ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ...
- Ημερομηνία: Σάββατο, 20/04/2019 19:00
Ξημερώματα 21ης Απριλίου. Από τις πιο παράξενες νύχτες της παιδικής μου ηλικίας.
Πήγαινα Τρίτη Δημοτικού κι είχα κατατρομάξει με τις φωνές της μαμάς μου.
Κάτι πολύ κακό συνέβαινε. Άρχισαν να φωνάζουν κι από τα διπλανά σπίτια. Ανοίξαμε τα παράθυρα, όλη η γειτονιά στο πόδι..
Φοβήθηκα πολύ, ξαναγύρισα στο κρεβάτι μου. Σκεπάστηκα μέχρι το κεφάλι.
Ο φόβος, το άγνωστο -σε εμένα- κακό , ο κίνδυνος που παραμόνευε εκεί έξω, το κλάμα της γιαγιάς που ανησυχούσε για το γιο της, ο μπαμπάς που έψαχνε στη γειτονιά να βρει τηλέφωνο και ο ήχος των εμβατηρίων στα ραδιόφωνα, συνέθεταν τον εφιάλτη αυτής της νύχτας.
Μετά από χρόνια, κατάλαβα τι συνέβη εκείνη τη φορά, που γλύτωσα το σχολείο. Κατάλαβα κι εκείνο που έλεγαν οι μεγάλοι, για το τι σημαίνει να "χτυπάει κάποιος την πόρτα σου στις έξι το πρωί και να μην είναι ο γαλατάς". Μας είχε τύχει.
Έμαθα τη λέξη "τυραννία" κι ύστερα έμαθα και τη λέξη "χούντα". Τις έζησα. Και δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.
Γεννήθηκαν από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, με πρωταγωνίστρια την έντονη αντικομμουνιστική υστερία και με τους άγριους μηχανισμούς καταστολής του μετεμφυλιακού κράτους.
Ρημαγμένες και κυνηγημένες οικογένειες τότε, ρημαγμένες, μισές ζωές και τώρα.
Με τα ίδια σύννεφα πολέμων πάνω από τα κεφάλια μας, με εκβιασμούς, απειλές και με το βρώμικο χνώτο των αποθρασυμένων φασιστών, παντού.
Έζησα όμως και κάτι άλλο, τότε.
Τον αγώνα για ανατροπή των τυράννων.
Την αλληλεγγύη που ενώνει, μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο. Έβλεπα ανθρώπους, μ ένα βλέμμα να συννενοούνται απολύτως. Για πολλά.
"Καταλαβαινόμαστε τώρα" έλεγε ο Ρίτσος. Κι όλοι ξέραμε. Με ένα μόνο βλέμμα.
Αυτό το βλέμμα ψάχνω και τώρα.
Real news 21/4/2019