ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ... ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 04/04/2016 14:44
Αυτή η κοπέλα έχει κάτι το ξεχωριστό, κάτι το αέρινο. Τόσο πάνω, όσο και κάτω από τη σκηνή. Στο παίξιμό της φέρει μια σαγήνη. Από κοντά μοιάζει γλυκύτατη, ευγενέστατη, αλλά συνάμα αινιγματική και συγκρατημένη. Σα να κρατάει για τον εαυτό της την αλήθεια της.
Δεδομένου του ταλέντου της, η Μαρίνα Καλογήρου θα μπορούσε να είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα μεγάλα πρωταγωνιστικά ονόματα του θεάτρου μας. Επέλεξε όμως να μην παίξει το παιχνίδι της προβολής και της δημοσιότητας. Το πέρασμά της από τη μικρή οθόνη μέσα από αξιόλογες σειρές, όπως «Οι Μάγισσες της Σμύρνης» και «Η Τελευταία Παράσταση», όπου υποδύθηκε μοναδικά την Έλλη Λαμπέτη, την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό, αλλά όπως φάνηκε στη συνέχεια δεν ήταν αυτός ο στόχος της.
«Δεν είναι το παν η δουλειά μου. Η "ισορροπία" μου βρίσκεται ακριβώς στην ισορροπία! Δηλαδή όταν δίνω όλον μου τον εαυτό για να εμβαθύνω πραγματικά σε ένα καλλιτεχνικό έργο, μετά χρειάζομαι χρόνο, για να ξαναβρώ τον εαυτό μου, την ηρεμία μου, τη δύναμή μου. Και το αντίστροφο. Όταν γεμίσω ενέργεια, χαρά, δύναμη και έμπνευση για τη ζωή, τότε έχω ανάγκη να εκφραστώ, να δημιουργήσω και να προσφέρω όσα περισσότερα μπορέσω μέσω της τέχνης. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι η τέχνη δε με τροφοδοτεί. Σαφώς και το κάνει. Αλλά ή δουλειά μας είναι ιδιαίτερη και απαιτητική. Ένας δύσκολος ρόλος μπορεί να δημιουργήσει και ανισορροπία στο σύστημά μας, τουλάχιστον σε μένα», μου εξηγεί στη συνάντηση μας με αφορμή τη θεατρική της επιστροφή με το RING της Λεονόρ Κονφινό, σε σκηνοθεσία Θανάση Τσαλταμπάση, στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκη.
19 σκηνές, 17 διαφορετικοί ρόλοι και… ο έρωτας. Ένα γαϊτανάκι διαφορετικών ζευγαριών, που σαρώνονται από το ερωτικό πάθος. Ο έρωτας σε όλες του τις εκδοχές και σε όλες του τις περιόδους. Νέοι, γέροι, γονείς, εραστές, παιδικοί φίλοι, σύζυγοι, γνωστοί και άγνωστοι εγκλωβισμένοι όλοι στο… ring του έρωτα. Το γέλιο και το δάκρυ δίνουν τα χέρια… κάτω από τα σεντόνια. Και η Μαρίνα μαζί με τον Θανάση Τσαλταμπάση ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια στιγμές από τη ζωή του καθενός μας.
Όταν τη ρωτάω πώς μεταφράζει εκείνη τον έρωτα μου απαντά με ερώτηση. Μια ερώτηση, που μπορεί όμως να σταθεί έξοχα ως η καλύτερη απάντηση. «Όταν λες “έρωτα” εννοείς αυτή την παραζάλη που μας συμβαίνει τους πρώτους τρεις ή τέσσερις μήνες; Ή μια βαθιά αισθαντική σύνδεση που όσο εξελίσσεται τόσο και μεγαλώνει;», μου λέει χαμογελώντας με νόημα. Η ίδια θεωρεί ότι και οι 19 σκηνές αυτού του σπονδυλωτού έργου «δηλώνουν με έναν πιο καθαρό τρόπο διαφορετικά κομμάτια που έχουμε μέσα μας». Υπό αυτή την έννοια ταυτίζεται μερικώς. «Μπορεί να μην έχω όλα αυτά τα στοιχεία σε τέτοια υπερβολή αλλά σίγουρα τα αναγνωρίζω», παρατηρεί.
