Η ΚΥΒΕΛΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΡΠΑΧΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΛΤ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 04/09/2017 14:52
Της Κυβέλης Νικολάου
Ο Πειραιάς ανέδειξε το ρεμπέτικο και μετά... έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Θα μου πεις δεν είναι αρκετό; Είναι. Αλλά μεταγενέστερα δεν θυμάμαι κάποιο καλλιτεχνικό ρεύμα να γεννήθηκε, να ζυμώθηκε, να ωρίμασε ή έστω να στέριωσε εκεί που όσο κι αν ψάξεις, δεν βρίσκεις άλλο λιμάνι όσο τον Πειραιά. Ούτε στη μουσική, ούτε στο θέατρο, ούτε στο σινεμά.
Μια ματιά στην πόλη είναι αρκετή κι ενδεικτική για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει. Οι αφίσες από τα καλλιτεχνικά δρώμενα στον Πειραιά φέτος το καλοκαίρι αποδεικνύουν ότι το πρώτο λιμάνι της χώρας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια επαρχιακή πόλη που τη θυμούνται οι καλλιτέχνες μόνο για αρπαχτές, αντιμετωπίζοντας το κοινό ως β' κατηγορίας.
Αυτό βέβαια δεν συνέβη ξαφνικά. Με την πρωτεύουσα να αποτελεί τον μεγάλο πόλο έλξης του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, ο Πειραιάς είχε για χρόνια παραγκωνισθεί και ξεχαστεί, με τις δημοτικές αρχές της πόλης διαχρονικά να μην δείχνουν σεβασμό στον τομέα αυτό. Το Δημοτικό θέατρο έκλεισε και πήρε χρόνια μέχρι να ανακατασκευαστεί, τα μικρά σινεμά λιγόστεψαν, ακόμα και τα ρεμπετάδικα έφυγαν. Έπειτα άνοιξε η μουσική σκηνή του Passport κι άλλαξε τα δεδομένα. Έγινε η όαση για όσους έψαχναν κάτι διαφορετικό. Μέχρι να φύγει κι αυτό πριν δύο χρόνια για την Αθήνα αφήνοντας ένα μεγάλο κενό που προσπαθεί όχι όμως το ίδιο επιτυχημένα να καλύψει το Κρεμλίνο που το αντικατέστησε. Έτσι, για χρόνια τα καλοκαίρια βλέπαμε να παλεύει το κοινό του Βεάκειου απέναντι στο κοινό του Δελφινάριου προκειμένου να κρατήσει ένα κάποιο επίπεδο στην ποιότητα του θέαματος της άμοιρης τούτης πόλης.
Με τα χρόνια τα πολύχρονα έργα του Δημοτικού Θεάτρου ολοκληρώθηκαν και σημαντικές παραγωγές επιτέλους έπιασαν λιμάνι γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Η απόδειξη ότι το Πειραϊκό κοινό διψά για θέαμα υψηλού επιπέδου. Κάπου εκεί αρκετοί γεμίσαμε ελπίδα ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει. Πηγαίνοντας προς το καλοκαίρι του 2017 όλα έδειχναν αισιόδοξα. Τόσο η Documenta όσο και το Φεστιβάλ Αθηνών έκαναν άνοιγμα στον Πειραιά, με την πόλη όμως να μην κινείται σε αυτούς τους ρυθμούς. Αντιθέτως τα συγκεκριμένα δρώμενα έμειναν στο ειδικό κοινό και δεν πέρασαν ποτέ στο γενικό, δείχνοντας και την αδυναμία των διοργανωτών να ανοιχτούν επί της ουσίας στην πόλη. Ήταν ένα στοίχημα που χάθηκε.
Δυστυχώς αυτή την στιγμή μέσα στο βαθύ καλοκαίρι του '17, δίπλα από τα έργα του τραμ που θα καθυστερήσουν τους Αθηναίους να μπουν στο πλοίο, τις μονοδρομήσεις που κάνουν τους Πειραιώτες να βρίζουν καθημερινά, στους καυτούς δρόμους δεσπόζουν οι αφίσες του Φίλιππου Νικολάου, της Φωτεινής Δάρρα, του Μάκη Δελαπόρτα, της Θεοδοσίας Τσάτσου με τους Μπλε, του Θάνου Καλλίρη, του Κώστα Πρέκα, και μιας κωμωδίας που έχει βγει από απογευματινή σειρά. Είπαμε τα '80's ξαναείναι στην μόδα αλλά ας χαράξουμε μία γραμμή ανάμεσα στο τρολ και το καλτ. Και παράλληλα ανάμεσα στην αρπαχτή και την σταθερή παρουσία στον Πειραιά. Γιατί όχι απλά το κοινό του Δελφινάριου φαίνεται να νικά αλλά στο τέλος θα το δούμε και μέσα στο Δημοτικό θέατρο να χειροκροτεί δυνατά.
