Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΡΘΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΡΤΟΥΦΟ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 18/03/2016 16:40
Ο ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του Μολιέρου. Έγινε τόσο δημοφιλές ίσως λόγω της ιστορίας που το ακολουθεί. Ο Μολιέρος ανέβασε τον ΤΑΡΤΟΥΦΟ του το 1664 στο Παρίσι, με τον Λουδοβίκο XIV να αναγκάζεται να απαγορεύσει την περαιτέρω παρουσίαση του έργου, λόγω θυελλωδών αντιδράσεων του Αρχιεπισκόπου των Παρισίων, του κλήρου και της ίδιας της μητέρας του Λουδοβίκου. Πέντε χρόνια μετά, το 1669 και αφού ο Μολιέρος έκανε αλλαγές και πρόσθεσε δύο ακόμα πράξεις, κατάφερε να του επιτραπεί η παρουσίαση της νέας "clean cut" εκδοχής...
Εκδοχή που παρόλο το ρετουσάρισμα κατάφερε να παίζεται μέχρι σήμερα και να είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας.
Ο Ταρτούφος είναι ένας απατεώνας, ένας θρησκευόμενος υποκριτής, που με τον φαρισαϊσμό του όχι μόνο επιβιώνει, αλλά καταφέρνει να κατέχει περίοπτη θέση στο σπίτι ενός μεγαλοαστού οικογενειάρχη ονόματι Οργκόν.
Και κάπου εδώ τελειώνει για εμάς η κλασική ανάγνωση του έργου.
Με την καθοδήγηση των σκηνοθετών μας Αιμίλιου και Μανώλη (Χειλάκη-Δούνια) ανακαλύψαμε ότι κανείς μέσα σ' αυτή την οικογένεια δεν είναι αθώος και θύμα του επικίνδυνου θρησκευτικού επιδειξία... Τουναντίον όλοι τους φέρουν μια επικινδυνότητα που τους ορίζει και κάνει τον Ταρτούφο να φαίνεται ως αμνός αντί λεόντων.
Θα ήταν από την πλευρά μας μια τεράστια ευκαιρία χαμένη να σχολιάσουμε μόνο την γνωστή σε όλους εκκλησιαστική υποκρισία και να μην ασχοληθούμε και με τον πολιτικό ταρτουφισμό. Την ευθύνη και την διπροσωπία του πολίτη δηλαδή, που κάνει χρήση όλων των θεμιτών και αθέμιτων μέσων για να πετύχει τον σκοπό του, πόσω μάλλον, όταν πρόκειται για μεγαλο-αστούς, νεό-πλουτους, νεο-αστούς...
Ο δικός μου ρόλος είναι αυτός του Δάμη, γιου του Οργκόν, που θίγεται άμεσα από την παρουσία του Ταρτούφου στο σπίτι. Είναι ένας νέος στα πρώτα του ενήλικα χρόνια, που πραγματικά, δεν μπορεί να κρατήσει τίποτα μέσα του. Αυτανάφλεκτος, νομίζω είναι η λέξη που του ταιριάζει. Από αυτή την λέξη πηγάζει όλη η δύναμη και η αδυναμία του. Όλες οι ακραίες αντιδράσεις και η επιθετικότητα του εκ του ασφαλούς ίσως "τσαμπουκά" του...
Είναι εμφανώς επικίνδυνος για τους άλλους, αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Δάμης όμως έχει πλάκα... Τουλάχιστον εγώ απολαμβάνω να τον παρατηρώ. Δεν θα τον έκανα ποτέ φίλο μου (όποιος δει την παράσταση υποθέτω θα έχει την ίδια άποψη με εμένα), αλλά πάντα θα ήθελα να τον κρυφοκοιτάζω μέσα από την κλειδαρότρυπα, να κάνει παρέα και να αλληλοσπαράζεται με τα υπόλοιπα "τέρατα" της οικογένειας του, μου, μας......
(Πηγή φωτογραφίας: popaganda)