ΜΙΑ ΔΕΚΑΤΡΙΑΧΡΟΝΗ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 07/04/2016 15:22
Η Ειρήνη Ερωφιλή Πούλου είναι δεκατριών ετών, πηγαίνει στην Α’ Γυμνάσιου και συμμετέχει στην παράσταση «ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ή ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει» της Δ. Στάικου στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Δ. Γιαμλόγλου.
Μιλώντας μαζί της, έχεις την αίσθηση ότι μιλάς με ένα πολύ ώριμο και συγκροτημένο κορίτσι . «Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε μια θεατρική παράσταση. Το όνειρό μου είναι να γίνω ηθοποιός. Πήγαινα από μικρή στο θέατρο, κάναμε και κάποια θεατρικά στο σχολείο κι έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω αυτό που μου συμβαίνει. Αλλά όταν ανεβαίνω στη σκηνή, νιώθω άλλος άνθρωπος. Χαίρομαι όταν είμαι εκεί πάνω και κάνω τον κόσμο να ευχαριστιέται και τους γονείς μου περήφανους».
Όταν τη ρωτάω αν ξέρει πόσο δύσκολη δουλειά έχει διαλέξει, μου απαντάει αφοπλιστικά: «Είναι δύσκολη δουλειά για κάποιους, αλλά μου αρέσει τόσο πολύ, που δεν με νοιάζει η δυσκολία της».
Όσο για το σχολείο και το φορτωμένο της πρόγραμμα δεν παραπονιέται: «Έχω ξεχωρίσει το σχολείο και το θέατρο, γιατί είναι διαφορετικοί τομείς. Έχω βάλει προτεραιότητα τα μαθήματά μου, χαίρομαι όμως που οι συμμαθητές μου έρχονται στην παράσταση και με στηρίζουν. Τους αρέσει που παίζω στο θέατρο ».
Η συνεργασία της με το Θέατρο Σταθμός ξεκίνησε όταν είχε πάει εκεί να παρακολουθήσει μια παράσταση. Έτσι γνωρίστηκε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Νίκο Μάκκα, που της είπε ότι ψάχνουν ένα κορίτσι για το έργο της Δήμητρας Στάικου. Μετά συναντήθηκε με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Γιαμλόγλου και ξεκίνησαν όλα.
Η Ειρήνη Ερωφίλη στην παράσταση στο Θέατρο Σταθμός, είναι ο συνδετικός κρίκος διαφορετικών ιστοριών: «Κάνω ένα παιδί που θυμίζει στους ήρωες πράγματα που έχουν ξεχάσει ή δεν ξέρουν. Στην παράσταση παρακολουθούμε διαφορετικές ιστορίες, που τις συνδέω με μικρούς μονολόγους, αλλά εμφανίζομαι και μέσα σε αυτές, τις παρακολουθώ, φανερώνω αντικείμενα. Μου αρέσει περισσότερο από όλες, η ιστορία του τέλους, όπου ένας μεγιστάνας βρίσκεται ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο».
Της ζητάω να μου μιλήσει για το ρόλο της και σαν επαγγελματίας μου αναλύει: «Κάποιες φόρες στη ζωή μας, υπάρχει μια συνείδηση που μας υπενθυμίζει όσα ξεχνάμε. Στο έργο λοιπόν, εγώ κατά κάποιον τρόπο είμαι η εσωτερική φωνή αυτών των ανθρώπων», μου εξηγεί.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, μου λέει πόσο χαρούμενη είναι για αυτήν την πρωτόγνωρη εμπειρία: «Μακάρι να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να παίξω.. Μου αρέσει αυτή η ομάδα που συνεργάζομαι, είναι όλοι εξαιρετικοί και ο σκηνοθέτης μας , ο κ. Γιαμλόγλου. Περνάω τόσο καλά που δεν βλέπω την ώρα να πάω στο θέατρο»…
Της ευχόμαστε κάθε όνειρό της να γίνει πραγματικότητα!