Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 20/01/2017 14:19
Στην τρίτη δημοτικού ήταν η πρώτη φορά που πήγα θέατρο. Οδυσσεβαχ. Μεγάλα σκηνικά, θεαματικά κοστούμια σε μία κατάμεστη- από παιδιά δημοτικού- Μονή Λαζαριστών. Τι όμορφο κοινό που ήμασταν μικρά; Όταν μας άρεσε κάτι το δείχναμε με την σιωπή και τα ορθάνοιχτα μάτια μας, και όταν κάτι μας κούραζε μιλούσαμε, κλαίγαμε ή τρώγαμε. Τώρα που μεγαλώσαμε τι γίνεται; Γι' αυτό είμαι εδώ. Θα μας βάλω όλους εμάς, θεατές και εμπλεκόμενους, σε μερικά πανέμορφα τσουβάλια που μπορείτε αναλόγως την περίσταση να πηδάτε από το ένα στο άλλο. Όταν γράφω τσουβάλια εννοώ κατηγορίες, ναι;
Ξεκινώ με το πρώτο τσουβάλι. Κυρίες του εκάστοτε αστικού κέντρου με το ίδιο λουκ πάνω- κάτω. Ατάραχο μαλλί από την λακ, απαραίτητη γούνα και δερμάτινο γάντι τους χειμερινούς μήνες, λένε τα νέα τους σε πηγαδάκια των τριών πριν ξεκινήσει η παράσταση. Από το φαγητό που έφτιαξαν μέχρι τον πρωταγωνιστή που τον έχουν συναντήσει τυχαία στο δρόμο και ''είναι πολύ καλό παιδί''.
Δεύτερο τσουβάλι οι τζαμπατζήδες. Θεατές που μάλλον κέρδισαν πρόσκληση από κάποιο μέσο, δεν έχουν ιδέα τι θα δουν (Γκουγκλάρουμε παιδιά, κάνει καλό!) και μιλούν με τον/την συνοδό τους αδιάκοπα, προκαλώντας πονοκέφαλο, νεύρα και καυγάδες την ώρα της παράστασης.
Τρίτο και προσφάτως δημιουργηθέν, το τσουβάλι που μπαίνουμε όλοι, αυτό με τους αυτόφωτους. Αυτούς ντε που βγάζουν το κινητό και στέλνουν στην καλύτερη περίπτωση βάιμπερ ή ψάχνουν γκόμενο στο θέατρο, γιατί τον θέλουν και καλλιεργημένο. Σ' αυτό το τσουβάλι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Θεού, του Σμάρτφοουν!
Δεν μπορώ να παραλείψω το πολιτικά φορτισμένο τσουβάλι. Είναι αυτό που όταν ακουστεί κάτι υπέρ πίστεως και πατρίδος, ακόμη και αν υπάρχει ως σχόλιο στην παράσταση, πέφτει χειροκρότημα. Αξέχαστη θα μου μείνει η σκηνή από το Cabaret του Κωνσταντίνου Ρήγου όπου οι ηθοποιοί τραγουδούν έναν, μάλλον, ναζιστικό ύμνο, το κοινό καταχειροκροτεί και στο τέλος ένας ένας από σκηνής υψώνουν το χέρι τους ναζιστικά και το κοινό μένει με τα χέρια ακίνητα σε ορθή γωνία.
Αγαπημένο τσουβάλι που δεν θα μπορούσα να παραλείψω είναι οι μαϊντανοί. Πολιτικά πρόσωπα, διάσημοι ή τίποτες οι οποίοι διεκδικούν μια θέση στην πρώτη σειρά για να τους δει ο φωτογράφος. Πηγαίνουν θέατρο μονάχα όταν είναι καλεσμένοι σε επίσημη πρεμιέρα, και αρκετοί από αυτούς φεύγουν στο δεκάλεπτο γιατί έχουν να παρευρεθούν και αλλού!
Τελευταίο μα ουχί καταϊδρωμένο έρχεται το τσουβάλι που μπαίνω μόνος μου μέσα, πρώτος πρώτος και χωρίς πολλά πολλά. Εκεί λοιπόν συναντάμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχοντας δει πολλές ''πατάτες'' αρνούνται να κρύψουν τα αυθόρμητα συναισθήματά τους, απ' όπου κι αν προέρχονται. Εκκωφαντικό γέλιο σε δραματική σκηνή ή γοερό κλάμα σε κωμωδία που προκαλεί τρίξιμο σε κόκκαλα του Ντάριο Φο του Καμπανέλλη και του Αριστοφάνη μαζί.
Εν κατακλείδι σε κάθε παράσταση, υπάρχει και άλλη μία παράσταση που τρέχει, αυτή από τη μεριά του κοινού!
Photo slider by Jovo Marjanovic/ Thinkstock