Ο 'ΑΙΑΣ' ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥΣ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 29/01/2020 11:59
Ο ΑΙΑΣ του Σοφοκλή, σκηνοθετημένο από τον Γιώργο Νανούρη, ο οποίος ανατρέποντας το εθιμοτυπικό της πλατείας, ανεβάζει το κοινό στη σκηνή του θεάτρου Βεάκη και το καθίζει σε απόσταση αναπνοής από τους δρώντες.
Εκείνοι είναι δύο συγκοινωνούντα δοχεία των τεχνών, ο ένας παίζει, αλλάζοντας ρόλο και υπόσταση σε κάθε στροφή του σώματός του και ο άλλος ζωντανεύει τους ήρωες του έργου, ζωγραφίζοντάς τους μπροστά στα μάτια μας, σαν παραστάσεις από μελανόμορφα αγγεία και χτίζει το σκηνικό της παράστασης σε ζωντανό χρόνο, καταλήγοντας πριν πέσει η αυλαία σε ένα ψηφιδωτό αρχαίων προσωπικοτήτων που καταμαρτυρούν τη μεγάλη προδοσία προς το πρόσωπο του Αίαντα, που στήθηκε από τους Αχαιούς συμπολεμιστές του.
Εκείνος δε, μαινόμενος, διοχετεύει την οργή του στο ευλύγιστο και δυνατό σώμα του εξαίρετου ηθοποιού Μιχάλη Σαράντη, σώμα στο οποίο κατοικεί μια ψυχή γεμάτη ένταση, που αποζητά δικαιοσύνη και λύτρωση, αλλά οδηγείται στην παραφροσύνη, λίγες δρασκελιές πριν το λυτρωτικό της θάνατο.
Όσο ο εικαστικός Απόστολος Χαντζαράς πλάθει τους ήρωες του έργου, τόσο περισσότεροι άνθρωποι και θεοί κατοικούν το κορμί του Μ. Σαράντη, βρίσκοντας διέξοδο να εκφράσουν τις σκέψεις τους, ταξιδεύοντας μέσα από μια σκουληκότρυπα στον χώρο και τον χρόνο, μεταφέρονται από την Τροία του 12ου αιώνα πΧ, στα Εξάρχεια του 2020μ.Χ., εκεί όπου κάποιοι άλλοι κατατρεγμένοι διώκονται, προδομένοι από ένα βίαιο κράτος που εφαρμόζει το δόγμα της αστυνομοκρατίας και από τους συμπολίτες τους που αδιαφορούν κλεισμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο.
Ο Αίας φωνάζει για όλους όσους πολέμησαν γενναία και ανυστερόβουλα στη μάχη, δεν ηττήθηκαν αλλά προδόθηκαν από τους συμπατριώτες τους. Στο δριμύ κατηγορώ του μπορεί να ακούσει κανείς τον Κολοκοτρώνη να αναστενάζει φυλακισμένος στο Ανάπλι ή τους καπεταναίους του ΕΛΑΣ να κλαίνε παραδίδοντας τ’ άρματά τους στη Βάρκιζα. Σε όλες τις περιπτώσεις, δε θα βρεθεί μήτε θεός, μήτε άνθρωπος για να τους δικαιώσει.
Άλλωστε ήταν η ίδια η Αθηνά που σκότισε το μυαλό του Αίαντα, οδηγώντας τον στη φρενοβλάβεια της άτης, ως αποτέλεσμα της ύβρεως που του καταλογίζει. Η σφαγή των κοπαδιών που εκτόνωσε την οργή του, είναι η νέμεσις που θα καταδικάσει τον ήρωα στην καταρράκωση της αξιοπρέπειας του και θα τον οδηγήσει τελικά, στην αυτοχειρία που επιφέρει την τίσιν αλλά συνάμα την τελική λύτρωση της ψυχής του.
Η ευφυής και πρωτότυπη σκηνοθεσία, δεμένη αρμονικά με το λιτό σκηνικό που χτίζεται μπροστά στα μάτια των θεατών και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς, αγκαλιάζει τη γλαφυρή και γεμάτη ένταση ερμηνεία. Το συνολικό θέαμα καθηλώνει τον θεατή που παρακολουθεί από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή κρατώντας ακόμη και την αναπνοή του, μη θέλοντας αλλά και μη μπορώντας να παρενοχλήσει τη μυσταγωγία.