ΜΙΑ ΑΤΥΧΙΑ Ή ΜΙΑ ΑΣΤΟΧΙΑ ΑΚΟΜΑ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 28/12/2019 20:27
Έχουμε θαυμάσιους ηθοποιούς, έχουμε και τεχνικούς κινηματογράφου άριστους, έχουμε και σκηνογράφους ενδυματολόγους και καμεραμέν και εξελισσόμαστε και στα εφε και στην ηχοληψία – από την οποία έπασχαν και πάσχουν όσο να πεις, οι περισσότερες των ελληνικών ταινιών του νεώτερου ελληνικού σινεμά – σε πάμπολλες ελληνικές ταινίες δεν πιάνεις όλους τους διαλόγους, όση καλή προσπάθεια και να καταβάλλεις. Αυτό όμως που απελπιστικά δεν έχουμε και φοβάμαι πως θα εξακολουθούμε να μην έχουμε, είναι το σενάριο και πιο συγκεκριμένα το κείμενο, τα λόγια που θα εκφέρουν οι ρόλοι. Τα λόγια που θα καθορίσουν τους ρόλους και γιατί όχι, τα πλάνα με τις σιωπές και τη σημειολογία των κινήσεων για τον κάθε χαρακτήρα.
Και παλεύουν οι ηθοποιοί να δώσουν ψυχή σε λέξεις, που υπονομεύουν το αίσθημα του ήρωα που υποδύονται, βάζουν τα δυνατά τους να υπερασπιστούν χαρακτήρες που διαθέτουν ιστορικό και κοινωνικό και πολιτικό υλικό, αλλά κάποια λογοκρισία αδιόρατη και ανομολόγητη και που όλα τα σκεπάζει μυστήρια και ύπουλα, μια λογοκρισία που κανένας δεν τολμά να την παραδεχτεί, αφαιρεί την ανάσα και τη δυνατότητα να γεννηθεί το σπουδαίο κινηματογραφικό γεγονός. Το αληθινό έργο τέχνης.
Κακά τα ψέματα ας το κατανοήσουμε και ας το τολμήσουμε κάποτε να φτιάξουμε έργα τέχνης στον κινηματογράφο και την τηλεόραση που να λέγονται και να φαίνονται και να κατανοούνται τα συστατικά που γεννούν το μεγάλο και το σπουδαίο. Συστατικά που δεν είναι άλλα από την πολιτική και την κοινωνική διάσταση που οφείλει να έχει κάθε έργο τέχνης που παρουσιάζεται και προορίζεται με στόχο να επικοινωνήσει με τον θεατή του.
Ένας ήρωας ή μια ηρωίδα, που έζησε και βίωσε ξεριζωμούς και προσφυγιά και πολέμους και δικτατορίες και εμφύλιους σπαραγμούς, και δοσιλογισμό και πολιτικό παραλογισμό. Που έζησε πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες οι οποίες και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του και τις πράξεις του μέσα στην αληθινή ζωή του και μέσα στην παρουσίαση αυτής της ζωής του σε κινηματογραφική εκδοχή.
Αυτός ο ήρωας, ή αυτή η ηρωίδα, είναι άδεια πρόσωπα και χαρακτήρες που δεν μπορεί να βρει τρόπο να τους υπερασπιστεί ο ηθοποιός που θα τους υποδυθεί, όση προσωπική κατάθεση αισθήματος κι αν δώσει στο γύρισμα μιας σκηνής, ή και όλης της διαδρομής του ρόλου του στο έργο. Θα εντυπωσιάσει ίσως με την τεχνική και τις δυνατότητες του ταλέντου του, αλλά χωρίς να έχει στο μυαλό του και φυσικά μέσα από τα λόγια και τις πράξεις του σαν ρόλος, την πολιτική και κοινωνική διάσταση των όσων πράττει, η κατάθεσή του θα παραμένει αυτιστικά ένα προσωπικό ρεσιτάλ. Ο ρόλος θα περνά κάπου ξώφαλτσα σαν υποψία, ίσως, για τον ενημερωμένο περί του ήρωα, θεατή.
Γιατί αυτή η φλυαρία ξαφνικά; Γιατί ενώ υπάρχουν όλα τα δεδομένα για να μεγαλουργήσει ο Ελληνικός κινηματογράφος, χάνει συνεχώς τις ευκαιρίες του, από την βαριά κατάρα της υποτίμησης του σεναρίου.
Που θα τολμήσω να την κατονομάσω σαν μια ηθελημένη λογοκρισία μη τυχόν και θιχτούν οι πηγές που καταθέτουν τα κεφάλαια για το γύρισμα μιας ταινίας.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στον κινηματογράφο άλλων χωρών από την Αμερική, την Ευρώπη, την Ασία. Όλοι τολμούν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και μεγαλουργούν, εμείς κουκουλώνουμε πράγματα που ίσως δεν ξέρουμε γιατί τα κουκουλώνουμε και μένουμε στάσιμοι στο περιθώριο, ανάξιοι ακόμα και για φαρσοκωμωδία της προκοπής. Και ναι η φλυαρία οφείλεται στο ότι είδα μια ταινία Ελληνική που είχε όλα τα ατού να ξεκολλήσει, αλλά έμεινε στα ίδια καλοπροαίρετα και αενάως μίζερα.