ΜΕ ΕΛΠΙΔΑ ΠΡΟΣ...
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 08/01/2018 13:20
Τίποτα δεν μπορεί να βάλει μπρος τη μηχανή. Δεν είναι η χαλαρωτική διάθεση που φέρνουν οι ευχές συγγενών και φίλων, που τρέχουν γύρω μας από εθιμοτυπική συνήθεια. Δεν είναι το ξεκαθάρισμα των μέχρι τώρα πεπραγμένων. Δεν είναι που ακόμα ο καινούριος χρόνος μπουσουλάει σαν μωρό. Είναι το μάταιο, που φυτρώνει σαν παράσιτο σ’ όλες τις γλάστρες εξωτερικού και εσωτερικού χώρου. Του χώρου μας, του όποιου χώρου μας, που κανείς μας δεν ξέρει για πόσο θα είναι ακόμα δικός μας. Να που ξεκαθαρίζουνε τα πράγματα και στα θέματα ιδιοκτησίας. Όλα γλιστράνε από τα χέρια μας. Τα κεκτημένα. Υπάρχει; Έχει αντίκρισμα ακόμα αυτή η λέξη; Χάθηκε, βούλιαξε στη λάσπη που κουκούλωσε τις πάσης φύσεως διεκδικήσεις, κατακτήσεις, συνδικαλιστικών αγώνων. Πάει κι αυτό το άθλημα. Το παράλογο βεβαίως ζει και βασιλεύει. Στις ειδήσεις χανόμαστε και στο επόμενο πρόγραμμα οι παρουσιαστές μιλούν για το πάρτι γενεθλίων του ιθαγενούς ποπ σταρ. Ο κόσμος τρέχει στα συσσίτια και στις πίστες των χιονοδρομικών. Τηλεοπτικοί σταρ κοστολογούν το θεατρικό τους τίποτα 80 και 50 ευρώ, και το λαϊκό κοινό τρέχει και τους τα καταθέτει. Δεν το προχωράω πιο βαθιά στα του πολιτισμού, γιατί δεν μου πέφτει και λόγος. Κέφι του καπέλο του, του καθενός. Στα μέσα της κοινωνικής δικτύωσης, μια κοινωνία αφοδεύει τα σκουπίδια που καταναλώνει, ανάβοντας κεράκια που καίνε μίσος άσβεστο...
Κάπου από το βάθος των χρόνων που πέρασαν, έρχονται εικόνες, έρχονται αγώνες, έρχονται πορείες, έρχονται φωνές. Πέρασαν κάπου 28 χρόνια που πρωτακούσαμε μέσα από το στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου πως άλλο
1–1–4 κι άλλο 9,84!... Και βέβαια άλλο ότι μας ήρθε κατακέφαλα ραγδαία από κει και δώθε.
Ό, τι όμορφο κρατιέται ακόμα, είναι γιατί οι τελευταίοι από εκείνους που μεγαλώσαν με φιλότιμο, βάζουνε πλάτη.
Το 2018 και το 19 και το 20... Οι πλάτες πόσο θα αντέξουν, θα γείρουν, θα φύγουν... Η μόνη ελπίδα είναι πως... Να αυτό είναι που δεν μπορώ να διακρίνω. Το περιθώριο που έχουν οι νεώτεροι να δημιουργήσουν το καινούριο. Δεν διακρίνεται γιατί περίτεχνα υπονομεύεται.
Η όποια ελπίδα θα υπάρξει, αν οι νεώτερες γενιές βρουν χώρο και τόπο να δημιουργήσουν.
Η όποια ελπίδα θα καρποφορήσει, αν οι νεώτερες γενιές αρνηθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται το μενού της αποβλάκωσης.