Η ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 02/06/2017 11:38
Αγαπητέ μου φίλε «επώνυμε»,
Εσύ που- όπως πολύ σωστά λες στις συνεντεύξεις σου- αγναντεύεις το βαθυγάλανο χρώμα του αιγαίου κάτω από τον καθαρό ουρανό. Εσύ που θαμπώνεσαι από το φως του ήλιου που αντανακλά στους φρεσκοασβεστωμένους τοίχους των νησιώτικων σπιτιών. Εσύ που συγκινείσαι ακούγοντας τα παιδιά να παίζουν τα μεσημέρια στα καλντερίμια . Εσύ που χαζεύεις το δελφίνι που κολυμπά βαθειά στο πέλαγος, εσύ που πίνεις το ουζάκι σου δίπλα στο κύμα. Εσύ που εκτιμάς την ευγένεια των φτωχών πλην τίμιων ανθρώπων που οδηγούν τα γαϊδουράκια στην Καλντέρα. Ορίστε! το καλοκαίρι έρχεται κι είναι όλο δικό σου. Μπορείς να μας τα πρήξεις για ακόμη μια φορά. Μπορείς να μας βομβαρδίσεις με φωτογραφίες στο φέισμπουκ και να μας βεβαιώσεις πόσο ευαίσθητος είσαι που έχεις βρει το νόημα της ζωής. Που είσαι τόσο απλός και σεμνός ώστε να απολαμβάνεις αυτές τις «μικρές» και απλές χαρές.
Εμείς πάλι, δεν ξέρουμε να εκτιμάμε τέτοιες ομορφιές. Και ξέρουμε πολύ καλά, ότι θα περάσουμε ακόμα ένα καλοκαίρι στην πόλη. Ένα κουρασμένο καλοκαίρι.
Θα βγαίνουμε να πάρουμε αέρα στο μπαλκόνι μας . Θα πίνουμε μπύρα στο παγκάκι της πλατείας όταν θα χει πέσει η κάψα του απογεύματος. Θα ακούμε απ’το ανοιχτό παράθυρο το θόρυβο μιας γειτονιάς που ασφυκτιά κάτω απ το βάρος της ανέχειας. Θα στριμωχνόμαστε στα λεωφορεία ανάμεσα σε άλλα ιδρωμένα σώματα για να πάμε στη δουλειά μας. Θα βλέπουμε σε επανάληψη τα σήριαλ στην τηλεόραση. Θα μας τελειώνει το φιδάκι και θα ψάχνουμε μες τη νύχτα για καινούργιο. Τώρα ξέρω , σου δίνω πάτημα να με πεις μίζερη ή γκρινιάρα. Μπορεί. Αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει …
Ένα πράγμα όμως σου ζητώ: Μη μου μιλάς για καλοκαίρια. Μάλλον μίλα για το δικό σου καλοκαίρι. Το δικό μας είναι άλλο. Η Ελλάδα δεν είναι η ίδια. Το καλοκαίρι του Ελύτη που εσύ αφελώς περιγράφεις δεν υπάρχει πια. Εμείς βέβαια ανήκουμε στη γενιά του καλοκαιριού του Ρακιτζή. Κι αυτό είναι βέβαια, το ίδιο υπέροχο. Αλλά να, έχει θαφτεί κάτω από μπάζα αναμνήσεων. Είναι ένα χαμένο όνειρο. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια ελπίδα να το ξαναβρούμε. Ποτέ δεν αγάπησα την ελπίδα . Είναι για τους ανόητους. Προτιμώ την προσδοκία. Προσδοκώ ανάταση ψυχών και ζωήν επί του παρόντος αμήν.
Ευσταθία