Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ 'ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ'
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 26/06/2017 11:21
Η διανόηση στο μυαλό μου το φτωχό, φάνταζε πάντα σαν η παράταξη των ανθρώπων του πνεύματος. Ποιος είναι όμως και τι σημαίνει άνθρωπος του πνεύματος; Ο σοβαρός άνθρωπος που σκέπτεται, θα θεωρούσε ποτέ τον εαυτό του άνθρωπο του πνεύματος; Σίγουρα όχι. Σίγουρα θα γελούσε και σίγουρα δεν θα καταδεχόταν να ενταχθεί σε ένα τέτοιο σύνολο σπουδαιοφανών. Το κοινωνικό σύνολο, το υγιώς σκεπτόμενο κοινωνικό σύνολο, σιωπηλά και με σεβασμό, χρίζει κάποιον που εκτιμά, για τη σκέψη του, διανοητή και πάντα ερήμην του.
Άκουσα και διάβασα πάλι πρόσφατα την περίφημη φράση «καραμέλα», περί σιωπής των διανοουμένων, επί των ημερών μας, για τα πολιτικά τεκταινόμενα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιοι διανοούμενοι σιωπούν ή από ποιους διανοούμενους, επιθυμούμε ως λαός, να ακούσουμε προτροπές και παραινέσεις.
Τους πολιτικά σκεπτόμενους ορθά; Και ποια είναι η ορθή πολιτική σκέψη ή κατεύθυνση ή επιλογή, αυτήν την εποχή; Τους καλλιτεχνικά σκεπτόμενους ορθά; Και τι είναι αποδεκτό σαν ορθό καλλιτεχνικά αυτήν την εποχή; Τους επιστημονικά σκεπτόμενους ορθά; Και ποιος θα τους καταλάβει; Ή ποιος θα αντιληφθεί, μέσα από το πρίσμα μιας επιστημονικής σκέψης, το χρήσιμο της όποιας παρέμβασης;
Ζούμε μέσα στην αποθέωση της παγίδας των κάθε είδους συμβάσεων και παράλληλα, στην παγίδα των κάθε είδους καθημερινών αποκαθηλώσεων, που είναι να τρελαίνεται ο κοινός νους, ημών των καθημερινών ανθρώπων. Ζούμε μια ζωή ανάμεσα σε «αποδομήσεις» και «διαδραστικές εμπειρίες», όπου δεν βρίσκεται ένας Χριστιανός να μας ρίξει ένα χαστούκι τρικούβερτο ή μια τσιμπιά ξεγυρισμένη, μπας και συνέλθουμε. Και κακά τα ψέματα, επειδή έχουμε πλανηθεί πλάνη οικτρά, μέσα
στην οποία ζούμε οι περισσότεροι, επειδή διαβάζουμε τα ζώδια και ενημερωνόμαστε από
έναν αχταρμά: Αυτιά, Μενεγάκη, Φουρθιώτη, Σαρβάϊβορ. Επειδή παίρνουμε
πληροφορίες από το κανάλι που διευθύνει, ο κύριος Μαλέλης, μέχρι την αιχμηρή σε βάθος πολιτικής ορθότητας εκπομπή στην ΕΡΤ της κυρίας Ακριβοπούλου. Νομίζουμε και εαυτούς διανοητές και διανοούμενους, ενώ δεν αποτελούμε ούτε καν δονητές και δονούμενους. Και οι απαιτήσεις μας κατά βάθος, όταν εξοργιζόμαστε ή θλιβόμαστε για τη σιωπή των διανοούμενων, είναι μόνο και μόνο, θλίψη και οργή, επειδή δεν ακουγόμαστε εμείς οι ίδιοι. Επειδή δεν ήρθε κάποιος με ένα μαρκούτσι και μια κάμερα να ζητήσει τη γνώμη μας, ενώ έχουμε ξεσκιστεί να τρέχουμε από ιβέντ σε ιβέντ.
Σε μια πρόσφατη δημοσίευση συζήτησης μεταξύ Οδυσσέα Ελύτη και Μάνου Χατζιδάκι, αναφέρθηκε η πραγματικότητα μιας Ελλάδας που έχει πεθάνει. Πριν την ημερομηνία θανάτου εκείνων των αδιαμφισβήτητα διανοητών, που είχε πολίτες της, αυτή η χώρα.
Οπότε δεν ξέρω τι μένει να σχολιαστεί για όποια σιωπή επί των ημερών μας.
Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως η όποια ορθή σκέψη, ακόμα και για το πώς φτιάχνεται η μπεσαμέλ στο παστίτσιο, αν δε θες να την αγοράσεις έτοιμη από το σούπερ μάρκετ, δεν αφορά κανένα. Αν τα καταφέρεις όμως, να ρίξεις σε κάποιο κύκλο, ας πούμε καλλιτεχνικό, (επειδή αυτό το αντικείμενο γνωρίζω και διακινδυνεύω μέσω της όποιας γνώσης μου, να εκτεθώ), φλου κι αόριστα «ψήγματα» ή «σπαράγματα» της ιδέας πως η Ηλέκτρα ήταν Λεσβία και πως ο Ορέστης τα είχε με τον Παιδαγωγό του, ο οποίος Παιδαγωγός τον ξεπετούσε απ’ τα μικράτα του, πιστεύοντας βαθιά στην
παιδαγωγική του Δία προς τον Γανυμήδη… Τότε ναι μπορεί να προκαλέσεις από την ανανέωση στην ερμηνεία της αρχαίας τραγωδίας, μέχρι ένα διεθνούς συνεργασίας
πρότζεκτ, για το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, Το Εθνικό Θέατρο και γιατί όχι τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Συμπέρασμα: Για τη Σιωπή της διανόησης σήμερα. «Μήπως και να μιλούσε τι θα έλεγε;»
Άντε καλέ, όλα μια ιδέα είναι. Αέρας, φου! Και πάνε σκόρπισαν…