Η ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 16/11/2015 21:56
Από τα πολλά.. λεπτά σιγής και τα δάκρυα των δυτικών κυβερνήσεων γέμισαν οι οθόνες των τηλεοράσεων. Σιγή και δάκρυα που έφτασαν εσπευσμένα, αμέσως ύστερα από την ολοκληρωτική τραγωδία στο Παρίσι, σαν να ήθελαν –σιγή και δάκρυα – να προλάβουν τον ηχηρό απόηχο των κραυγών απελπισίας και οργής των συγγενών των θυμάτων και σύσσωμου του γαλλικού έθνους.
Στο ίδιο μοτίβο πάντα χρόνια τώρα, αμετανόητες στρουθοκάμηλοι, οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί, αποφεύγουν να απαντήσουν στα «γιατί;», στα «πώς;» και στα «ποιοι;».
Γιατί να πληρώνεται με το αίμα αθώων ανθρώπων, η γιγάντωση ενός τρομοκρατικού κράτους; Και από ποιους γιγαντώθηκε το κράτος αυτό; Ποιοι το τροφοδοτούν; Ποιών συμφέροντα εξυπηρετούνται; Και ποιο θα είναι το όφελος μιας ενδεχόμενης σταυροφορίας υπό την μορφή φυσικά ενός πετρελαϊκού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, που συμπεριλαμβάνει και την αρχαιοκαπηλεία;
Δεν θα απαντηθούν ποτέ αυτά τα «γιατί;», τα «πώς;» και τα «ποιοι;». Αν απαντηθούν τότε οι κυβερνήσεις θα έρθουν αντιμέτωπες με το ποιο ζοφερό και νοσηρό κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού, των πολιτικών τους και των πολιτικών των προκατόχων τους που τις διαχειρίζονται ευλαβικά, πιστά αν και με διαφορετικό προσωπείο.
Η σιγή και τα δάκρυα είναι φυσικά ένας τρόπος δημόσιας εξιλέωσης ή για να το πω καλύτερα, ένας τρόπος δημιουργίας της εντύπωσης πως εξιλεώνεσαι για το μερίδιο ευθύνης που πιθανώς σου αναλογεί – ως κράτος που υποτίθεται οφείλει να εγγυάται την ασφάλεια των πολιτών του αλλά για κάποιον λόγο δεν το κατάφερε.
Η θυσία αίματος είναι θυσία για χάρη του ενός μοναδικού Θεού, του πετρελαίου, πάλι για χάρη του οποίου η υποκρισία των υποτιθέμενων θρησκευτικών και πολιτισμικών διαφορών Δύσης και Μουσουλμανικού κόσμου, μπαίνει στην άκρη.
Ποιος προμηθεύει όπλα αυτούς που μας τους παρουσιάζουν ως αντάρτες επαναστάτες που θυσιάζονται για την ελευθερία της πατρίδας τους από το ολοκληρωτικά καθεστώτα;
Από πού προέρχονται τα έσοδα όλων αυτών των προσεκτικά και μεθοδικά σχεδιασμένων επιχειρήσεων, που στήνονται για να ανατραπούν οι κυβερνήσεις του λεγόμενου «μουσουλμανικού τόξου»;
Οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές παγκοσμίως το βροντοφωνάζουν χρόνια τώρα. Από τα πετρέλαια. Από την πώληση των αρχαιοτήτων των περιοχών αυτών. Από τις δωρεές που κάνουν οι βαθύπλουτοι μεγιστάνες. Αυτή λοιπόν ήταν η αραβική άνοιξη. Ο τρόπος να αλλάξουν διαχειριστή των συμφερόντων τους στις αραβικές χώρες όλοι όσοι διακινούν παράνομα πετρέλαιο και αρχαιότητες.
Πρόκειται για μια περίπλοκη και ταυτόχρονα τόσο απλή στην σύλληψη της μπίζνα, όπου ο διανομέας χρήματος και όπλων προς το Isis (σαν το Κατάρ, την Σαουδική Αραβία ή την Τουρκία, σύμφωνα με όσα γράφουν οι αναλυτές) γίνεται εύκολα την άλλη στιγμή υποψήφιος σημαιοφόρος της σχεδιασμένης σταυροφορίας.
