Η ΓΚΛΕΝΤΑ ΤΖΑΚΣΟΝ, Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Η ...ΑΓΓΕΛΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 17/09/2015 14:48
Διαβάζω μια συνέντευξη της Γκλέντα Τζάκσον, που επιστρέφει στο θέατρο μετά την ενασχόλησή της με την πολιτική. Η μεγάλη κυρία της σκηνής και της οθόνης, παραπονιέται ότι ακόμα και σήμερα, οι γυναίκες δεν έχουν τη θέση που τους αξίζει στην τέχνη. Κυρίως εστιάζει στο ότι δεν γράφονται πολλοί γυναικείοι ρόλοι, πράγμα αληθές, αφού στα περισσότερα έργα υπερτερεί το ανδρικό στοιχείο. Και καλά στην εποχή του Σαίξπηρ, λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, μιας και οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να παίζουν στο θέατρο. Σήμερα όμως; Η Γκλέντα Τζάκσον έχει δίκιο: οι γυναίκες ακόμα και σήμερα που υποτίθεται ότι έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες, έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά και κυρίως συνεχώς να αποδεικνύουν, όχι την καλλιτεχνική τους αξία μόνο, αλλά και το ότι έχουν δικαίωμα να κάνουν αυτή τη δουλειά, παρά το "ατυχές γεγονός" ότι είναι γυναίκες.
Ο κόσμος τους θεάματος, μας χρειάζεται μεν, αλλά δεν μας επιτρέπει και πολλά πολλά. Δείτε για παράδειγμα, πόσες γυναίκες είναι διευθύντριες ή κατέχουν θέσεις κλειδιά σε φορείς κι οργανισμούς. Συγκριτικά με τις θέσεις που υπάρχουν, ακόμη ελάχιστες… Γιατί άραγε, αφού αν για κάτι αδιαμφισβήτητα χαρακτηρίζεται το φύλο μας είναι η οργανωτικότητα και η καλή διαχείριση. Επίσης πόσες γυναίκες σκηνοθέτες έχουμε σε σχέση με τον αριθμό των παραστάσεων που ανεβαίνουν; Ελάχιστες. Και μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές, που έχω δει σε πρόβες, να γίνονται οι γυναίκες σκηνοθέτες αντικείμενο χλεύης και σχολιασμού. Φρίττω όταν ακούω από άντρες συνάδελφους, φράσεις όπως :« Μα δεν κάθεται στο σπίτι της να μεγαλώσει τα παιδιά της;» Σας φαίνεται αδιανόητο; Κι όμως είναι γεγονός… Δεν έχω βέβαια ακούσει ποτέ αντίστοιχα σχόλια για κάποιον άνδρα, που δεν κάνει καλά τη δουλειά του….
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, είναι η ταμπέλα «γυναικεία Τέχνη», «γυναικεία λογοτεχνία», «γυναικεία παράσταση» και πάει λέγοντας. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν λέμε το ίδιο για το έργο των αvδρών. Είναι πολύ απλό, γιατί όρος αυτός δεν σηματοδοτεί κάποιο ύφος, αλλά έχει καθαρά μειωτική διάθεση απέναντι στην οπτική των γυναικών, που τυγχάνει όμως να είναι η οπτική του μισού και πλέον πλανήτη. Αλήθεια γιατί δεν μας πειράζει όταν βλέπουμε επί σκηνής σε παραστάσεις αντρών τις γυναίκες να παρουσιάζονται ως αιθεροβάμονες αγαπημένες – στην καλύτερη περίπτωση- που κλαίνε αισθαντικά μέσα στα κρινολίνα τους ή περιφέρονται με αραχνοΰφαντα πέπλα, ή όταν σκιαγραφούνται ως ημίτρελες υστερικές μέγαιρες; Γιατί μας πειράζει οι γυναίκες να είναι νοήμονα όντα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και αδυναμίες και ελαττώματα και δύναμη και προσωπικότητα; Ακόμα και ο συναισθηματισμός των γυναικών τείνει να θεωρείται μπανάλ… Ε δεν είναι μπανάλ, κύριοι, είναι προσόν, είναι ποίηση.
Δεν είναι κριτική προσέγγιση, το να πεις πώς κάτι είναι γυναικείο, είναι απλώς σεξιστικό σχόλιο.
Δυστυχώς ακόμα και εν έτει 2015 οι γυναίκες είναι θύματα της κριτικής όχι για το έργο που παράγουν, αλλά για το γεγονός ότι είναι γυναίκες . Αν όμως δε σας αφορά ο κόσμος τους, τότε πιθανόν δεν σας αφορά ο κόσμος γενικά, αφού από αυτές γεννηθήκατε, αυτές σας συντροφεύουν , αυτές σας αγαπούν…