ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 27/06/2017 14:38
–Το ξέρω ότι είμαι ισχυρή επειδή έχω χρήματα. Όπως και σεις είστε ισχυρός επειδή έχετε εξουσία. Όμως εγώ δεν πίστεψα ποτέ ότι θα κερδίσω αυτή την ιστορία επειδή έχω το χρήμα με το μέρος μου. Αυτό είναι το λάθος σας, κύριε Παυρινέ. Ποντάρατε στη δύναμη που σας δίνει η εξουσία. Όμως τα λεφτά και η εξουσία είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, κύριε Παυρινέ. Οι δυο πραγματικά μεγαλύτερες δυνάμεις σ΄ αυτόν τον κόσμο είναι το Καλό και το Κακό. Θρησκευτικά κάνατε στο σχολείο;
–Ναι.
–Μμμ ! Ο Θεός έδιωξε το Διάβολο από τον Παράδεισο κι όχι ο Διάβολος το Θεό. Ξέρετε γιατί;
–… (ο Παυρινός γνέφει αρνητικά)
–Γιατί δεν μπορούσε να τον διώξει. Το κάνατε αυτό το μάθημα, κύριε Παυρινέ ή ήσασταν άρρωστος εκείνη την ημέρα και δεν πήγατε; Εσάς τους πέντε σας ένωσε ο Διάβολος. Εμάς τους πέντε νομίζω μας ένωσε ο Θεός. Μάντεψε ποιος θα κερδίσει.
Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι. Ο κακός πρωθυπουργός δεν άντεχε τον διασυρμό και αυτοκτόνησε. Και ζήσανε… οι καλοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όπως συμβαίνει πάντοτε στα παραμύθια.
Η τηλεοπτική αυτή σειρά ήταν η τελευταία ευχάριστη στιγμή που έζησε η χώρα. Γι αυτό και το κοινό δεν χορταίνει να τη βλέπει τα τελευταία δέκα χρόνια. Ε, ναι. Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια. Ακριβώς. Ιούνιος ήταν και τότε που άρχιζε για τον κακό πρωθυπουργό η αντίστροφη μέτρηση.
Η Ντάλια ήταν σίγουρη για την απάντηση. Δικαίως. Το επιβεβαίωσε ο… τωρινός πρωθυπουργός πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη μετά την ολοκλήρωση της 3ης Τριμερούς Συνόδου Κορυφής Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.
΄΄Είστε αισιόδοξος;΄΄ τον ρώτησαν. Όλοι σκεφτόντουσαν ανήσυχοι αν θα βρισκόταν επιτέλους κάποια λύση διαρκείας για το ελληνικό ζήτημα στην καυτή συνεδρίαση του Eurogroup της επόμενης μέρας.
΄΄Στο τέλος κερδίζουν οι καλοί΄΄ απάντησε ο πρωθυπουργός, χωρίς να πει τίποτε άλλο.
Η παιδικότητα της Ντάλιας και τα θρησκευτικά της τρίτης τάξης του δημοτικού ανάμεικτα με παραμύθια ηθικοπλαστικά στο στόμα ενός αληθινού πρωθυπουργού με αφήνουν άναυδο. Θάλεγα πως με λούζει κρύος ιδρώτας αλλά αυτό το στάδιο του πανικού το έχω πια περάσει. Είμαι στη φάση της αποδοχής του αναπόφευκτου.
Δεν με ανησυχεί πια η αβάσταχτη ελαφρότητά του ενώ τα πάντα γύρω μας βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά. Δεν με λυπεί πια που μου μαύρισε τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.
Με καταθλίβει που αλήθεια δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Έτσι φαίνεται ώρες-ώρες. Σαν να μην έχει καμία συναίσθηση απολύτως του ρόλου του και της ευθύνης που του αναλογεί. Που αντιδρά ακόμα σαν να κυβερνάει κάποιος άλλος.
΄΄Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι΄΄ απάντησε όταν τον ρώτησαν αρχές του μήνα στη συνέντευξη τύπου στο υπουργείο Εσωτερικών εάν θα πάει ή θα φύγει από τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου με γραβάτα. ΄΄Το θέμα είναι να μην φύγω με φέσι΄΄ συμπλήρωσε αστειευόμενος σαν να απευθυνόταν στην παρέα του, στο σπίτι. Σαν να σήκωνε το θέμα αστειάκια. Σαν να παίζαμε όλοι μαζί ένα παιχνίδι συναναστροφής και να χασκογελάγαμε ενώ υπήρχε ενδεχόμενο για ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή.
Μετά κατάλαβε ότι το αστειάκι ήταν άστοχο και προσπάθησε να το μπαλώσει. Εξίσου αδέξια. ΄΄Αλλοι φέσωσαν τη χώρα και έφυγαν΄΄ πρόσθεσε. Το σταθερό του άλλοθι. Ακόμη και για τα δικά του τα πειράματα. Την σταθερά αβάσιμη αισιοδοξία του που παίρνει φόρα και χτυπάει εξίσου σταθερά σε τοίχο εδώ και δυόμιση ολόκληρα χρόνια. Κι εκείνος παρά ταύτα επιμένει.
Ο άνθρωπος είναι –κατά πως φαίνεται– της συνομοταξίας της Ντάλιας. Ζει δηλαδή σε μια δικιά του εικονική πραγματικότητα. Με ταξική συνείδηση της συμφοράς. Αγαπησιάρης και καλόκαρδος, ως αίσθηση, αλλά ανώριμος όσο και κείνη. Για να μην πω ανεύθυνος.
