ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ...
- Ημερομηνία: Σάββατο, 29/06/2019 18:16
Σκέφτομαι τελευταία, πως αν και γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας, περισσότερο θα ταίριαζε να είμαι Πειραιώτισα.
Ζώντας στον Πειραιά, λόγω της υποψηφιότητάς μου με το ΚΚΕ, τον τελευταίο καιρό, δεν καταλαβαίνω τι δουλειά έχω εγώ, στην Αθήνα, αφού εκεί κάτω στο λιμάνι, αισθάνομαι πιο συμβατή.
Οι βόλτες μου, τις προάλλες, στα Μανιάτικα, μου έφεραν στο μυαλό, ένα παλιό κείμενο της Μικέλας Χαρτουλάρη: "Μια συνοικία-φαβέλα, απροσπέλαστη στα μετεμφυλιακά χρόνια, που δεν επέτρεπε ούτε στα παιδιά να είναι αθώα και που ήλεγχε το Λιμάνι, στέλνοντας εκεί τους άντρες της να πιάσουν τα πόστα των χαμάληδων".
Ύστερα σκεφτόμουν τις συναρπαστικές διηγήσεις στα βιβλία *Εκ Πειραιώς * "Πειραιώτες" και " Πειραιάς Βαθύς" του Διονύση Χαριτόπουλου για τον γενέθλιο τόπο του και για το λιμάνι, «ένα ανοιχτό στόμα για να τραφεί η χώρα».
Ένα παιδί, έχει πει ο συγγραφέας, για να ξεκινήσει τη ζωή του στο λιμάνι, ήθελε τρία πράγματα: να μπλέξει σε αληθινό καβγά με αίματα, να φιλήσει ένα κορίτσι και να δει τον Ολυμπιακό στη Μάντρα, με τον Μπέμπη, τον Μουράτη, τον Δαρίβα, τον Κοτρίδη και τον Σούλη.
Από τα Μανιάτικα, -"παρέα" πάντα- με τον Χαριτόπουλο, κατηφορίζω στην Αγία Σοφία, για να ακούσω ρεμπέτικο. «Ο ψηλέας Παπαϊωάννου, πρώην βαρκάρης και τερματοφύλακας, ο γκραντ κουστουμάκιας Γενίτσαρης, γέννημα θρέμμα της Αγια-Σοφίας, ο αρβανιτόμαγκας της Κούλουρης Νίκος Μάθεσης ή Τρελλάκιας, που δεν παίζει κανένα όργανο, μόνο γράφει στίχους, ο σένιος και ήμερος Μητσάκης, ο χαμογελαστός Κούλης Σκαρπέλης και ο τσαρλατάνος Μπάτης με το παπιγιόν, που πουλάει γιατροσόφια στις γυναίκες, όπως και ο Κώστας Καπλάνης, που έχει κουρείο».
Ένας ολόκληρος κόσμος, με πλούσια ιστορία, που τώρα τον συλλαβίζω, τον αποκρυπτογραφώ και με μαγεύει.
Κι έχω πάντα στο μυαλό μου ότι "κάτω στον Πειραιά μπορείς να τα κάνεις όλα. Εκτός από ένα. Να κάνεις τον ζόρικο. "