Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 30/06/2019 11:14
Δικές του λέξεις: «Ποτέ δεν έγινα πλούσιος. Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος που δούλευα και έβγαζα το μεροκάματο μου, με την αξία μου και με την κούραση μου. Με έφαγε η νύχτα. Αφιέρωσα τη ζωή μου στη νύχτα, γράφοντας τραγούδια».
Τη ζωή του όμως την αφιέρωσε τα τελευταία 25 χρόνια και σε μία γυναίκα, τη σύντροφο του, τραγουδίστρια Εβελίνα Αγγέλου.
Την αφιέρωσε στις τρεις κόρες του, που λάτρευε και του χάρισαν τα πολλά εγγόνια του.
«Για σκέψου» μου έλεγε τις προάλλες ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος, «τα εγγόνια του Μάρκου, ζουν σήμερα στην Ολλανδία» και μένα ο νους μου πήγε σε εκείνον τον στίχο του Γκάτσου από την «Αμοργό»:
Τα πικραμένα μάτια ενός παιδιού μέσα στη λάσπη και το αίμα της Ολλανδίας.
Διόλου τυχαίο που ο Στέλιος «έφυγε» έτσι, μας την κοπάνησε. Ήξερε καλά ότι θα τον πατήσει το ελεφάντινο πόδι των ημερών που ζούμε.
Αλλά δεν πήρε καμία προφύλαξη.
Όπως τό 'γραψε η Κατερίνα Γώγου: «Κι ας μην πάρουμε, βρε αδερφέ, και σήμερα προφύλαξη για την υγεία μας».
Συνέχισε να τραγουδά, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο, αλλά αυτή ήταν και η μαγεία του.
Ο Στέλιος Βαμβακάρης πρόσφερε απλόχερα φως κι αυτό το λίγο φως ήταν ήλιος, για μια εποχή πλασμένη από σκοτάδι.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪΤΗΣ