Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 01/04/2019 11:52
Πριν λίγες μέρες, όπως κάθε χρόνο στις είκοσι επτά του Μάρτη, είχαμε για άλλη μια φορά την ημέρα αναφοράς στο Θέατρο. Δημοσιεύθηκε παγκοσμίως το κείμενο που -κατόπιν ανάθεσης- έγραψε ένας άνθρωπος του θεάτρου, με σπουδές και προϋπηρεσία και επιτεύγματα. Γράφτηκαν κι άλλα κείμενα ευαίσθητα, σκληρά, προβληματισμένα, αισιόδοξα και απαισιόδοξα. Ύστερα νύχτωσε. Σε κάποια θέατρα ηθοποιοί είχαν παραστάσεις, σε άλλα έκαναν τις πρόβες τους και ανεπαισθήτως τα μεσάνυχτα, στο ρολόι και στο ημερολόγιο ξεκίνησε η επόμενη μέρα.
Η επόμενη μέρα με τις πολλές λαχτάρες, τα πολλά όνειρα, τις πολλές μα πάρα πολλές παραστάσεις, τις πολλές πρόβες για τα πολλά καινούρια, τον γενικότερο καλλιτεχνικό πληθωρισμό. Κι αυτός ο παράξενος μύλος που όλα τα αλέθει και αλέθει και αλέθει, παράγοντας ως προϊόν το σημαντικό και το ασήμαντο, με κοινό παρανομαστή, το αδιέξοδο.
Αυτός ο μύλος, γυρίζει κι όλο γυρίζει, με κινητήριο δύναμη πότε την ουτοπία, πότε το μάταιο, και πότε την καπατσοσύνη κάποιων που ξέρουν να διαχειρίζονται την εποχή, τα δεδομένα της, και, να πλουτίζουν.
Δεν είναι πως λείπει ο Κάρολος Κουν, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Παύλος Μάτεσις, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, η Λούλα Αναγνωστάκη. Παράγουν έργο και μας το προσφέρουν ο Θανάσης Παπαγεωργίου, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ο Θόδωρος Τερζόπουλος και μαζί τους νεότερες δυνάμεις, νέοι άνθρωποι που ανανεώνουν με γνώση και αυταπάρνηση το Ελληνικό θέατρο.
Είναι άλλη η πληγή που μαστίζει τον τόπο μας. Είναι πως έχει πεθάνει το ενδιαφέρον για την απαίτηση του σημαντικού. Είναι πως έχουν πεθάνει τα ιδανικά και βασιλεύουν οι ιδεοληψίες. Τα όποια ηθικά πλεονεκτήματα είναι στις μέρες μας ανέκδοτο που δεν βγάζει γέλιο. Τα ονόματα των σημαντικών της τέχνης που προανέφερα τα έφερε στο προσκήνιο η απαίτηση του σημαντικού. Αυτή η απαίτηση ανέδειξε το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο Στοά, το Ανοιχτό Θέατρο, τη Νέα Σκηνή και για όσους θυμούνται θα αναφέρω και την Ελεύθερη Σκηνή, που ξεκινώντας από το άλσος Παγκρατίου, έφερε τον άλλο αέρα στην ιστορία της Επιθεώρησης.
Δεν θα καθορίσω εγώ τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο. Αυτό θα το αναδείξει ο θεατής που θα το απαιτήσει και θα το στηρίξει. Ο θεατής που θα το απαιτήσει, αν έχει απαιτήσει από τον εαυτό του, πρώτα απ’ όλα, να είναι συνειδητοποιημένος πολίτης. Αυτή την εποχή είθισται να ξεκινούν τις παραστάσεις τους οι εαρινές θεατρικές παραγωγές.
Θεατρικές σκηνές με προτάσεις νέων δημιουργών που καταθέτουν άλλες επιλογές, άλλη ματιά, καινούρια αισθητική, άλλοτε σωστή, άλλοτε, ενδεχομένως, με τα λάθη που κουβαλά ο πειραματισμός. Κάθε τι καινούριο δικαιούται και το λάθος. Κάθε άνθρωπος που δρα, δικαιούται και το λάθος. Εκείνο ωστόσο που είναι δεδομένο, είναι πως ό, τι καταθέτουν οι νέοι που τολμούν, κυοφορεί το ενδεχόμενο του σημαντικού. Του σημαντικού, που κανένας δεν θα συναντήσει στα λαμπερά τίποτε, που πλασάρονται καθόλου αθώα. Στα λαμπερά τίποτε, που παρασύρουν τη συμμετοχή της αδαούς μάζας, που και μόνο εξ ενστίκτου αν αντιλαμβανόταν ποιοι κάθονται για να φωτογραφηθούν στις πρώτες σειρές…
Τι κάθομαι και γράφω; Γράφω με την ελάχιστη ελπίδα πως κάποτε ο Έλληνας πολίτης θα απαιτήσει να μην τον διαχειρίζονται ως μάζα και πλατύ «κενό».
Γράφω ελπίζοντας πως ο Έλληνας πολίτης θα αποστρέψει το πρόσωπό του από το αγοραίο και θα απαιτήσει το σημαντικό. Θα το απαιτήσει και θα το στηρίξει όχι μόνο στο χώρο των τεχνών, αλλά παντού όπου του οφείλεται και το δικαιούται.