ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 27/03/2017 17:09
Η 27η Μαρτίου είναι η ημέρα που έχει επιλεχθεί να θεωρείται ως παγκόσμια ημέρα υπενθύμισης πως υπάρχει αυτή η σπουδαία λυτρωτική τέχνη για τον άνθρωπο, η τέχνη του Θεάτρου.
Λίγες ημέρες πριν, κατά το πρώτο δεκαήμερο του φετινού μήνα Μάρτη, έσκασε μύτη στον τύπο και στα ΜΜΕ γενικότερα, μια αναφορά γύρω από το θέατρο, και πιο συγκεκριμένα ένα κείμενο γραμμένο για τον θεσμό των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων, από έναν άνθρωπο, που εξακολουθώ να τον θεωρώ των γραμμάτων, τον κύριο Τάκη Θεοδωρόπουλο. Κείμενο απαξιωτικά γραμμένο για να δουλέψει αντιπολιτευτικά σε κάποιες προτάσεις και στόχους της νυν Υπουργού Πολιτισμού, κυρίας Λυδίας Κονιόρδου.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο λυπηρό από το να διαβάζεις ένα προπαγανδιστικά ανόητο κείμενο, γνωρίζοντας πως είναι γραμμένο από την πένα, ενός συγγραφέα που είναι και ευφυής και καλλιεργημένος, και που, όταν γράφει τιμώντας το ταλέντο του, είναι από εκείνους που εκτιμάς και σέβεσαι.
Ήταν επακόλουθο της επαγγελματικής μου πορείας να γνωρίσω και να συνεργαστώ με αρκετά από τα ΔΗΠΕΘΕ της χώρας μας. Πάντοτε με την καλλιτεχνική μου ιδιότητα, είτε σαν ηθοποιός, είτε σαν θεατρικός συγγραφέας, και τα τελευταία χρόνια σαν Καλλιτεχνικός Διευθυντής σε ένα από αυτά.
Ανέφερα την επαγγελματική μου σχέση με τα θέατρα της περιφέρειας, γιατί σε καμία από τις συνεργασίες μου δεν μου ζητήθηκε πολιτική ταυτότητα. Σαφώς τα Δημοτικά Θέατρα δημιουργήθηκαν από το πάθος ή την πολιτική επιλογή της Μελίνας Μερκούρη, που ήταν Υπουργός Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ. Δεν δημιουργήθηκαν όμως για να βολέψουν οπαδούς του κόμματος που κυβερνούσε τότε, αυτοί βολεύτηκαν πάραυτα σε διανομές πολύ δυνατότερων θεσμών. Όπως επίσης δεν δημιουργήθηκαν για να βγάλουν στο θεατρικό σανίδι τον κύριο Λάκη Λαζόπουλο και την κυρία Άννα Βαγενά. Πρώτα πρώτα γιατί στην κυρία Άννα Βαγενά, οφείλεται η γέννηση και η άνδρωση με τεράστιο αγώνα και προσωπικό μόχθο, του Θεσσαλικού Θεάτρου. Και βέβαια πρέπει να μάθει ο κύριος Θεοδωρόπουλος πως και ο Λάκης Λαζόπουλος, είναι προσωπικότητα του θεατρικού χώρου που στο Θεσσαλικό Θέατρο έκανε τα πρώτα θεατρικά του βήματα. Προφανώς και ο κύριος Θεοδωρόπουλος ανέφερε αυτά τα δύο πρόσωπα για να μειώσει τη σημασία και την προσφορά των ΔΗΠΕΘΕ. Λάθος του μεγάλο. Γιατί τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα όταν γεννήθηκαν σαν θεσμός, ήταν – μαζί με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος επί διευθύνσεως του Μίνου Βολονάκη, το τονίζω αυτό – οι μεγάλοι πολιτιστικοί πόλοι που είχαν να στραφούν όσοι άνθρωποι του θεάτρου στόχευαν σε σοβαρή θεατρική δουλειά.
Προπομποί όμως των ΔΗΠΕΘΕ, για να πιάσουμε σωστά το νήμα, είναι το Θεσσαλικό Θέατρο με πρωτεργάτρια την Άννα Βαγενά, που το ξεκίνησε, αφήνοντας τις ευκαιρίες της πρωτεύουσας, ενώ είχε πάρει το πρώτο βραβείο ερμηνείας για το ρόλο της στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το προξενιό της Αντιγόνης». Και μαζί με το Θεσσαλικό, η άλλη θεατρική σκηνή της περιφέρειας ήταν το Ημικρατικό Θέατρο Κρήτης, με έδρα τα Χανιά και πρόεδρο του τον Αλέξη Μινωτή. Το Ημικρατικό θέατρο Κρήτης που είχε για πρωταγωνιστές του πολλά από τα μετέπειτα μεγάλα ονόματα της Αθηναϊκής σκηνής ή θεατρικής πιάτσας. Η Μελίνα Μερκούρη βρίσκοντας αυτή τη θεατρική μαγιά, τη στήριξε και βοήθησε να αποκτήσει καινούριες σκηνές σε πολλές από τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας. Υπάρχουν λαμπρές σελίδες του θεάτρου μας και μεγάλες σε καλλιτεχνική αξία παραστάσεις που γεννήθηκαν στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας επί ημερών του Νίκου Χαραλάμπους στη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή και Δημαρχίας του Σταύρου Μπένου. Υπάρχουν μεγάλες παραστάσεις που ανέβηκαν στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας επί Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης της Μάγιας Λυμπεροπούλου. Έχουμε μεγάλες παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας, που ήταν η εξέλιξη του Θεσσαλικού Θεάτρου, επί Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης του Κώστα Τσιάνου. Ακόμα και ανίδεοι περί του θεάτρου γνώριζαν τις μεγάλες παραστάσεις και τις καινοτομίες του Κώστα Τσιάνου με το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας και την Λυδία Κονιόρδου να αποδεικνύει τη στόφα του σπουδαίου ταλέντου της, μέσα από τις ερμηνείες της στην αρχαία τραγωδία. Στις Σέρρες πρώτος διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ γίνεται ο Βασίλης Παπαβασιλείου, αυτός ο μέγιστος του θεάτρου μας.
