπα σβήνει, γιατί ξημέρωσε. Ξημέρωσε ανάπαυση για σένα. Ξημέρωσε χαρμολύπη για όσους σ' αγαπούν.
Καλό ταξίδι αγαπημένε μας και καλή αντάμωση…
Γιώργος Ψάλτου