ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΓΑΤΕΣ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 10/03/2016 15:58
Εν αρχή ην η γάτα. Η γάτα των Ιμαλαϊων. Όχι πως παίζει ρόλο το πόσο κυριλέ ήταν η γάτα, αν και πολλοί ισχυρίζονται πως παίζει και μεγάλο ρόλο μάλιστα, τον πιο σημαντικό. Όπως και νάχει, η γάτα ήταν σίγουρα εκεί από παλιά. Παλιόγατα.
Ας πάρουμε την ιστορία απ΄ την αρχή. Την ξέρω από πρώτο χέρι, για να μην πω από πρώτη πατούσα κι εκθέσω και τη γάτα.
Σε μια γειτονιά όπου όλα έρχονταν τα πάνω-κάτω –προσέξτε το αυτό, έχει μεγάλη σημασία– ζούσε ένα ζευγάρι που ίσως κάποτε αγαπιόταν. Κανείς δεν το θυμάται αυτό με σιγουριά, απλά το υποθέτουμε, γιατί αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν αντέχει να βλέπει ο ένας τον άλλο ούτε ζωγραφιστό.
Κανένας μας δεν ξέρει τι μεσολάβησε ακριβώς. Ξέρουμε όμως πως εκείνος αγάπησε τόσο πολύ μια γάτα που εκείνη δεν το άντεξε. Η κυρία εννοώ, όχι η γάτα. Η γάτα μια χαρά γουργούριζε από τα χάδια τα δικά του.
Κι όσο η γάτα πέρναγε καλά τόσο περισσότερο λύσσαγε η κυρία απ΄ τη ζήλεια της. Πράσινη γινότανε από το κακό της. Σα δήλωση κομματικής ταυτότητας το χρώμα. Τόσο πολύ. Δεν τόδειχνε όμως. Αντιθέτως. Έκανε ό,τι πέρναγε απ΄το χέρι της για να του είναι ευχάριστη. Όταν κατάλαβε, ας πούμε, πως εκείνος ήταν πια ώριμο φρούτο για τιμές και μεγαλεία, άρχισε να τον φέρνει σε επαφή με όλους όσοι μπορούσαν να του χρησιμεύσουνε σε κάτι. Του γνώρισε μεγαλοεκδότες, μεγαλοτραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, όλη τη σάρα και τη μάρα που κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Τα μεγάλα γατόνια.
Βέβαια, αυτός έκανε πως τάχαμου δεν ήθελε, πως είχε άλλα σχέδια και ιδεολογία. Έπαιρνε αγκαλιά τη γάτα να νιώθει ασφάλεια –αυτός, όχι η γάτα– κι απ΄το πολύ το χαϊδολόγημα στο τέλος αποχαυνωνόταν. Κι αυτός κι η γάτα. Κι ενώ αρχικά το έπαιζε βαρύ πεπόνι, στο τέλος έλεγε σε όλα ναι. Και στα δημοψηφίσματα ακόμα.
Η αλήθεια είναι πως η γάτα τούδινε άλλο prestige. Ήταν και των Ιμαλαϊων, βλέπεις. Μπορείς να φανταστείς επαναστάτη σε οδόφραγμα νάχει μια γάτα των Ιμαλαϊων αγκαλιά; Δεν πείθει. Ενώ, άνετα μπορείς να φανταστείς άνθρωπο του συστήματος, της εξουσίας, ακόμα κι έναν γκάγκστερ –αν υποθέσουμε πως βλέπεις διαφορά σ΄αυτούς τους χώρους δράσης– νάχει στην αγκαλιά του μια γάτα. Τόχουμε δει σε χιλιάδες ταινίες. Εκπέμπει όσο νάναι ένα κύρος, μια απειλή, στα χέρια του αρχηγού μιας συμμορίας.
Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορούμε, όσο τον έμπαζε η κυρία στα σαλόνια και στα κόλπα, τόσο εκείνος εξαρτιόταν απ΄τη γάτα.
Ε, ναι. Υπήρχε τρίτο πρόσωπο στη σχέση, ξαφνικά. Μια γάτα. Μα ποια γάτα! Τέλος πάντων.
Στο δια ταύτα, εκείνος πήρε αυτό που ήθελε, έγινε μέγας και τρανός, άλλαξε γούστα και παρέες και όπως πούλησε όλους τους φίλους που του θύμιζαν ποιος ήταν στην αρχή και που κατέληξε, πούλησε μαζί και την κυρία.
Εκείνη δάγκωσε κρυφά το κάτω χείλος –απ΄ την αριστερή μεριά, συμβολικά– κι εξαφανίστηκε.
Κάποιοι λένε πως έσκισε τη γάτα. Από ζήλια. Άλλοι πως πήγε στα Ιμαλάϊα να κάνει διαλογισμό. Εκεί θάχε και η γάτα, όσο νάναι, γνωριμίες. Μπορεί και τον Δαλάι Λάμα αυτοπροσώπως.
Πάντως χάθηκαν και οι δυο από προσώπου γης.
Οι πιο ευφάνταστοι λένε πως οδηγήθηκε στο Γκουαντάναμο για ανάκριση –η γάτα, όχι η κυρία. Έχουν εκεί μεθόδους για όλα τα γούστα. Αν πέσεις στα νύχια τους, σου βγάζουν την ψυχή. Και τις εφτά, αν είσαι γάτα.
Άλλοι λένε πως τη γάτα τη βάλαν σε θυρίδα. Μαζί με τα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Τι να πω;
Πάντως, στη γειτονιά ήρθαν τα πάνω-κάτω. Κυριολεκτικά. Κανείς δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.
Εδώ τελειώνουν οι πληροφορίες μου. Στο τελευταίο τηλεφώνημα που μούκανε –η γάτα, φυσικά, όχι η κυρία– το μόνο που κατάφερε να αρθρώσει το ζώο τα ταλαίπωρο ήταν ένα ΄΄νιάου΄΄ απελπισμένο, όλο νόημα. Και τι δεν είχε μέσα του αυτό το ΄΄νιάου΄΄! Τι κρυφές συμφωνίες, τι ξεπουλήματα, τι τρωκτικά! Και όλα κεκλεισμένων των θυρών. Άσε καλύτερα.
Ένα είναι βέβαιο. Πως όσα ξέρει αυτή η γάτα δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Νιάου !
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις εξυπακούεται πως είναι συμπτωματική. Όπως και κάθε ομοιότητα με γάτες. Η ιστορία που σας είπα αφορά στην ταινία του Γκρανιέ-Ντεφέρ, τη ΄΄Γάτα΄΄, με τον Ζαν Γκαμπέν και τη Σιμόν Σινιορέ. Σενάριο Ζωρζ Σιμενόν. Αν θέλετε να μάθετε τι απόγινε η γάτα, δείτε το και θα σας λυθούν οι απορίες όλες. Αν έχετε ακόμα απορίες.
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος σκηνοθετεί και παίζει για τρίτη χρονιά ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ του Ροντόλφ Σιρέρα στο θέατρο Αλκμήνη.