Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 17/11/2019 23:02
Δυο φιλικά ζευγάρια, ένα αντρόγυνο κι ένα ομόφυλο ζευγάρι, περνούν ευχάριστα και αμέριμνα, γελάνε, διαφωνούν για ασήμαντα και ανούσια πράγματα, ενώ από κάτω βράζει ένα καζάνι σκοτεινών επιθυμιών και επιδιώξεων.
Το «Ζαφείρι του Κασμίρ» είναι μια κωμω…Βία, όπως μου αρέσει να την λέω. Μέσα από πολύ αστείες καταστάσεις και ανατροπές προσπαθεί να δείξει την βίαιη ισοπέδωση των ανθρώπινων αξιών που χαρακτηρίζει την εποχή.
Ένα δαχτυλίδι μ’ ένα πανάκριβο ζαφείρι του Κασμίρ βρίσκεται στο κέντρο αυτών των υπόγειων σχεδίων κι ένας παππούς – πρώην αντάρτης και πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη – μιλάει για τη χαμένη συλλογική μνήμη, την ώρα που και ο ίδιος σιγά-σιγά χάνει τη μνήμη του.
Στην παράστασή μας στο Όλβιο, "συμπρωταγωνιστούν" και τα social media, που όσο λάθος είναι να πέφτεις με τα μούτρα σ’ αυτά, ανταλλάσσοντας την αληθινή ζωή με την εικονική, άλλο τόσο λάθος είναι να κάνεις πως δεν τα βλέπεις και να τα δαιμονοποιείς.
Στο «Ζαφείρι του Κασμίρ» βλέπουμε ακριβώς αυτή την ακραία διάσταση δύο διαφορετικών αντιλήψεων: από τη μία, οι σύγχρονοι άνθρωποι-θύματα της απόλυτης εξάρτησης από την «εικονική πραγματικότητα», και από την άλλη, ο παππούς που μιλάει για την «αληθινή πραγματικότητα», αλλά σε μια «γλώσσα» που κανείς δε μπορεί – ή δεν θέλει – να ακούσει.