Σαφώς τα πράγματα έχουν και κορυφώσεις και εποχές καμπής. Τη Μελίνα Μερκούρη που οραματίστηκε το θεσμό, αλλά δεν πρόλαβε να τον ολοκληρώσει σε θεσμικό πλαίσιο στο Υπουργείο Πολιτισμού διαδέχθηκε ο Θάνος Μικρούτσικος που έκανε καλή δουλειά σαν συνεχιστής των μεγάλων στόχων της Μελίνας. Και αμέσως μετά φωτεινή στιγμή στο Υπουργείο Πολιτισμού είναι η θητεία του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, που αθόρυβα άφησε πίσω του όσο πιο ολοκληρωμένο μπορούσε το θεσμό.
Αναφέρω ονόματα χωρίς να με ενδιαφέρει η κομματική τους ταυτότητα. Κάποτε σ’ αυτό τον τόπο θα πρέπει να αναφέρουμε τους άξιους χωρίς κόμπλεξ. Πρέπει όμως να αναφέρω πως στη συνέχεια και από τις Πασοκικές και από τις Νεοδημοκρατικές κυβερνήσεις έγιναν Υπουργοί είτε άσχετοι παντελώς με το άθλημα, είτε πρόσωπα που σιχαίνονταν αυτή τη θέση και αισθανόμενοι ριγμένοι διεκπεραίωναν, ταξίδευαν, φωτογραφίζονταν, ή και απλώς χτένιζαν τις ανταύγες των μαλλιών τους. Μοιραία θα ερχόταν στις περιόδους της υπουργίας τους το τίποτα και η μιζέρια. Κι αυτά ήρθαν μαζί με το κομματικό μοίρασμα. Όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του θεάτρου ξέραμε πως όταν θα βγει η Νέα Δημοκρατία θα γίνουν Καλλιτεχνικοί Διευθυντές στα ΔΗΠΕΘΕ οι τάδε, και όταν βγει το Πασόκ οι δείνα. Όσο για το κόμμα των αέναων μεταλλάξεων που σήμερα κυβερνά ως Συριζα, θα τολμήσω να πω την ταπεινή μου γνώμη, που όμως είναι, θέλουμε δεν θέλουμε η πραγματικότητα: Οι εκπρόσωποί του διορίζονταν ως Καλλιτεχνικοί Διευθυντές επί Νέας Δημοκρατίας, που ανέκαθεν πτώχευε στο να διαθέτει δικό της σοβαρό καλλιτεχνικό δυναμικό. Μην προβληματιστείτε πολύ πάνω στο σοβαρό καλλιτεχνικό δυναμικό. Η εποχή του τίποτα είχε μπει στις ράγες.
Η ιστορία των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων, των ΔΗΠΕΘΕ δηλαδή, είναι άρρηκτα δεμένη με την ιστορία αυτής της χώρας. Και τα ΔΗΠΕΘΕ δεν είναι ο μοναδικός θεσμός που πέρασε και περνά από συμπληγάδες. Όλοι ανεξαιρέτως οι θεσμοί, από τους σοβαρότερους μέχρι τους πλέον γελοίους, βράζουν στο ίδιο ζουμί και απορρέουν τις ίδιες συνέπειες. Επί των ημερών μας, μια νέα γυναίκα, από τη θέση της Υπουργού πολιτισμού προσπαθεί να στηρίξει ό, τι ακόμα μπορεί να στηριχτεί και να σώσει ό, τι ακόμα μπορεί να σωθεί.
Ο κύριος Τάκης Θεοδωρόπουλος έγραψε για τα Δημοτικά θέατρα ένα κακό, κάκιστο κείμενο που εκθέτει πρώτα τον ίδιο, εκθέτοντας την άγνοιά του, για το θέμα που καταπιάστηκε. Είναι η δεύτερη φορά που το κάνει απαξιώνοντας για αντιπολιτευτικούς λόγους θέματα που αφορούν τον πολιτισμό και ειδικά το θέατρο. Θα γράψω πως έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του και συμφωνώ και με πολλά από τα άρθρα του στην εφημερίδα που αρθρογραφεί. Επειδή όμως βγήκε αρκετά μεγάλο το κείμενο, θα κλείσω με την παράκληση: Όταν ένας άνθρωπος των γραμμάτων γράφει δημόσια, να γράφει με έρευνα και με ευθύνη και να μη δουλεύει για φτηνή αντιπολιτευτική προπαγάνδα. Το κόμμα που υπερασπίζεται… Ίσως… δεν μπορώ να του το χρεώσω, τον χρειάζεται με τα φώτα που ξέρει να δίνει μέσα από τα βιβλία του.
Και επειδή το κείμενο αυτό έχει εκτός από παραλήπτες και παραλήπτη, ας μου επιτραπεί να το υπογράψω με όλες μου τις ιδιότητες.
Παναγιώτης Μέντης
Ηθοποιός, Θεατρικός Συγγραφέας,
Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών