ΙΣΩΣ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΟΥΜΕ...
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 27/10/2016 16:55
Πολλές θεατρικές σκηνές, πολλοί θίασοι, πολλά τα όνειρα, πολλές οι προσδοκίες. Η τέχνη, ίσως, είναι το μόνο αντίδοτο απέναντι σ’ αυτή την παράξενα, ύπουλη και επικίνδυνη «Ομερτά» που αποδεχόμαστε για ζωή και καθημερινότητά μας.
Βρίσκω γενναίους τους νέους που κατεβαίνουν στο στίβο των τεχνών. Βάζουν το κεφάλι τους στο ντορβά για χάρη του κοινού, για χάρη ενός κόσμου κενού και αδηφάγου.
Δεν ξέρω πως να τους υπερασπιστώ. Έχω αποφασίσει να τους παραχωρήσω όποιο χώρο μου παραχωρήθηκε, γιατί το χρωστώ απέναντι σε εκείνους που ήταν γενναιόδωροι μαζί μου.
Σκέφτομαι όμως, καθώς βλέπω τις νεότερες γενιές να παλεύουν για το φως που διεκδικούν να φωτίσει αυτό το «κατά δύναμη» της ευαισθησίας του καθενός και της καθεμιάς τους, να τους προτείνω να διεκδικήσουν και πάλι το μύθο. Το ψέμα που κρύβει τις μεγαλύτερες αλήθειες. Το μύθο, το παραμύθι, την ιστορία, τους ήρωες, τους χαρακτήρες.
Η τέχνη που υπηρέτησα είναι το θέατρο. Στην αρχή ντρεπόμουν να δηλώνω ηθοποιός, στη συνέχεια θεωρούσα αμετροέπεια να δηλώνω συγγραφέας. Βλέπετε όταν ξεκινούσα, έπαιζαν ακόμα στο θέατρο, ο Μάνος Κατράκης, η Έλλη Λαμπέτη, ο Δημήτρης Χορν, ο Αλέξης Μινωτής. Και θέατρο έγραφαν ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ο Παύλος Μάτεσις, Η Λούλα Αναγνωστάκη, ο Μάριος Ποντίκας.
Οι ηθοποιοί που είχα για πρότυπα, αναδείκνυαν ήρωες ιστοριών μεγάλων ή μικρών, αλλά ήρωες που γεννούσαν σχέσεις και πράξεις ανθρώπινες.
Οι συγγραφείς που σφράγισαν τις μεγάλες εποχές με τα κείμενα τους, έγραφαν ιστορίες – με τον τρόπο του ο καθένας - για μοιραίες σχέσεις και πάθη ανθρώπινα.
Και οι σκηνοθέτες που επέλεγαν να παρουσιάσουν από σκηνής ένα θεατρικό έργο, ήθελαν να έχει πλοκή και δράση και κυρίως χαρακτήρες. Επέλεγαν γερές ιστορίες με αμαρτίες και κάθαρση, με σάτιρα και γέλιο, ιστορίες όμως, που πάντα αφορούσαν την στάση των ηρώων και την αναμέτρησή τους με τα δύσκολα, ή τα κωμικά της υπόθεσης.
Οι νέοι που ξεκινούν σταδιοδρομία στο θέατρο είναι πολλοί, ίσως πάντα να ήταν πολλοί. Νομίζω όμως πως το ίδιο πολλοί ξεκινούν να σταδιοδρομήσουν και σε άλλα επαγγέλματα. Το ποιος θα μείνει, ή ποιος θα φύγει, άλλες συνθήκες θα το υπαγορεύσουν. Η διεκδίκηση του ονείρου είναι δικαίωμα όλων των νέων ανθρώπων.
Παρακολουθώ τις κινήσεις, τις επιλογές, τις παραστάσεις και τις προτάσεις μέσα από αυτές των νεότερων γενεών. Μέσα από την μικρή πείρα που απόκτησα σ’ αυτά τα σαράντα χρόνια που δούλεψα στο θέατρο, ας μου επιτρέψουν μια ασήμαντη ίσως κατάθεση: Το πέλαγο επί των ημερών μας, είναι και αρκούντως βαθύ και τρικυμισμένο. Αν θέλουν το ταξίδι να κρατήσει, ας διαλέξουν να ενταχθούν σ’ αυτό διαλέγοντας να ερμηνεύσουν ήρωες σε σπουδαίους μύθους. Ας διαλέξουν ρόλους που πρέπει να δουλέψουν για να τους φτάσουν και όχι ρόλους που εξυπηρετούν, μόνο και συνεχώς, τα τωρινά τους μέτρα. Επειδή θα μεγαλώσουν γρήγορα, τα μικρά μεγέθη γρήγορα θα αποδειχθούν στενά και ασφυκτικά για το μακρύ ταξίδι μιας καριέρας.
Και όσοι γράφουν θέατρο, ας δημιουργήσουν έργα με πλοκή, με δράση και ήρωες, κατανοώντας μέρα με τη μέρα αυτό που παίζεται κρυφά, πίσω από τις κλεισμένες πόρτες του κέντρου, ή της συνοικίας που ζουν. Ας δοκιμάσουν να συγκινήσουν, αφού συγκινηθούν πρώτα οι ίδιοι, από την ανθρώπινη περιπέτεια.
Οι εποχές είναι σκληρές. Ο κόσμος γεννά μόνο ανταγωνισμούς και απορρίψεις. Η πολιτική είναι και ήταν ανέκαθεν μια άγρια φάρσα. Ήταν οι θεσμοθετημένες συνθήκες αποδοχής της συντριβής. Ήταν το αποδεκτό αλισβερίσι της μετριότητας που διεκδικούσε να τακτοποιήσει τα κεκτημένα της.
Οι νέοι έχουν την υποχρέωση να δείξουν και να θίξουν. Ας μην αναλώνουν το ταλέντο τους στην εικονολατρία του κενού. Στη άδεια από αισθήματα φόρμα. Στην επίδειξη κενής δεξιοτεχνίας χωρίς αιτία, λόγο και στόχο.
Τι να κάνουν; Το απλό, το απλούστερο. Να ψάξουν την αλήθεια στις ιστορίες και τους ήρωες. Να ανακαλύψουν, κι αν δεν υπάρχει, να κτίσουν, να δημιουργήσουν και αλήθεια και ήρωες και χαρακτήρες. Να συγκινήσουν και να συγκινηθούν αληθινά!
Και το μέλλον... αλλά κυρίως η τέχνη, κι εν προκειμένω του θεάτρου, θα τους ανταμείψει.