Η ΛΗΔΑ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER

---

• Ημερομηνία: Τετάρτη, 07/10/2015 13:13
• Κατηγορία: Άρθρο

Πολλοί άνθρωποι με έχουν επηρεάσει στη ζωή μου και στη δουλειά μου. Είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους και να μάθω το θέατρο κοντά τους.

Ο πρώτος, ήταν ο δάσκαλός μου, ο Κάρολος Κουν, μια τρομερή προσωπικότητα. Τον γνώρισα το 1957, όταν μπήκα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Δεκαεφτά χρονών κοριτσάκι, μόλις είχα τελειώσει το σχολείο κι η πρώτη μου δουλειά ήταν να δώσω εξετάσεις στη σχολή. Τον θαύμαζα τον Κουν… Όταν έμπαινε στην τάξη ήμουν όλο μάτια κι αυτιά. Ό,τι μας είπε, το θυμάμαι ακόμα, σαν να τον ακούω τώρα. Ήταν σπουδαίος. Κρίμα που ο ελληνικός λαός δεν τους θυμάται αυτούς τους μεγάλους ηγέτες, γιατί αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι, είναι οι πραγματικοί ηγέτες, όχι οι πολιτικοί.

Ο Κουν έψαχνε την αλήθεια, ήθελε οι καταστάσεις να γίνονται τώρα, να προκύπτουν, όπως συμβαίνει στη ζωή. Η αντίδραση σε ένα ρόλο, στην ατάκα του συμπαίκτη σου, έπρεπε να συμβαίνουν στο εδώ και τώρα.

Τον θυμάμαι να φωνάζει από τα καθίσματα του Υπογείου: «Τώρα». Αυτό το τώρα είναι και το πιο δύσκολο στη δουλειά του ηθοποιού. Ο Κουν ήταν ο πρώτος που έφερε το σύστημα Στανισλάφσκι στην Ελλάδα. Πίστευε στην ταύτιση με το ρόλο κι αυτό το υιοθέτησα.
Τι είναι η ταύτιση; Να είσαι αθώος απέναντι στο ρόλο, να μην είσαι εγκεφαλικός, να είσαι αυθόρμητος, όπως είμαστε στη ζωή, που όταν μας συμβαίνει κάτι, δεν το έχουμε προετοιμάσει από πριν.

Μια φορά, όταν έπρεπε να δώσω εξετάσεις για την άδεια εξασκήσεως, που είχαμε τότε, μου είχε δώσει το μονόλογο της Ιουλιέτας, όταν μένει μόνη της και πρέπει να πιει το φάρμακο, που θα την κάνει να μοιάζει πεθαμένη.

Φοβερός μονόλογος. Ο τρόμος μπροστά στο άγνωστο, γιατί φοβάται το κορίτσι, μήπως πεθάνει πραγματικά. Ένα βράδυ λοιπόν που τον δουλεύαμε στο Υπόγειο, ο Κουν ήταν πολύ έντονος στο να μου μεταδώσει αυτό που ζητούσε ο ρόλος. Συνήθως δεν έδειχνε, μόνο όταν ήθελε κάτι πολύ. Σηκώθηκε λοιπόν και μου έπαιξε τέσσερις στίχους. Πάγωσα. Όταν γύρισα σπίτι, είπα στη μητέρα μου ότι θα αφήσω το θέατρο, γιατί εκείνος ήταν τόσο γεμάτος από αίσθημα, είχε τέτοιο κύρος, που τρόμαξα. Λέω πώς θα το κάνω εγώ αυτό;

Το θέατρο δεν είναι εύκολη δουλειά, αυτό το έμαθα κοντά του, πρέπει να καταθέσεις ψυχή πάνω στη σκηνή. Αυτό το εφάρμοσα σε όλη μου την καριέρα, κι αποδείχτηκε ότι ο Κουν είχε δίκιο. Μόνο έτσι φτάνεις στο κοινό.

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ήταν ο δεύτερος που με επηρέασε. Σπουδαίος ηθοποιός… Τον είχα δάσκαλο στη σχολή, μας έκανε υποκριτική. Όταν έφυγα από τον Κουν, με φώναξε στο Νέο Θέατρο- έτσι λεγόταν το θέατρο του τότε. Μου έδωσε πρώτους ρόλους, με εμπιστευόταν… Κοντά του άνοιξε μια αυλαία και κατάλαβα τι σημαίνει θέατρο, τι σημαίνει αλήθεια. Σε μια παράσταση, στις πρόβες μου φώναζε από κάτω: « Ψεύτρα» κι εγώ έκλαιγα. Έλεγα, γιατί μου το λέει αυτό, αφού το αισθάνομαι. Στη γενική δοκιμή που είχαμε και κόσμο, αποφάσισα να μην τον σκέφτομαι και μπήκα στο ρόλο. Τότε τον άκουσα να ουρλιάζει: «Αυτό είναι, πάνω της, επίθεση».

Είχα μια σκηνή με την Αλκαίου, θυμάμαι… Το θέατρο, όπως έλεγε και ο Σοφοκλής Πέππας, είναι επιθετικό άθλημα, όπως είναι και η ζωή. Πρέπει να έχεις κουράγιο πολύ. Το ξέρουμε όλοι αυτό, το έχουμε βιώσει στο πετσί μας. Δεν είναι εύκολη η ζωή, άρα γιατί να είναι το θέατρο;

Επίσης ο Κατράκης ήταν μια μεγάλη φυσιογνωμία. Συνεργαστήκαμε στον Ληρ, μου είχε δώσει τον Τρελό, πράγμα πολύ επαναστατικό για την εποχή. Αλλά όπως αποδείχτηκε , σωτήριο, γιατί τον κάναμε σαν ένα παιδί, χωρίς φύλο, ούτε άντρας ούτε γυναίκα ήταν.. . Ένα πλάσμα αμόλυντο… Όταν ο Βασίλης Ρώτας, ο μεταφραστής, τον ρώτησε: «Και πώς τα ξέρει όλα αυτά, ένα παιδί;» , ο Κατράκης είπε τη μεγάλη κουβέντα: «Από την κοιλιά της μάνας του, έτσι γεννήθηκε»»…

Τώρα όλα θέλουν να τα κάνουν εύκολα. Επεμβαίνουν στα έργα γιατί δεν μπορούν να τα παίξουν, γιατί δεν έχουν δυνάμεις. Αυτά όμως, θα περάσουν και θα φύγουν. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες έπαιξαν τα έργα, την ουσία τους κι όσοι τους είδαμε καταλάβαμε τι σημαίνει θέατρο.

---