Η ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ΟΝLYTHEATER
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 14/03/2016 15:06
Ήμουν στη Δευτέρα Γυμνασίου όταν ανακοίνωσα στη μητέρα μου, ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Εκείνη μου είπε, ότι για να γίνεις ηθοποιός πρέπει να μπορείς.
Βάλθηκα λοιπόν να της αποδείξω ότι μπορώ. Μάζεψα όλους τους συμμαθητές μου και τους οργάνωσα να παίξουμε «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ».
Ο Λάκης Παπαστάθης, σπουδαστής τότε ακόμα, έτυχε να είναι φίλος ενός φίλου και τον καλέσαμε να μας σκηνοθετήσει. Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να πείσω την μάνα μου ότι μπορώ να γίνω ηθοποιός, που έπεισα το σχολείο να νοικιάσει θέατρο για να παρουσιάσουμε την παράσταση.
Τρομερός άθλος αυτός, για εκείνη την εποχή. Κι έτσι έγινε. Πράγματι νοικιάσαμε ένα θέατρο στη Στουρνάρη που δεν υπάρχει πια, κοντά στο θέατρο Βεάκη. Ήμασταν μια φοβερή παρέα που όλοι κάναμε το κέφι μας, κάνεις δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός, μόνο εγώ. Περνούσαμε υπέροχα…
Την μέρα της παράστασης, δεν είχα τρακ, ήμουν όμως πολύ ενθουσιασμένη και συγκινημένη. Η μαμά μου δεν είπε τίποτα, παρά μόνο ότι αν θέλω να γίνω ηθοποιός πρέπει πρώτα να σπουδάσω κάτι άλλο. Ήθελε να είμαι ανεξάρτητη και δεν είχε άδικο. Να μπορώ να ζω από τη δουλειά μου.
Με έστειλε λοιπόν στην Ελβετία για σπουδές. Το καλοκαίρι όμως, εγώ γύρισα πίσω κακήν κακώς και αποφάσισα να πάω σε δραματική σχολή.
Αργότερα ως επαγγελματίας ηθοποιός η πρώτη μου παράσταση ήταν με το Ελεύθερο Θέατρο. Η μαμά και πάλι δεν μου είπε τίποτα, αλλά ήταν πολύ συγκινημένη. Βέβαια, συνέβαλε σε αυτό η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Το Ελεύθερο Θέατρο μέσα στην χούντα, ήταν μια πολύ επαναστατική πράξη. Τελικά η μητέρα μου αποδέχθηκε το ότι αυτή θα ήταν η ζωή μου από εδώ και πέρα. Υπερηφανευόταν και καμάρωνε για μένα – δεν μου έλεγε ποτέ ότι είμαι καλή όμως- αν και συχνά στενοχωριόταν που δούλευα τόσες πολλές ώρες και τόσο σκληρά, σαν τρελή.
Έμαθε όμως να αγαπά και εκείνη το θέατρο όσο εγώ και στάθηκε πάντα δίπλα μου…
Άννα Παναγιωτοπούλου