Η ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 16/05/2016 14:14
Η Μάνια Παπαδημήτριου θυμάται την πρώτη φορά που βρέθηκε στο θέατρο για να δει τον αγαπημένο της θείο. Εκείνη η μέρα στάθηκε καθοριστική, γιατί τότε, καθισμένη σε μια βελούδινη καρέκλα με τα πόδια της να κρέμονται, αποφάσισε ότι αυτό ήθελε στη ζωή της…
Ένα βράδυ είπε ο θείος Κώστας που ήταν ηθοποιός: "Παιδιά, απόψε θα σας πάρω στο θέατρο".
"Θα πάμε να δούμε το θείο, θα πάμε να δούμε το θείο!!!"
Η μαμά μου μου έβαλε το φουστάνι το πλεκτό… Με το ωραίο κόκκινο καλσόν… Αυτό το καλσόν και τα παπουτσάκια ήταν που ένιωθα να αιωρούνται σαν κούνια κάτω απ την καρέκλα όλη την ώρα που κοιτούσα το έργο...
Άμα βαριόμουν μάλιστα κοιτούσα τις καλτσούλες μου. Ήταν ωραία βελουδένια η καρέκλα. Όμως έπρεπε να κάθεσαι μπροστά μπροστά στο κάθισμά της, γιατί αλλιώς έκλεινε και θα μπορούσε να σε καταπιεί.
Εγώ είχα βρει τον τρόπο να κρατιέμαι από τα ξύλινα χερούλια για να μην με κλείνει μέσα της.
Η σκηνή ήταν ψηλά, πάνω από τα κεφάλια μας κι έπρεπε να στραβολαιμιάζεις για να κοιτάξεις.
Ξαφνικά ακούω μια γνώριμη φωνή... Ο θείος! Μιλάει ο θείος! Αλλά γιατί μου φαίνεται ότι είναι πιο κακός; Είναι αλλά και δεν είναι αυτός που ξέρω... Κρατάει κι ένα σακάκι στραβά στον ώμο !
Αυτό δεν το κάνει ποτέ ο θείος! Είναι και σκυφτός και άγριος και λέει: " Σπεραααααα», ,αντί για καλησπέρααααα... Αλλά δεν μιλάει σε μας. Κάπου αλλού μιλάει, αλλά κανένας δεν είναι στη σκηνή μαζί του... Κι έχει τόσο χώρο γύρω του και φως... Και η καρέκλα αυτή μόλις την ξεχάσω πάει να με ρουφήξει... ΟΥΑΟΥ… Είναι τέλεια εκεί πάνω. Θέλω να πάω μαζί με τον θείο πάνω στη σκηνή....Την άλλη φορά θα του πω να με πάρει μαζί του.... Ήταν λίγο τρομακτικός στην αρχή, αλλά τώρα τον συνήθισα......
Αυτή ήταν η πρώτη μου θεατρική εμπειρία.
Η πρώτη μου σκηνική ήταν πολλά πολλά χρόνια μετά, στο θέατρο του σχολείου μου, όταν έκανα τον σκηνοθέτη στο «Μορμόλη» και ανέβαινα να δείξω στις συμμαθήτριες μου το ρόλο....
Έπαιξα πολύ αργότερα απ’ όλους… Πολύ αργότερα από όλες τις φίλες μου ανέβηκα στη σκηνή. Τις ανέβασα όλες πριν, γιατί εγώ φοβόμουν μην τυχόν και δεν τα καταφέρω
Ήθελα τόσο πολύ να πάω κοντά στον θείο μου εκεί επάνω και ήταν τόσο αυστηρός όταν του το είπα που σκέφτηκα να δοκιμάσω όλες τις άλλες τέχνες γύρω γύρω, πριν αποφασίσω να αναμετρηθώ με αυτό που ήθελα από την αρχή...
Έτσι η πρώτη σκηνική μου εμπειρία ήταν μια περιπέτεια αναβολών. Μέχρι που συναντήθηκα με το "Πανηγύρι" του Κεχαϊδη όπου έπαιζα το Χνούδι κι εκεί κατάλαβα πώς είναι το να πατάς επάνω στη σκηνή και να αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς αυτό τον χώρο να τον γεμίσεις κι αυτό το δώρο να το χαρείς . Το 1983 ήταν η πρώτη μου πραγματική σκηνική εμπειρία. Και όμως χωρίς τις υπόλοιπες θα έμοιαζαν όλα λειψά…