Η συγγραφέας του RING, που θα κάνει πρεμιέρα στις 6 Απριλίου στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκη, επιθυμεί, όπως διαβάζω στο δελτίο τύπου, οι θεατές που θα βγουν από το θέατρο να νιώσουν αυτό το σφίξιμο στο στομάχι. Αυτό που δημιουργεί η συνειδητοποίηση ότι τελικά το μόνο που χρειάζεται στις σχέσεις μας είναι να θεραπεύουμε γρήγορα τις πληγές μας και να προχωράμε μπροστά, αφού στην ουσία ο έρωτας είναι αυτός που βγαίνει πάντα κερδισμένος.
«Που σημαίνει…;» αναρωτιέμαι. «Η ικανότητα να ανοίγεις γρήγορα ξανά την καρδιά σου συγχωρώντας όποιον και ό,τι έχει συμβεί και να μην αφήνεις τις πληγές και τον πόνο να δημιουργήσουν τείχη και ψεύτικες προστασίες, πιστεύω πως είναι χάρισμα. Δεν είναι ο έρωτας που βγαίνει κερδισμένος, αλλά εμείς, που δε χάνουμε τον εαυτό μας και γνωρίζουμε τι θα πει αληθινή αγάπη», σχολιάζει η Μαρίνα.
«Ο έρωτας είναι υπόθεση για δύο ή μήπως για έναν;» επιμένω. «Εγώ πάντα πίστευα πως αν σε μια σχέση είναι μόνο ένας ερωτευμένος, τότε κάποιος από τους δυο κάνει λάθος: ή ο ένας νομίζει ότι είναι, ή ό άλλος νομίζει ότι δεν είναι!» μου απαντά και προσθέτει: «Ο έρωτας όταν στ' αλήθεια συμβαίνει, είναι ένα υπέροχο βίωμα που αφορά την ένωση και τη σύνδεση. Πώς μπορεί να το κάνει κάποιος μόνος του;».
Η παράσταση μοιάζει με μία αισθησιακή χορογραφία. «Έχει σαν βάση τα σώματά μας. Ο λόγος είναι ο ένας τρόπος επικοινωνίας, και τα σώματά μας ο άλλος. Πράγματα που δεν λέγονται, μπορεί να τα αισθανθείς μέσα από αυτήν την άλλη γλώσσα», μου εξηγεί η Μαρίνα και μοιάζει ενθουσιασμένη με τη σκηνοθετική οπτική πάνω στο έργο. «Υπάρχει μια εμβάθυνση και ένα παιχνίδι ταυτόχρονα. Μια άλλη ματιά πάνω σε αυτά που μπορεί να μοιάζουν κοινά».
Ο χορός δεν είναι άγνωστη λέξη για τη Μαρίνα. Έχει μάλιστα σπουδάσει μοντέρνο χορό και τζαζ στο Λονδίνο. «Ο χορός είναι το σωσίβιό μου. Όποτε νιώθω ένταση, μπέρδεμα, στενοχώρια ή θυμό, χορεύω. Και νιώθω πάλι ελαφριά και χαρούμενη. Δεν έχει να κάνει με τις σπουδές. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να χορέψουν. Να αφήσουν το σώμα τους να εκφραστεί στη μουσική όπως τους αρέσει», μου λέει. Η σχέση που έχει αναπτύξει με το σώμα της τη βοηθάει να είναι πιο απελευθερωμένη, πιο βιωματική, πιο αληθινή.
Σε αυτό ίσως να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο και ο Θόδωρος Τερζόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του θεάτρου μας, ο ιδρυτής του θεάτρου Άττις, που τη βγάζει για πρώτη φορά στη σκηνή. «Είναι ο δάσκαλος μου. Μέσα από τη συνεργασία μου μαζί του γνώρισα τις δυνατότητες μου, έμαθα τι θα πει θεατρική έκσταση, πώς σταματάς τον νου, και επιστρέφεις την ενέργεια στη φυσική της κατάσταση - στο σώμα και στο σεξουαλικό κέντρο. Πώς επικοινωνούμε με τη φύση και τη ροή της ζωής, βρίσκοντας τον πρωτογενή και αληθινά ελεύθερο εαυτό μας», ομολογεί.
Στο τέλος της συζήτησής μας της ζητάω ένα απόσταγμα ζωής. Έστω κι αν είναι μόλις 38 χρονών. «Θα σας που ένα απόσπασμα από τον Ζορμπά», μου λέει.
«Όποιος δεν έχει μέσα του την πηγή της ευτυχίας, αλίμονο του!
Όποιος θέλει να αρέσει στους άλλους, αλίμονο του!
Όποιος δε νιώθει πως η ζωή ετούτη και η άλλη είναι ένα, αλίμονο του!».
Δημήτρης Χαλιώτης - protothema.gr