Η ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 10/07/2017 17:28
Άρχισα να ασχολούμαι με το θέμα της διαβάθμισης από το 2006, όταν πήρα το βραβείο για το «ΓΑΛΑ». Τότε πληροφορήθηκα ότι τα πτυχία που έχουμε εμείς οι ηθοποιοί δεν μπορούν να αποδείξουν τι είμαστε. Σκέφτηκα τότε το έξης: «Καλά, εγώ πήρα τώρα το βραβείο και αυτό κατά κάποιον τρόπο με καταξιώνει στα μάτια των γύρω. Θα μπορούσα όμως να μην το έχω πάρει και να είμαι το ίδιο καλή. Όπως, για παράδειγμα, δεν πρόλαβε να το πάρει ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, ενώ ήταν θεσπέσιος στην παράσταση αυτή και σε άλλες… Πόσοι και πόσοι ηθοποιοί πολύ καλοί και καλύτεροι από μένα δεν είχαν την τύχη να βραβευτούν για την ερμηνεία τους, ενώ θα έπρεπε… Αλλά και πόσοι άξιοι δεν είχαν την ευκαιρία να παίξουν τους ρόλους που θα τους άξιζαν, γιατί δεν ήταν αρκετά δυναμικοί να τους διεκδικήσουν. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι σπούδασαν και πήραν - και παίρνουν- πτυχία… Και τα αξίζουν.
Σκέφτηκα λοιπόν: «Τώρα που με βραβεύετε, κύριοι της πολιτείας, θα χρησιμοποιήσω αυτήν την ευκαιρία για να κάνω κάτι καλό για τον κλάδο μας . Τώρα αναγκαστικά θα με ακούσετε». Το ίδιο χρονικό διάστημα ένα ΙΕΚ ιδιωτικό εφέρετο να έχει τον τίτλο «Ακαδημία Θεάτρου» με διετή εκπαίδευση, χωρίς οι σπουδαστές του να περνούν από τις εξετάσεις του ΥΠΠΟ, όπως δηλαδή συμβαίνει με τις δραματικές σχολές. Είχε βρει ο συγκεκριμένος φορέας έναν τρόπο να υπαχθεί απευθείας στο Υπουργείο Παιδείας, εκμεταλλευόμενο ένα κενό το νόμου του 1158/ 83 της Μελίνας Μερκούρη, βάσει του οποίου οι σχολές δραματικής τέχνης, χορού και κινηματογράφου υπάγονταν στο ΥΠΠΟ και εξετάζονταν από αυτό.
Πήγα λοιπόν και βρήκα τον Αλέκο Αλαβάνο, που τότε ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός έκανε την πρώτη επερώτηση στη Βουλή στον τότε Υπουργό Πολιτισμού κ. Βουλγαράκη. Η απάντησή του ήταν πως η ερώτηση αυτή πρέπει να γίνει σε τρία Υπουργεία ταυτόχρονα: το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Παιδείας και το Υπουργείο Εργασίας.
Η ερωτήσει στηριζόταν πάνω στον αθέμιτο ανταγωνισμό που δημιουργεί η παρουσία του συγκεκριμένου ιδιωτικού ΙΕΚ, το οποίο μπορεί να δέχεται και να χορηγεί αναγνωρισμένα πτυχία σε φοιτητές, χωρίς εξετάσεις στο ΥΠΠΟ, πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν οι παραδοσιακές σχολές τέχνης εδώ και 35 χρόνια.
Έκτοτε αρχίζει η ενασχόλησή μου με το θέμα, η οποία συνεχίζεται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα από διάφορες θέσεις. Ούσα η ίδια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το 2014, εξέτασα το θέμα διεξοδικά μέσα από τη βουλή, άλλα και από τα γραφεία του Υπουργείου Παιδείας ως σύμβουλος του Τάσου Κουράκη, το πρώτο πεντάμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά που είδα και άκουσα είναι αποκαλυπτικά και άκρως τρομακτικά για την καλλιτεχνική παιδεία όλων των προηγούμενων ετών, μέσα στην οποία κι εγώ συμμετείχα και συμμετέχω διδάσκοντας αποκλειστικά θέατρο και υποκριτική για το θέατρο. Γιατί αυτό σπούδασα και σε αυτό ειδικεύτηκα έχοντας πτυχία, αναγνωρισμένο από το ΥΠΠΟ από την σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 1983 . Πριν από την εφαρμογή του νόμου της Μελίνας -και αυτό το λέω γιατί αποδεικνύει ότι προσωπικά δεν έχω να επωφεληθώ καθόλου από το άρθρο της ισοτίμησης που θέλαμε να κατεβάσει το ΥΠΠΟ ,το οποίο συντάθηκε επί των ημερών μου στο Υπουργείο Παιδείας από έγκριτους νομικούς και αφορά μόνο στο διάστημα από την εφαρμογή του νόμου της Μελίνας ως το 2003,χρονολογία κατά την οποία τα ΤΕΙ προς τα οποία ισοβαθμιζόταν το πτυχίο των ανώτερων δραματικών σχολών έγιναν ανώτατα.