΄΄Δεκαεφτά ολόκληρες ώρες κράτησαν οι διαπραγματεύσεις΄΄ δήλωσε αποκαμωμένος τον Ιούλιο του 2015, βγαίνοντας από τη Σύνοδο Κορυφής όπου ανέτρεψε συνειδητά το δημοψήφισμα.
Τώρα κατάλαβα τι ήθελε να πει. ΄΄Δεν άντεχα άλλο, ρε παιδιά. Ήμουνα ψόφιος. Μουρχόταν να λιποθυμήσω από τη νύστα. Ήθελα να τα βρούμε, να τελειώνουμε επιτέλους. Να πάω για νανάκια΄΄. Ζητούσε, με άλλα λόγια, κατανόηση για την ανατροπή και το οδυνηρό αποτέλεσμα. Μνημόνιο… λόγω νύστας.
Δεν έχει μάθει να ζορίζεται, κατάλαβες; Σκέψου να έχεις άρρωστο παιδί –άσε τη χώρα– και να του αναθέσεις να το ξενυχτάει. Ούτε δυο νύχτες δεν θα βγάλει.
Μου ανεβαίνει η αδρεναλίνη.
Από τη μια ένας λαός που εμπιστεύεται την τύχη του σε χαμαιλέοντες που αλλάζουν πρόσημο ιδεολογικό ανάλογα με την περίσταση. Και μετά βρίσκουν και την όρεξη να κάνουν και πλακίτσα. Που έχουν δηλαδή το ακαταλόγιστο. Όπως η Ντάλια. Και από την άλλη το διεθνές κεφάλαιο, ψυχρό και αποφασισμένο, με προεξάρχουσα μια χώρα δημοσιονομικά πανίσχυρη, που σπάει πλάκα με τους λεονταρισμούς των αδυνάμων ξέροντας πως οποιαδήποτε στιγμή θελήσει τους κάνει μια χαψιά.
Μάντεψε ποιος θα κερδίσει.
Υ.Γ. Και τρίτος χρόνος με capital controls. Υπό κηδεμονία οι ανώριμοι. Εκ του νόμου. Λαοί και κυβερνήτες.
Παρακαλάμε για ανάπτυξη. Κανείς δεν επενδύει. Κοντεύουμε να ξεπουλήσουμε τα πάντα για να τους προσελκύσουμε. Δημόσιες επενδύσεις, απ΄ την άλλη, νοούνται μόνο με το σταγονόμετρο λόγω της ακατανόητης δέσμευσης που αναλάβαμε για πρωτογενές πλεόνασμα, βρέξει-χιονίσει, μέχρι το 2060.
Τα μέτρα ρύθμισης του χρέους οι ίδιοι οι υπουργοί τα θεωρούν ανεπαρκή. Μιλάνε για παράταση λιτότητας. Ο αισιόδοξος πρωθυπουργός, αντίθετα, μιλάει για επιτεύγματα στο Eurogroup χάρη στις επιτήδειες διαπραγματεύσεις. Ο Σόιμπλε μιλάει για ψευδαισθήσεις.
΄΄Η αλήθεια πολλές φορές έχει διάφορες όψεις. Αυτό ίσχυε και για την αλήθεια γύρω από τα χρήματα της Ντάλιας. Αυτά που κληρονόμησε δηλαδή. Κάποια ήταν νόμιμα και κάποια παράνομα. Κάποια ήταν καθαρά και κάποια άλλα βρώμικα. Άλλα ήταν από επενδύσεις και άλλα από εγκληματικές ενέργειες. Και τέλος, άλλα ήταν μωβ και άλλα ήταν κίτρινα. Η Ντάλια τα ξεχώριζε έτσι. Μ΄ αυτό το κριτήριο. Δεν έμαθε ποτέ την αλήθεια. Είχε τη δική της. Κι αυτή ήταν ότι ήθελε να είναι με τους φίλους της…Τα χρήματα που πριν από χρόνια ήταν η αιτία να χάσουν τις οικογένειές τους, δεκαέξι χρόνια μετά δεν ήταν ικανά να τους κάνουν να χάσουν ο ένας τον άλλον΄΄.
Και ζήσανε… οι καλοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όπως συμβαίνει πάντοτε στα παραμύθια.
Τώρα, αν περιμένετε να βρέξει ο ουρανός χαρτονομίσματα όπως ΄΄Στο παρά πέντε΄΄ για να ΄΄πατσίσει΄΄ η κάθε Ντάλια τις εγκληματικές ενέργειες του ζάπλουτου πατέρα της, θα σας στενοχωρήσω.
Θα σας θυμίσω πως μονάχα η Θεοπούλα δεν πήρε μέρος σ’ αυτή την… άφεση αμαρτιών. Βρώμικα ή καθαρά, δεν έσκυψε να τα μαζέψει. Ούτε που τα άγγιξε. Διαφημιστικά από πιτσαρία θάναι, είπε. Και προσπέρασε. Ήταν η μόνη λογική εξήγηση. Η μόνη ρεαλιστική.
Αφιερωμένο –δικαιωματικά– στον χαρισματικό Γιώργο Καπουτζίδη. Με την αγάπη μου.