Ο ίδιος ο Πούτιν δήλωσε πως ανάμεσα στις 40 χώρες που χρηματοδοτούν το Isis είναι και μέλη των G20, δίχως φυσικά να κατονομάσει τις χώρες αυτές.
Σκέφτομαι πάντως πως σιγή και δάκρυα εκδηλώθηκαν επισήμως ΚΑΙ από τις 20 χώρες των G20 όπως όφειλαν να κάνουν δημοσίως έξω και πέρα από την παράνομη διακίνηση πετρελαίου που κάνουν όλες τους ή κάποιες από αυτές με τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες του μουσουλμανικού κόσμου.
Ποτισμένο από το αίμα των λαών τους είναι λοιπόν το πετρέλαιο που εμπορεύονται παράνομα οι κυβερνήσεις της ενός λεπτού σιγής και των δακρύων. Από το αιματοβαμμένο αυτό πετρέλαιο προμηθεύονται όπλα οι δήθεν αντάρτες, από αυτό στήνουν άρτιες και ευρείας κλίμακας τρομοκρατικές επιθέσεις, από αυτό συντηρούν στρατούς διακτινισμένους πλέον στις κοινωνίες ολόκληρης της υφηλίου.
Το αίμα δεν θα σταματήσει να ρέει από έναν καινούριο πόλεμο-σταυροφορία με αιχμή του δόρατος τον Χριστό εναντίον του Μωάμεθ. Ούτε θα σταματήσει με τον διαμελισμό των αραβικών κρατών ή την τοποθέτηση αχυρανθρώπων στην διακυβέρνηση τους με σκοπό τον δήθεν εκδημοκρατισμό τους. Ποιος θα ηγηθεί μιας στρατιωτικής επέμβασης; Στην πιθανή αυτή αντιτρομοκρατική συμμαχία θα βρίσκονται και οι χώρες-προμηθευτές των όπλων των τρομοκρατών; Και πώς ξαφνικά οι χώρες αυτές θα γίνουν από ηθικοί αυτουργοί της τρομοκρατίας, αντιτρομοκράτες; Θα βρίσκονται και οι χώρες που ονειρεύονται ας πούμε διαμελισμό άλλων χωρών προκειμένου να εξυπηρετήσουν δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα, όπως για παράδειγμα η Τουρκία;
Αν επικρατήσει η σκέψη της στρατιωτικής επέμβασης αυτή θα πρέπει να γίνει με επικεφαλής την μετριοπαθή ομάδα των μουσουλμάνων. Από μια συμμαχία χριστιανικών και ισλαμικών χωρών εναντίον αυτής της σκληρής μορφής τρομοκρατίας. Μια καθαρόαιμη επέμβαση χριστιανικών και μόνο χωρών θα δημιουργήσει μια μορφή ακόμα πιο σκληρής τρομοκρατίας – αν υπάρχει πιο σκληρή από αυτήν που είδαμε πρόσφατα στο Παρίσι – αυτή τη φορά με το πρόσχημα της θρησκείας και του πολιτισμού ακόμα πιο πειστικά.
Η ενός λεπτού σιγή και τα κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνήσεων των κρατών που συναλλάσσονται πίσω από κλειστές πόρτες με τους τρομοκράτες προκαλούν μόνο θυμηδία.
Το αίμα των αθώων (δυτικοί, ανατολικοί, μουσουλμάνοι, χριστιανοί, είναι το ίδιο αθώοι όταν χύνεται άδικα το αίμα τους) θα στοιχειώνει τις συνειδήσεις των κυβερνήσεων, τις συναλλαγές τους, το πετρέλαιο τους, τα όπλα τους και την αληθινή Άνοιξη που ονειρεύονται. Την Άνοιξη αυτή όπου οι αραβικοί λαοί θα βλέπουν μέσα στην φάκα το τυρί του εκδημοκρατισμού τους αλλά δεν θα βλέπουν την ίδια την φάκα: τους τραπεζικούς λογαριασμούς των αυτόκλητων σωτήρων τους.