ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 25/11/2015 16:09
Bedtime Stories, ή Mια ωραία και πιστευτή ιστορία, ή Στα σκοτεινά: αυτούς τους τρεις διαφορετικούς τίτλους είδα στη πρώτη σελίδα του έργου του Γιώργου Ηλιόπουλου τη μέρα που έκατσα να το διαβάσω. Θυμάμαι και τη μέρα, Τετάρτη 2 Ιουλίου του 2014. Ήμουν στην Πάτρα, περίμενα το ΚΤΕΛ για 4 ώρες και έχω κάτσει να πιω τον καφέ μου. «Στα σκοτεινά», αυτός ο τίτλος μου αρέσει πιο πολύ. Γυρίζω τις σελίδες και μετράω 20 μονολόγους. «Θα έχει ιστορίες που με ενδιαφέρουν», σκέφτομαι και στο μυαλό μου έχει μείνει το «στα σκοτεινά».
Ψάχνω στα περιεχόμενα, από πού να ξεκινήσω. «Making Movies»: αυτό αποφασίζω να διαβάσω πρώτο, μετά την «Υπόσχεση» και το «Σαν τα δελφίνια», γυρίζω στο εισαγωγικό σημείωμα…
«Υπάρχει μια στιγμή λίγο πριν κοιμηθούμε, που οι άμυνες, οι αντιστάσεις και όλοι οι μηχανισμοί που έχουμε αναπτύξει καθώς μεγαλώνουμε για να αντέξουμε υποχωρούν» … Στα σκοτεινά ξανά στο μυαλό μου, εδώ έχω τον τίτλο του έργου μου και το χώρο που παίρνει δράση. Αυτό είναι που θέλω να αφηγηθώ: «μια διαδρομή προς τα μέσα – μια συνάντηση με το σκοτάδι που θέλει να γίνει φως».
Έχω διαβάσει σχεδόν το μισό έργο και μπαίνω στο λεωφορείο για Αθήνα. Συνεχίζω με τους υπόλοιπους μονολόγους: «Πάντα στο on», «Το παιδί θαύμα», «Σε βάρος κάποιου άλλου». Έχω στο μυαλό μου τον Ορέστη, εδώ είναι η αφορμή για να συνεργαστούμε, αρχίζω να τον κάνω εικόνα σε αυτούς τους ήρωες. Θα είναι ο τύπος που βλέπει τα πάντα, σαν ταινία, το παιδί που του αρέσει να φτιάχνει ιστορίες, ή ένας ψυχρός καριερίστας σε μια πολυεθνική. Φαντάζομαι τον Νίκο, που λίγες μέρες πριν τελειώσαμε μια άλλη παράσταση, να παίζει στο μονόλογο της «Υπόσχεσης» και έχω σχεδόν δει το αποτέλεσμα στο μυαλό μου. Τον βλέπω να είναι ένα παιδάκι που τρέμει από τις αστραπές, να λέει ιστορίες με τη φίλη του, να δακρύζει όταν τη χάνει στο νοσοκομείο.
Και μετά βλέπω τον πατέρα μου, εκεί στους θεατές, να είναι μια στην παράσταση, μια σ’ εμένα, εγώ να πάω να του θυμώσω που δεν παρακολουθεί και αυτός να μου κλείνει το μάτι χαρούμενος.
Ζητάω από την κυρία που κάθεται δίπλα μου ένα στυλό, γιατί έχω αρχίσει και έχω εικόνες στο μυαλό. Μέχρι να φτάσει το λεωφορείο, το κείμενο έχει αρχίζει να γεμίζει με μουντζούρες που εγώ λέω «σημειώσεις». Με τικ στα σημεία που μου αρέσουν, με σχέδια για το πώς θα στηθούν σκηνές, με ερωτηματικά, όπου έχω απορίες και όταν πια το κλείνω και ξαναβλέπω αυτή την πρώτη σελίδα ξέρω ότι εδώ έχω μια παράσταση που θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να τη φέρω στο κοινό, στους θεατές… Θεατές… Θεατές ξανασκέφτομαι και γυρίζω στο μονόλογο «Μaking movies», αυτός θα είναι ο τρόπος που θα αποδοθούν οι ιστορίες, όλοι θεατές στους θεατές. Υποκειμενικές ματιές, από το κοινό, από τους ηθοποιούς, από την κάμερα.
Στα Σκοτεινά- Making Movies.