Ο οργανισμός που τα ισοβάθμιζε ήταν ο ΙΤΕ, ο οποίος λειτούργησε για έξι μόνο μήνες και ελάχιστοι πρόλαβαν τότε να κάνουν την ισοτίμηση, γιατί ελάχιστοι το έμαθαν. Ο οργανισμός αυτός έκλεισε και δεν ξανάνοιξε ποτέ , με αποτέλεσμα όλα τα πτυχία από τότε και ως σήμερα να είναι στον αέρα.
Εάν το Υπουργείο Παιδείας και το Υπουργείο Πολιτισμού δεν αποφασίσουν να λύσουν από κοινού το θέμα, γενιές αποφοίτων που βγήκαν και συνεχίζουν να βγαίνουν με πτυχία που αναγνωρίζει το ΥΠΠΟ μετά από εξετάσεις των σπουδαστών σε αρμόδιες επιτροπές, θα πεταχτούν στα σκουπίδια γιατί, εφόσον το Υπουργείο Παιδείας δεν αναγνωρίζει τις σπουδές τους, οι άνθρωποι αυτό θεωρούνται από την πολιτεία ως «Απόφοιτοι Λυκείου» και τίποτα περισσότερο.
Επειδή πολλά ακούγονται για καλές και κακές σχολές, για την ιδιωτική εκπαίδευση, για «μαγαζάκια» κλπ κλπ, θέλω να ενημερώσω τους πολίτες ότι αυτό ισχύει για όλες τις σχολές , συμπεριλαμβανομένης και του Εθνικού που είναι κρατική, καθώς και για τις σχολές χορού και κινηματογράφου, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι να διδάξουν τα παιδιά, αλλά τελικά εκείνοι δεν έχουν τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο.
Άλλα δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα που προκύπτει και ταλαιπωρεί τους ανθρώπους . Με τις νέες αναγκαιότητες που προκύπτουν από τους επιτρόπους που ελέγχουν τις μισθοδοσίες -ακόμα και στα ΔΗΠΕΘΕ και στα κρατικά θέατρα- εάν δεν βρεθεί τρόπος να διαβαθμιστούν τα πτυχία ,σε λίγο θα δημιουργηθεί πρόβλημα και στις κρατικές σκηνές, όπως δημιουργήθηκε με την θέση των καλλιτεχνικών διευθυντών. Έτσι βαθμιαία θα υποβιβαστεί η τέχνη του ηθοποιού σε απλό χομπίστα και θα μπορούν να την ασκούν μόνο όσοι έχουν κάποιο πανεπιστημιακό διαβαθμισμένο πτυχίο , ενώ εκείνοι που έχουν μόνο δραματικής σχολής δεν θα μπορούν, γιατί δεν θα είναι δυνατόν να αποδείξουν ότι έχουν σπουδάσει το επάγγελμά τους.
Παραδοσιακά την υποκριτική τέχνη στη χωρά μας από το 1950 ως σήμερα διδάσκουν οι δραματικές σχόλες, από τις οποίες άλλες είναι καλές και άλλες όχι. Όμως τα πτυχία δίνονται από επιτροπή του ΥΠΠΟ, που ελέγχει κάθε χρονιά τις εξετάσεις . Αυτά τα πτυχία ζητάμε να διαβαθμιστούν, αυτά που έχουν την υπογραφή και τη σφραγίδα του ΥΠΠΟ, όχι όλα όσα προέρχονται από εργαστήρια σπουδών. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε θα πρέπει να εγκαλέσουμε όλες τις ηγεσίες του ΥΠΠΟ των τελευταίων 35 χρόνων ως συνεργούς πρακτικά σε εξαπάτηση απέναντι σε γενιές σπουδαστών. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό θα ήταν ολέθριο, γιατί εκτός των άλλων είναι άδικο απέναντι σε γενιές υπέροχων καλλιτεχνών που μας έχουν κάνει να απολαύσουμε μοναδικές στιγμές στο θέατρο και κάποιοι από αυτούς έχουν αναγνωριστεί και διεθνώς.
Η χωρά πρέπει να αποφασίσει να λύσει το πρόβλημα και να αποκαταστήσει μια αδικία δεκαετιών. Εμείς οι ηθοποιοί προτείναμε έναν τρόπο λύσης. Αν δεν τους αρέσει, ας προτείνουν κάποιον άλλον. Το να εξαφανίζουν τα άρθρα από τη διαβούλευση σίγουρα δεν είναι ο δρόμος.
Ελπίζω και περιμένω η Λυδία Κονιόρδου να επιμείνει ώστε να λυθεί μια αδικία απέναντι στην τέχνη που και η ίδια σπούδασε και δίδαξε και θα ξαναδιδάξει.
ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