ΓΙΑ ΤΗ ΡΟΥΛΑ, ΤΗ ΣΟΦΙΑ, ΤΟΝ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΝΟ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 25/02/2016 13:20
Του Γιάννη Παπαδημητρίου.
«To μόνο εύκολο να γίνεις τώρα αμέσως γουρουνάκι», προτείνει με φυσικότητα η πωλήτρια. «Γουρουνάκι;», αναρωτιέται δίχως έκπληξη η πελάτισσα. «Γουρουνάκι-κουμπαράς. Γουρουνάκι ροδαλό. Γουρουνάκι βρομερό. Γουρουνάκι σουβλιστό», απαντάει με ύφος περιπαιχτικό και συνάμα καθοδηγητικό η πωλήτρια, λες κι είναι ψυχαναλύτρια. Όχι, δεν πρόκειται για αστείο. Πράγματι, η συζήτηση διαδραματίζεται σε ένα διανυκτερεύον κατάστημα γυναικείων ειδών. Χαμένες και οι δύο στο χρόνο, καθώς η μόνη πληροφόρηση του θεατή είναι ότι η σκηνή λαμβάνει χώρα κάποια στιγμή το βράδυ, κλεισμένες σε αυτό το μαγαζί, χωρίς να υπάρχει καμία επιβεβαίωση εξωτερικού χώρου, μοιάζουν σαν δυο φιγούρες που ταξιδεύουν μέσα σε ένα αιωρούμενο κουτί στο σύμπαν. Δυο αστροναύτες που εξερευνούν την απεραντοσύνη του εαυτού.
Η πρώτη σκηνή της παράστασης ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ, απόσπασμα της οποίας ήταν η παραπάνω στιχομυθία, σε εισάγει απότομα, άνευ προθέρμανσης, στα υπόγεια δωμάτια του «είναι» σου. Αυτό που βλέπεις, ή μάλλον καλύτερα αυτό που δεν καταλαβαίνεις ότι βλέπεις, είναι η μάχη του καθενός με τον καθορισμό της ατομικής του ταυτότητας.
Μια πελάτισσα, ρόλο τον οποίο υποδύεται με πάθος, πειθαρχία και περίσσια ενέργεια ο Χάρης Αττώνης, δοκιμάζει ρούχα μέχρι τελικώς να βρει κάτι που της ταιριάζει. Ουσιαστικά, προβάρει ασταμάτητα καινούργιους εαυτούς. Απέναντί της, μια πωλήτρια-ψυχαναλύτρια, που με τις ερωτήσεις και τις υποδείξεις που της κάνει, δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την αναζήτηση του ιδανικού ρούχου, ή αλλιώς, του πιο ταιριαστού εαυτού.
Ο νεαρός Πάνος Παπαδόπουλος εντυπωσιάζει με την άνεση που «φοράει» το ρόλο.
Δεδομένου ότι το «Διανυκτερεύον», το ένα από τα δύο έργα της Ρούλας Γεωργακοπούλου που συγχωνεύθηκαν για να γεννηθεί η συγκεκριμένη παράσταση, ανέβηκε για πρώτη φορά το 1986-1987, εύλογα κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η συγγραφέας είχε ως σκοπό (και) να σχολιάσει με το σουρεαλιστικό της κείμενο την κοινωνία της μεταβατικής τότε εποχής.
Αν όμως, για τα όσα συνέβαιναν τη δεκαετία του ’80 το «Διανυκτερεύον» φαντάζει ως το πιο καλοραμμένο κοστούμι, για τη σημερινή εποχή μοιάζει με στολή δύτη που τη φοράς άφοβα για να κατέβεις όσο πιο βαθιά γίνεται στο βυθό σου. Να πατώσεις. Και ποιος ξέρει τι θα ανακαλύψεις εκεί, απομονωμένος, μακριά από τις νευρώσεις των social media. Το κοινωνικό σχόλιο του ’80 αυτο-μεταλλάχθηκε σε σύγχρονη μηχανή αναζήτησης, τι πιο σουρεαλιστικό!
Ο ζηλευτός ρεαλισμός της Σοφίας Φιλιππίδου.
Γενικότερα, και το δεύτερο έργο, «η Προσπερίνα», είναι χτισμένο στις ίδιες σουρεαλιστικές βάσεις με το «Διανυκτερεύον»: μια γυναίκα, που συγκατοικεί με τον «Ναύτη» του Τσαρούχη και την «Προσπερίνα» του Dante Gabriel Rossetti, παλεύει μαζί τους διότι περιφέρονται στο σπίτι της και διεκδικούν το ζωτικό της χώρο. Συνεπώς, στο άλλο μισό της παράστασης, ο θεατής έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με όσα τον «πνίγουν» και τον εμποδίζουν να αναπνεύσει. Κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που υποκλίνεσαι στο ζηλευτό ρεαλισμό της Σοφίας Φιλιππίδου. Δεν αφορά μόνο την ερμηνεία της ως Προσπερίνα, που κατόρθωσε να αποδώσει ένα σουρεαλιστικό κείμενο με τόσο ρεαλιστικό τρόπο ώστε να μη νιώσεις ούτε δευτερόλεπτο ότι παρακολουθείς κάτι παρωχημένο ή ξεχειλωμένο.
Αφορά κυρίως την ιδέα της να ενώσει τα δύο κείμενα.
Η πελάτισσα που ύστερα από διαδοχικές πρόβες/μάχες ανακάλυψε αυτό που της ταιριάζει, άρα έστω και προσωρινά σκιαγράφησε το περίγραμμα του εαυτού της, επιστρέφει σπίτι της για να δώσει τη μητέρα των μαχών με τα δυο ζωγραφικά έργα που την εξουσιάζουν και δεν της επιτρέπουν να εξελιχθεί. Ο ανανεωμένος εαυτός της πελάτισσας μάχεται ενάντια στους εξωτερικούς ή εσωτερικούς εξαναγκασμούς της, πολεμάει όλα εκείνα που την ανάγκασαν να φύγει από το σπίτι της νύχτα και να επισκεφτεί το «Διανυκτερεύον». Κι όταν, μεσούσης της παράστασης τολμήσεις να σκεφτείς τι συμβαίνει, τότε αισθάνεσαι ότι η Σοφία Φιλιππίδου μαζί με την Ρούλα Γεωργακοπούλου σου κάνουν βουντού, με τις ίδιες ακριβώς καρφίτσες που χρησιμοποιούσε η πωλήτρια, για να πάρει μέτρα στην αποπροσανατολισμένη πελάτισσά της. Όχι, μόλις βγεις στην οδό Ακαδήμου, δε θα βρεις ξάφνου τον προσανατολισμό σου. Θα’ χεις όμως τα σημάδια στο γόνατο που θα λειτουργήσουν ως πυξίδα. Καλή μας τύχη.
Η ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Σοφία Φιλιππίδου
Σκηνικά: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Κοστούμια: Χριστίνα Σκαρπέλη
Φωτισμοί: Πέτρος Γκορίτσας
Μουσική: Ξανθή Γεωργακοπούλου-Ντάβου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Γκουτκίδου
Ερμηνεύουν: Χάρης Αττώνης, Πάνος Παπαδόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου
Παραστάσεις:
Παρασκευή – Σάββατο 20:00 – Κυριακή 21:30
Διάρκεια:90’
Από Μηχανής Θέατρο: Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο