ΕЇ, ΦΙΛΕ!
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 14/06/2018 22:53
Γελάς και γίνεται μέρα
Η νύχτα σε συλλαβίζει
Μυστικά σου ψιθυρίζει
Hasta siempre comandante
Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα
Ο Τσε γεννήθηκε σα σήμερα εδώ και ενενήντα χρόνια. Αν ζούσε θάταν μάλλον ένας τρυφερός μαχητικός παππούς γεμάτος διάθεση για προσφορά και για ταξίδια - όπως πάντα. Σίγουρα πάντως δεν θα ήταν σε απόσυρση.
Φιλάσθενος από παιδί, αντί να προφυλάσσεται, πάλευε να σκληραγωγηθεί με κάθε τρόπο. Στα εννιά του χρόνια μια επιπλοκή στο άσθμα που τον ταλαιπωρούσε ήταν τόσο βαριά που δεν κατάφερνε να πάει σχολείο. Μελετούσε στο σπίτι. Και «όταν έγινε δώδεκα χρονών κατείχε μία παιδεία που αναλογούσε σε έναν νέο δεκαοκτώ» έλεγε ο πατέρας του.
Η υπόλοιπη ζωή του τεκμαίρεται γνωστή. Εσωστρεφής, μοναχικός μα και κοινωνικός συνάμα και πάνω απ΄ όλα δοτικός και χαρισματικός ο Τσε έγινε σύμβολο διαχρονικό για τους κοινωνικούς αγώνες. Έγινε σύμβολο μιας νιότης που ξοδεύεται για το κοινό καλό xαμογελώντας. Χωρίς αντάλλαγμα.
Ευαισθητοποιημένος από πιτσιρικάς από τις άθλιες κοινωνικές συνθήκες στις λατινοαμερικανικές χώρες ΄«άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με τα πολιτικά ζητήματα και τον μαρξισμό ενώ στα αρχικά του σχέδια για τη ζωή κυριαρχούσε η ανθρωπιστική, σχεδόν ιεραποστολική, διάθεση να βοηθήσει τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, που μαστίζονταν από τη φτώχεια και τις αρρώστιες της υπανάπτυξης. Τα δύο βασικά του γνωρίσματα, που έβρισκαν ήρεμη διέξοδο στην ιατρική, δηλαδή η μέχρι αυτοθυσίας τάση για κοινωνική προσφορά και η αχόρταγη διάθεσή του να γνωρίσει άλλες χώρες και άλλους λαούς, άρχισαν να τον σπρώχνουν σε δρόμους πιο μαχητικούς.
Ήταν αυτή η αλτρουιστική διάθεση που οδήγησε τα βήματά του στο Περού, όπου πρόσφερε, φοιτητής ακόμα, αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του σε τοπικό λεπροκομείο, για να ακολουθήσουν ανάλογα ταξίδια στην Κολομβία και τη Βενεζουέλα. Ταξίδεψε σε όλη τη Λατινική Αμερική, όπου η πολιτική ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, καθώς οι επαναστάσεις, τα πραξικοπήματα, οι γενικές απεργίες και ο ανταρτοπόλεμος βρίσκονταν διαρκώς στην ημερήσια διάταξη».
Ο Τσε Γκεβάρα συμμετείχε και στο ένοπλο κίνημα του Κάστρο με στόχο την ανατροπή του δικτατορικού κουβανικού καθεστώτος. Συμφώνησε να τους συνοδεύσει με την ιδιότητα του γιατρού, «ωστόσο έλαβε κανονικά μέρος στην στρατιωτική εκπαίδευση των ανταρτών σε ζητήματα εκγύμνασης και αυτοάμυνας» παρά την εύθραυστη υγεία του. «Επέδειξε μεγάλη θέληση κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης» έλεγε ο εκγυμναστής του Αλμπέρτο Μπάγιο «ήταν ο καλύτερός μου μαθητής».
Εκείνη την περίοδο απέκτησε το παρατσούκλι ΄΄Τσε΄΄, εξαιτίας της συχνής χρήσης της λέξης che που έκανε ο ίδιος μιλώντας, έκφραση που συνήθιζαν στην πατρίδα του την Αργεντινή αλλά φαινόταν αστεία στους Κουβανούς.
Τσε θα πει «φίλε !» ή «Εϊ, εσύ !».
Θάθελα να σε είχα φίλο, Τσε Γκεβάρα! Χιλιάδες άνθρωποι θα τόθελαν. Εκατομμύρια άνθρωποι.
Να στεκόμουν στο πλάι σου, να σε καμάρωνα. Να με εμπνέεις. Να σε στηρίζω. Ν΄αγωνιζόμαστε.
Και τώρα ακόμα σε σκέφτομαι και συγκινούμαι.
Έι, φίλε ! Σε σένα μιλάω.
Μου λείπεις.
Υ.Γ. «Νιώθω πως έχω πια εκπληρώσει το μέρος εκείνο του χρέους μου που με έδενε με την κουβανική επανάσταση στο έδαφός της και σας αποχαιρετώ, εσένα, τους συντρόφους και το λαό σου που είναι πια και δικός μου. Παραιτούμαι επίσημα από τα καθήκοντά μου στην ηγεσία του κόμματος, από τη θέση του υπουργού, από το βαθμό του κομαντάντε, από την κουβανική υπηκοότητα. Καμιά νομική σχέση δεν με συνδέει με την Κούβα, μόνο δεσμοί άλλου είδους που δεν μπορούν να σπάσουν...
Κοιτάζοντας τη ζωή μου ως τα τώρα, πιστεύω πως έχω δουλέψει με αρκετή τιμιότητα και αφοσίωση για την εδραίωση της επαναστατικής νίκης… Άλλες χώρες του κόσμου ζητάνε τη συμβολή των σεμνών μου προσπαθειών. Εγώ μπορώ να κάνω αυτό που εσένα δεν σου επιτρέπεται, λόγω των ευθυνών σου απέναντι στην Κούβα, και έφτασε η ώρα να αποχαιρετιστούμε».
Την ιδιόχειρη αυτή επιστολή του Τσε Γκεβάρα, που δείχνει καθαρά τον τρόπο που σκεφτόταν, τη διάβασε στις 3 του Οκτώβρη 1965 σε μια δημόσια συγκέντρωση ο σύντροφός του στους αγώνες Φιντέλ Κάστρο. Ο Τσε είχε φύγει για την Αφρική, για κει που ήταν πιο χρήσιμος εκείνη τη στιγμή.
«Αν ο Ερνέστο ζούσε σήμερα παρότι είχε το ταξίδι μέσα του, δεν θα είχε τη δυνατότητα να ταξιδεύει, αφού θα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της μάχης είτε υπερασπιζόμενος τους καταπιεσμένους ανά τη γη είτε με ενεργό ρόλο στην πολιτική ζωή της Κούβας» έλεγε πριν λίγους μήνες στην Αθήνα ο Κάρλος Καλίκα Φερέρ, παιδικός του φίλος και συνταξιδιώτης του στη Βολιβία τον καιρό της νιότης, εκεί όπου έμελλε να εκτελεστεί το 1967.
Έφυγες άφθαρτος, φίλε.